Rectaaldildo en Hitlerkamer: De Consumentenmens test verder.

In de mailbox een mailtje van Kyra van elf, die wil weten waar ze plaatjes kan vinden voor haar werkstuk over haar kat, die in het water was gevallen en zichzelf toen heel mooi droog had gelikt. Ik weet niet waarom ze naar mij als Consumentenmens heeft gemaild, maar voor deze ene keer, Kyra, zoek eens op google.nl met de woorden, poesje, nat en likken. Dan vind je vast hele spannende plaatjes voor in je werkstuk!

Maar we hebben het druk... Meteen dus maar beginnen met de onbereikbare huisarts bij spoedeisende hulp. Ik begon de test bij mijn eigen huisartsenpraktijk, die bestaat uit twee vrouwen en een assistente. Ik was bij het zoeken van mijn huisarts destijds nog een single, en ik dacht: als ik me dan toch moet uitkleden, dan doe ik dat liever voor een jonge vrouw. Intussen hebben de huisartsen me behandeld voor genitale wratten, vroegtijdig klaarkomen, impotentie, urineverlies, pijn aan de testikels, priapisme... Kortom, alle denkbare kwaaltjes waarbij de onderbroek uit moet. Maar geen van allen spoedeisend, op die impotentie na toen ik een keer in bed lag met een one night stand met doorgroeipotentie. Kwam er niet van, dokter nam niet op, anders had ze me een doosje Viagra kunnen komen brengen. Ik heb niks tegen trio's ook trouwens.

Terug naar het heden. Om mijn huisartsenpraktijk te testen moest ik dus een spoedeisende klacht bedenken. Meteen toen ik hem had verzonnen, belde ik de praktijk. En ja hoor, het gevreesde bandje. Dat de praktijk een inloopspreekuur had om acht uur 's morgens. Dat er ook op afspraak visites afgelegd konden worden, maar dan pas na enen. Het ging maar door: namen, data, tijdstippen, uitzonderingen en aandeelhoudersvergaderingen - het duizelde me. Want intussen lag ik daar maar te kermen met mijn spoedeisende klacht!  Ah, nou kwam er iets: ik kon een huisartsenpost bellen (ja, nee, een brief sturen zou het spoedeisende karakter van mijn klacht geen recht doen natuurlijk, in die zin was post een beetje een verwarrende term) voor spoedeisende klachten. Ik drukte de toetsen zenuwachtig in op mijn mobiel.

Een bandje. Dat ik de aard van mijn spoedeisende klacht moest inspreken, de naam van mijn eigenlijke huisarts en het nummer van mijn zorgpas als ik die had gekregen van mijn verzekering. Dus daar ging ik. Goedemorgen, ik ben de Consumentenmens en het is nu midden in de nacht en mijn vriendin heeft een dildo in mijn rectum geduwd maar die ging te ver en nou kunnen we hem er niet meer uitkrijgen. Mijn dokter heet Ann-Sophie, en het nummer op mijn zorgpas is 12XXXXXXX52. Dus kunt u me a.u.b. helpen? Een en ander eist spoed...

Ik hoorde een hele tijd niets, toen ik plotseling besefte dat ik beter de hoorn op de haak kon leggen nu ik klaar was met inspreken. Dat deed ik alsnog. Het is soms moeilijk nadenken met een dildo ver voorbij je rectum, ik hoopte maar dat de posterij er begrip voor had.

Zal ik maar meteen de uitslag verklappen? We zijn nu een week verder, maar als het aan de huisartsenpost had gelegen had ik nu nog met dat ding in mijn kont gezeten. Nooit teruggebeld, ook de volgende dagen niet, het is een schande, ik hoop dat de SP binnenkort snel een site start waarop ze een zwartboek openen over bandjes van huisartsenposten. Kortom, de uitslag van de test is nauwelijks een raadsel. Afgetest natuurlijk! Denk je eens in (of misschien maar liever niet) wat zich achter die dildo allemaal niet had opgestapeld, als ik niet zo slim was geweest 112 te bellen! Ik was vast ontploft, zodat de stukjes darm tot aan de Westergasfabriek over de stad verspreid waren geraakt en die dildo nu in een baan om de planeet Mars had gecirkeld. 

