Asura's Wrath

Gespeeld op PS3. Ook beschikbaar voor Xbox 360.

'Episch' is een woord dat door overmatig gebruik volledig beroofd is van enige betekenis. Een glasje sinas achterover slaan of een stapel boeken rechtduwen zijn in de hedendaagse maatschappij al 'epische' daden. Doe voor deze recensie alsof de massale verkrachting van het woord nooit heeft plaatsgevonden en geloof me als ik zeg dat Asura's Wrath de echte definitie van episch is.

Asura's Wrath speelt zich af in een fictieve setting waarin halfgoden en hun dienaren in een eindeloze oorlog zijn verwikkeld met de Gohma, kwaadaardige wezens die de zielen van de bewoners van planeet Gaia willen verorberen. Asura is een van die halfgoden, hij wordt gekenmerkt door zijn onuitputbare vechtlust en amper onderdrukte woede.

Asura's humeur wordt er niet beter op als hij onterecht beschuldigd wordt van moord, zijn vrouw een afslachting ondergaat en zijn dochter ontvoerd wordt om te dienen als een soort energiebron. Wanneer Asura verhaal gaat halen bij de andere halfgoden wordt hij al snel om zeep geholpen. Een paar duizend jaar later klimt hij uit de onderwereld, met als doel om zijn dochter te redden. Als hij tussendoor de smoelen van andere halfgoden grondig kan bewerken is dat mooi meegenomen.

Asura's Wrath is het beste te omschrijven als een interactieve anime. Er is een overvloed aan cutscenes, vaak opgeleukt met quick-time events. Het is half game, half anime. Je bent minstens net zo vaak filmpjes aan het kijken als actief op de knoppen aan het rammen. De geschiedenis van Cyberconnect2 toont aan dat de Japanse ontwikkelaar al een tijdje op weg was naar deze game, de .hack- en Naruto-games hebben immers hetzelfde DNA als Asura: anime, simpliciteit en QTE's.

Zowel qua structuur als verhaalopbouw bootst deze game Japanse animatie erg goed na. Het verhaal wordt opgebroken in drie hoofdstukken met elk zes episodes. Aan het begin van elke episode worden kort de credits van de makers getoond en het eindigt altijd met een kunstmatige cliffhanger, 'to be continued'. Er is zelfs een pauzemoment middenin de episodes om niet bestaande reclameblokken in te leiden.

Het heeft ook het meeste weg van iets als Dragon Ball Z (of andere shōnen-anime): bizar krachtige wezens, dialogen vol met goedkope dramatiek en eindeloze epische gevechten met veel te sterk lijkende bazen. Het is uiteindelijk een verhaal van emotionele en gespierde mannen die elkaar onophoudelijk geforceerde plastische chirurgie geven.

Asura's Wrath voorziet het geheel van een extra laagje krankzinnigheid. Wat te denken van vijanden ter grootte van planeten, buddha's met kanonnen in beide handen en een zwaard dat Gaia in zijn geheel spietst? Het is absurditeit in een notendop, vol fantasie en enthousiasme - een intense en furieuze ervaring.

Toch stelt het verhaal uiteindelijk ook teleur. Waarom is Asura nu echt boos? Zint hij op wraak of probeert hij de wereld te redden? Het spel komt telkens dichtbij meer nuance, het blijft ernaar hinten, maar spreekt zichzelf ook constant tegen. Het hoofddoel van Asura is om zijn dochter te redden, het is zijn drijfveer en hetgeen wat zijn woede - en dus kracht - voedt. Maar hij was al nijdig vóórdat hij zijn dochter verloor en hij laat zich constant afleiden door zinloze gevechten. Cyberconnect2 durft nimmer meer van Asura te maken dan het gromgeluid-machine dat hij is.

In de interactieve stukken heb je te maken met oppervlakkige mechanieken die eigenlijk vooral dienen om de cutscenes aan elkaar te binden. Vechten is God of War-achtig, met de bekende lichte en zware aanvallen. De bedoeling is om genoeg rake klappen uit de delen om de burst-balk te vullen, die na activering met de rechtertrigger een scripted scène veroorzaakt waarin Asura massale vernietiging aanricht op het gezicht van de tegenstander.

Er zijn ook een aantal schietsegmenten die aan Sin & Punishment doen denken. Je controle over Asura wordt beperkt terwijl je snelle kogels of geleide projectielen afvuurt. Zowel vuistgevechten als schietsegmenten zijn qua gameplay niet heel spannend, maar door de indrukwekkende presentatie is het alsnog opwindend. De gestoorde scenario's weten iedere keer te verrassen en dwingen de aandacht van de speler af. Het is een indrukwekkende afleidingsmanoeuvre, het gebrek aan diepgang valt dan nog amper op.

Conclusie:
Asura's Wrath rekt de definitie van videogames door een interactieve anime aan te bieden. Het is een ervaring vol ongelofelijke momenten, een absurde cinematische hyperbool. De luchtige gameplay en teleurstellende verhaal duwen het echter richting middelmatigheid. Daar kunnen Asura's razende ogen of zwellende pruillip niets aan veranderen.