Word leraar zeiden ze (3)
En, ik had een broodtrommeltje bij me! Ik, die gewend was aan gratis buffetten met max. twee luxe broodjes per persoon, anders hebben de it-ers straks niks, waar wij van het reclamebureau ons niks van aantrokken natuurlijk, we aten precies zoveel luxe broodjes als het ons beliefde! Laat die it-ers maar lekker stikken! Als wij de man zes ciabatta's wilden en veertien kaiserbrötchen, dan aten we die gewoon op! Want wat zijn it-ers vergeleken bij reclamemensen nou helemaal! Je knoopt af en toe een paar draden aan elkaar en hangt een bordje op: if it's not on fire it's a Microsoft Problem. Dus.
Ik! Met een broodtrommeltje van de Hema en twee bammetjes kaas (nou ja, die zaten er niet eens in want ik had geen tijd gehad die te smeren) onder de arm de straat overstekend, naar mijn werk!
De nederigheid om deel uit te mogen maken van de zwerm werkbijen die elke dag in metro's, op fietsen en naar natte regenjassen ruikende bussen van Conexxion het broodtrommeltje bij zich draagt, die nederigheid vervult me van een geweldig gevoel van dankbaarheid en trots. O, was het maar elke dag stagedag!
Gisteravond had ik mijn kleren al klaargelegd. Op het reclamebureau moest ik altijd op zoek naar of hele dure t-shirts (die ik droeg en de volgende dag ging ruilen voor een tegoedbon, het is mijn ervaring dat nieuwe kleren voor je ze wast geen geur opnemen en ook niet kreuken - wie weet loop jij wel rond in een door mij gedragen Replay-shirtje, met die tegoedbon kocht ik dan weer een ander shirtje dat ik de volgende dag weer ging ruilen voor een tegoedbon. etc.)
Of ik kon juist een statement maken door in verfkleren, brandweeruniform of desnoods pyjama naar de zaak te komen. Net doen of het hip is, ze geloven alles in die branche.
Maar hoe kleedt men zich in het onderwijs? Een pyjama is underdressed, maar een pak kan ook niet. Bovendien heb ik maar één pak. En dat gaat ook opvallen, elke dag hetzelfde pak aan. Zeker omdat het hel oranje is.
Ik had slecht geslapen. Beelden van hordes ongezeglijke schoolkinderen hadden me uit de slaap gehouden, en juist als ik toch even wegdommelde kwam de man van Marieke mij toespreken, soms boos, soms verdrietig, soms bewapend. Ik had anijsmelk gedronken, een tijdje naar MTV gekeken en ik had gehoord hoe de onderbuurvrouw in haar gebruikelijke haast de trap afdenderde voor een vroege dienst in het centrum voor verpleeghuiszorg waar ze werkte.
Ik had me erover opgewonden waarom een centrum voor verpleeghuiszorg niet gewoon een verpleeghuis kan heten. Je kan een bakker ook wel een ontmoetingsplaats voor bakkerijproducten noemen, of een bibliotheek een bestemmingsplan voor bibliothecaire dienstverlening, maar zolang ze in Afrika honger hebben lijkt me dat zonde van de investering in inkt.
En uiteindelijk was ik in slaap gevallen bij de nieuwsberichten van zeven uur; voor de zekerheid had ik immers de wekkerradio op zeven uur gezet, nu ik om kwart over acht aan de overkant van de straat moest zijn.
Ik droomde niet veel soeps, maar om deze aflevering te verlevendigen zal ik beschrijven wat ik een ander keertje droomde. Ik droomde dat Marieke schrijlings bovenop me zat, niet wetend dat er achter haar een cowboy met een witte hoed en een lasso stond. Ik wilde wel roepen "Pas op! Een cowboy met een witte hoed en een lasso!", maar ik genoot tezeer van de sappige omhelzing van mijn roede, of hoe omschrijf je zoiets literair.
De cowboy begon de lasso boven zijn hoofd te zwaaien, het zou niet lang meer duren of hij zou het ding met een dodelijke precisie om de hals van Marieke mikken, die, nog onwetend van dit dreigend gevaar, nog aan het neuken was dat de vonken ervan afvlogen.
Nu móést ik wel roepen, maar mijn keel zat dicht, en al die tijd voelde ik hoe ik dichterbij een climax kwam, en de lasso cirkelde en Marieke kreunde en de cowboy lachte. En toen de lasso door de lucht vloog en ik er ontzet naar wees, pakte Marieke gretig mijn hand en legde die op haar linkerborst, die tussen twee haakjes precies de goede balans heeft weten te vinden tussen zachtheid enerzijds en stevigheid anderzijds. En hetzelfde geldt voor haar rechterborst. Die zou ik niet te kort willen doen, stel dat heel veel Fok!kers dit lezen en Mariekes linkerborst wordt beroemd en de rechter niet. Dat zou oneerlijk zijn natuurlijk. Dus voor de goede orde: de borsten van Marieke zijn beide perfect.
Goed, dit gezegd zijnde vloog nog steeds die lasso door de lucht, zie hem zinderen, en zie Marieke mij berijden als een indiaan een amazone, of andersom, en zie mij de ogen opensperren in een mengeling van angst en verrukking.
Hoe moet je zo'n droom nou verklaren?
Eerlijk gezegd had ik daar weinig tijd voor, want toen het nieuws weer begon was het acht uur en moest ik haastje repje kleren aanschieten, een appel in mijn broodtrommel stoppen en naar de overkant van de straat rennen. Bovendien, ik had iets heel anders gedroomd, redelijk vaag verhaal.