De ene na de andere praktijk bleek een bandje aan te hebben staan, dat kennelijk nooit werd afgeluisterd, want hoe spoedeisend ik mijn klacht ook maakte (ik zit nu al 48 uur met een dildo in mijn endeldarm en ik moet vreselijk poepen), niemand die er terugbelde. Tot ik een radiorepo hoorde over Belgische doktoren die zo om de klanten moeten vechten om het hoofd boven water te houden, dat ze werkelijk alles doen om de patiënten maar in hun praktijk te houden.

Ik belde er een om vier uur 's morgens, het tijdstip van de nacht dat Belgen het lekkerst slapen.
Pas na twee keer werd er opgenomen.
- Goedemorgen, dokter Van de Brueghelle-Kapellekes hier, waarmee kan ik u van dienst zijn, klonk het slaperig.
- Goedemorgen dokter, bent u alleen?
- Jazeker, hoezo?
- O nee, gewoon voor mijn beeldvorming.

Mijn beeldvorming van de dokter was nogal koortsachtig, eerlijk gezegd. De Consumentenpartner sliep weer eens een weekje bij haar moeder, en dat gaat een jonge vent niet in zijn koude kleren zitten. Ik stelde me voor hoe het goddelijke blote lichaam van de dokter zich uitrekte, nu ze zo ruw door mij uit haar wellustige dromen was gewekt. Maar ik moest natuurlijk wel terzake komen.
- Ik heb een beetje last van eh, hoe zal ik het zeggen, een erectiestoornis. In die zin dat ik steeds een erectie heb en daardoor niet zo goed kan slapen.
- Ai, dat is niet zo mooi. Mag ik uw naam en het nummer van uw zorgpas?
Oh, dat Vlaams, dat kan toch zo zwoel klinken hè.
Enfin, de rest van haar therapie was zeer succesvol, jammer dat het bij een telefonisch consult bleef natuurlijk, maar de afstand Antwerpen-Amsterdam is natuurlijk ook best lastig. Dus alles afwegend een ruime acht voor de bereikbaarheid van deze dokter!

Snel door naar de deeltjesversnellertest. Teleurstellende resultaten eigenlijk. Wat zou je niet kunnen doen met een buis zo lang als de ringweg Amsterdam! Ik zie mogelijkheden voor skaters, karters, fietsers... Maar wat gaan ze doen, een beetje de oerknal nabootsen! Met alle risico's van dien, er komen zwarte gaten van en daar zijn zestienjarige meisjes dan weer zo bang voor dat ze zichzelf van hun jonge leven gaan beroven. Wat weer slecht is voor de economie. Bovendien kan het nog wel tot oktober of november duren voor die malle Zwitsers erin slagen twee deeltjes te laten knallen. Daar houd ik als Consumentenmens helemaal niet van, boter bij de vis graag! Maar de proof of the pudding is in the eating, dus ik meldde me bij Cern voor een ritje.

- Eenmaal graag.
- Pardon?
- Een kaartje voor de deeltjesversneller alstublieft.
- Ik vrees dat we geen kaartjes verkopen.
- Geeft niks, gratis mag ook.
- Maar... U kunt toch niet in de versneller? Die is voor deeltjes.
- Mijn beste man. Ik besta uit deeltjes of niet soms? Ik schat dat er wel zo'n paar biljoen protonen in mijn afgetrainde lijf zitten. Dus vooruit met de geit.

Maar hoe ik ook soebatte, de oerknal zou zonder mij plaats vinden. Met een oordeel kan ik de deeltjesversnellertest dan ook helaas niet besluiten. Wordt vervolgd, want net als Breekijzer geeft ook De Consumentenmens niet snel op!

En dat geldt ook bij de laatste test van deze week, de hotelkamertest. Wij testten de Hitlerkamer in het President Hotel te Belgrado. Om maar weer met de deur in huis te vallen: we voelden ons volkomen heim ins Reich. Bij het douchen was het even checken of we geen sissend geluid hoorden, maar dat viel allemaal reuze mee. En toen de Consumentenpartner verkleed als Eva Braun de badkamer uitstapte, ja, toen bleef het nog lang onrustig in de Hitlerkamer. Heil! Een 10+! Ik typ dit vanuit de Hitlerkamer, het wifi-netwerk heet heel toepasselijk Holocaust. Ik moet nu snel weer doorgaan met testen (die 10+ was voorlopig natuurlijk), want Eva Braun wil dat ik haar opsluit in een Konzentrationslager. Nou, maar al te graag! En daarna mag ze mij met haar bruine laarzen eens flink... Nou ja dat zien we allemaal nog wel. Auf wiederbumsen!