Aliens vs Predator

De Xenpmorphs komen altijd vanuit het donker via de muren naar je toegerend en bestaan naarmate je verder komt uit steeds grotere groepen. De locaties variëren van grotten en gangen naar jungles en het lab waar mensen de Aliens bestuderen en er op los experimenteren. Hoogtepunt is de discotheek waar je onder het genot van pompende beats en veel donkerheid flink wat lood mag lozen in een van de vele Xenomorphs. Na een uur of twee begint deze campaign ronduit vervelend te worden, omdat je het trucje met de Xenomorphs dan wel gezien hebt. Natuurlijk zijn de Facehuggers (buitenaardse parasieten die de mens als baarmoeder gebruiken om zo Xenomorphs te kweken) ook aanwezig. De kleine beestjes zijn makkelijk te killen en je komt er maar een paar tegen waardoor je constant hetzelfde ding aan het doen bent. Als er geen Xenpmorph in de buurt is word je verveeld met ouderwets knoppen omzetten en uitgevallen powerscources repareren. Dat deden we in 1994 ook al, daarom voelt Aliens vs Predator vooral ouderwets aan en dat staat de verwende gamer anno 2010 zeker tegen. Helemaal omdat er in dit genre al zo veel beters te vinden is. De predator kom je bijzonder weinig tegen in de campaign van de Marines, het constant afknallen van de vele Xenomorphs zorgen er voor dat de game snel repetitief wordt en dat komt de spanning niet ten goede.

Spelen als een Xenomorph in de Aliens-campaign is vooral in het begin nogal flink wennen, omdat je met het grootste gemak over de muren en plafonds loopt en dat kan vaak wat verwarring opleveren. Soms word je er zelfs een beetje misselijk van. Als Xenomorph ‘6’, het getal wat in je hoofd staat gegraveerd vanwege een experiment, probeer je eerst te ontsnappen uit de handen van het personeel van Weylan die jou proberen op te voeden en slim te maken. Je zult vooral over muren moeten lopen of door rioleringen moeten sluipen om tegenstanders van dichtbij te kunnen killen. Echter met een druk op de knop kun je door het maken van geluid proberen de mensen naar je toe te lokken. Vaak hoor je dan de mensen zeggen dat ze even gaan kijken waar het geluid vandaan komt en eenmaal in de buurt zeggen ze dat het geluid precies van de plek kwam waar ze stonden. Doordat je een slimme Xenomorph bent kun je de mensen verstaan maar echt geloofwaardig is het niet.

Als Xenomorhp heb je natuurlijk geen geweren en dus moet je knokken met je klauwen en staart. Vreemd genoeg moet je afweren en knokken met de schouderknoppen en dat voelt erg vreemd. Zeker als je op zo’n manier tegen verschillende tegenstanders knokt, daardoor voelt de combat wat geforceerd aan. Met de X-knop kun je een gevallen tegenstander vastpakken en krijg je een filmpje (drie verschillende in totaal) te zien waarin je je tegenstander met bruut geweld om het leven brengt. Dat trucje heb je na een aantal keren wel gezien en het houd je dan alleen maar op, omdat je het fimpje moet kijken. Het verhaal van deze campaign speelt zich op hetzelfde moment af als die van de andere campaignes en daarom zul je op dezelfde locaties moeten proberen je weg te vinden. Op deze manier heb ik het idee dat ik gewoon drie keer dezelfde campaign speel vanuit een iets ander oogpunt waardoor het eigenlijk een verkapte vorm van backtracken is. Daardoor wordt de game nergens meer verassend en dat mag teleurstellend genoemd worden.

De derde en tevens laatste campaign doorloop je als de Predator, mijn favoriete personage uit deze serie. De predator is veruit de sterkste van de drie rassen en is uitgerust met diverse wapens, waarvan je er een paar moet verdienen. Allereerst is er de cloack-functie waarbij je ongezien door de levels heen kunt lopen, maar al snel blijkt dat de Xenomorphs, in tegenstelling tot de mensen, je wel kunnen zien. Daardoor is het geen goed idee om gewoon over de grond te lopen. Gelukkig kun je als Predator van boom naar boom springen om zo het overzicht op de grond te bewaren. Als je eenmaal schiet dan verraad je je plaats ten opzichte van de mens en dus is het zaak om op de juiste momenten toe te slaan. De beste manier om dat te doen is om de mensen één voor één naar je toe te lokken door een geluidssample af te spelen van sprekende of roepende mensen. Dit klinkt echter zo robotachtig dat je je afvraagt waarom de mensen hier toch keer op keer intrappen. Als Predator versta je gewoon Engels en zie je hetzelfde als een mens, terwijl een Predator in de films toch alleen warmtebronnen ziet. Die heatview kun je overigens wel aanzetten, maar het voelt als een compromis, omdat het anders stukken minder speelbaar zou zijn. Toch wordt hiermee de balans tussen de drie rassen ernstig verstoord en in combinatie met het van boom naar boom springen verpest dit gegeven de zo potentievolle campaign van de lelijke gemaskerde Predator.