Met een hart vol angst zag ik hoe Ellie O'Malley de kinderen begroette. Ergens heeft in een onderwijsvakblad gestaan dat het goed is als het hoofd der school de kinderen kent en ze elke dag persoonlijk begroet. Het onderwijsvakblad was vergeten erbij op te schrijven, dat het dan beter is om niet een hysterische Indische vogelverschrikster van één meter zestig aan te stellen als hoofd der school.
Als vlinders kwamen de kinderen het schoolplein opgedarteld, maar als regenwurmen kropen ze voorbij Ellie. En eerlijkheidshalve, hetzelfde gold voor mij. Moest ik haar ook een hand geven? De andere meesters en juffen deden dat natuurlijk niet. In een halfslachtige poging slingerde ik een beetje met mijn rechterarm omhoog, iets tussen zwaaien en de hand reiken in, en ik hield haar reactie nauwlettend in de gaten. Maar ze hield haar handen gevouwen voor haar steriele schoot, en zei alleen maar: "Nou. Eens zien hoe je het eraf brengt, zo’n eerste dag. Goed geslapen?"
Feilloos met de vinger in de open wond roerend. Dat is Ellie O'Malley. Ik grimaste iets onbegrijpelijks en liep naar de koffiekamer voor het onderwijzend personeel.
Nu kan ik natuurlijk uitleggen dat daar een juf met gele bloes zat en een meester met een bril en grijze slapen, en langzaam naar die hele spannende onverwachte climax toewerken. Maar dat zou niet eerlijk zijn, want het werd mij ook maar het gezicht in geslingerd.
Dus hier heb je het: het eerste hoofd dat ik zie in de koffiekamer, is dat van meneertje Kwijlebabbel. Ofwel, de wettige echtgenoot van Marieke.
Wel potverdriedubbeltjes!
Ik had gedacht dat hij in de sales zou zitten, verzekeringen telefonisch aan de man bracht. Hypotheekadviseur hoogstens. Als hij hier werkte, waarom was dat dan niet in die IKON-docu te zien geweest?
"Hee, dag Tijl!"
"Hee, Harry!"
"Henk."
"O ja, Henk. Sorry."
"Nou, ik heb je maar één keer gezien hè. Kom je stagelopen?"
"Nee."
Henk kijkt me vragend aan.
Ik herneem me zelf. "Eh, nou ja. Eigenlijk wel, ja. Ergens."
"Welkom joh! Koffie? Hé, weet je voor wie ik hier ook een stageplek geritseld heb? Voor mijn eigen lieftallige Marieke. Die zit toch bij jou in de klas op de pabo?"
"Huh?"
"Marieke! Mijn vrouw! Jouw klasgenoot!"
"O, die."
O die. O, die ik minder dan 48 uur geleden nog in haar intieme delen aan het knijpen was. O, die Marieke. Marieke-jouw-vrouw-Marieke, die met dat lekkere lijf Marieke. Ja nee, helder. Mijn Marieke zal je bedoelen, lelijke aarsmade. MIJN lieftallige Marieke ja, ellendige ellendeling.
"Goh. Wat een toeval."
"Toeval? Ik heb het voor haar geregeld zei ik toch. Er zijn veel te weinig stageplekken en Hindert Zeij zei, dat je het maar het beste zelf kon regelen en toen Marieke dat weer tegen mij zei, was een en een natuurlijk snel twee."
Praatte die gek altijd zo?
Dat kon nog een helse stage worden!
We moesten gaan zitten en eerst zei Ellie O'Malley dat de uitkomst van het interstuurgroepelijk koepeloverleg geherevalueerd zou worden door een intersectorale commissie en hier praatte ze hard en langdurig over met die schrille stem van haar. En toen was er nog een minuut voor een rondvraag en niemand had iets.
En toen ging de deur open, en in een hel wit licht verscheen Marieke, haar lach klaterend als een beekje op de Mont Blanc. En er klonk een muziekje, klavecimbel, Bach meen ik, een prelude dacht ik of anders een Engelse suite. En in mijn kruis werd het langzaam warm en nat, ik hoop in het hare ook, maar toen werd het zelfs heet en nat, en toen keek ik ernaar en toen zag ik dat er een grote donkerbruine vlek op mijn broek zat. En dat mijn koffiekop leeg was en dat zich een bruin stroompje had ontwikkeld, dat in niets leek op een beekje op de Mont Blanc.
Nu moet je weten dat ik nooit besneden ben. En in dit geval was dat een gelukkige omstandigheid, want drie weken na deze ongelukkige introductie op de Karrekiet was mijn voorhuid nog steeds knalrood. (Even voor de joden en arabieren, de voorhuid is een handig stukje huid dat de zogenaamde handjob veel gemakkelijker maakt. En een kop koffie over je kruis veel draaglijker.)
Ontdaan stond ik op en probeerde mijn gloeiend hete onderbroek naar voren te trekken, van de verbrande eikel af als het ware. Er ontstond een obscene punt in het textiel van mijn Diesel jeans.
"Oei. Kom, ik wijs je wel even het toilet."
Gedwee liep ik achter Marieke aan. Zij had net zo min als ik een idee waar het toilet was, maar ze vond er eentje.
En zo ontstond onze traditie van seks op het toilet van de Karrekiet, waarop ik in een later stadium nog wel eens terug zou kunnen komen. Voor nu volstaat het om te zeggen dat ik me terdege voorbereid voelde op mijn eerste stagedag: een klein uurtje geslapen, een bruine vlek in de broek en een liefdevol schoongelikte piemel. Een tien!
(Geen cliff hanger deze keer.)
