Killer is Dead

Gigolo’s en huurmoordenaars opgelet! Een game van Goichi Suda, bekend als Suda51, dat belooft weer een unieke ervaring. Na het uitspelen kreeg FOK! de mogelijkheid Suda51 te interviewen in Keulen naar aanleiding van zijn nieuwste game: Killer is Dead.

Als je Suda51 iets niet kunt verwijten is dat hij generieke games maakt met een generiek verhaaltje, generieke setting en generieke gameplay. No More Heroes, Shadow of the Damned, Lollipop Chainsaw, elke game heeft wel een unieke sfeer om zich heen hangen. Volgens hem gaan zijn roots terug naar het schrijven van scenario’s en het bedenken van originele plotwendingen en ideeën. Suda51 ziet het als zijn missie, zijn taak, om constant met nieuwe ideeën te komen. Hij bedenkt zich hoe hij spelers kan laten genieten van een game of zelfs kan laten verwonderen over een spel. Zo ook met Killer is Dead, tot nu toe de vaagste game die ik dit jaar gespeeld heb. Verwonderen lukt dus zeker.

Je bent Mondo Zappa, een huurmoordenaar die als rookie begint bij een bedrijfje dat doelwitten uitschakelt. Ze worden gesponsord door een overheid en mensen kloppen bij hen aan met de meest rare problemen die ze graag uitgeschakeld willen zien. Later blijkt dat elk van deze zaken één ding gemeen hebben. Dit wordt mondjesmaat duidelijk, want zoals gewoonlijk vertelt Suda51 je niet meteen alles en geeft hij je voer tot nadenken. Dat nadenken doe je ook nog na het einde, want niet alles is even duidelijk waarom je in vredesnaam honderden vijanden gedood hebt en er eenhoorns in het spel rondlopen.

Mondo is geïnspireerd door James Bond. Mondo moet de donkere kant van James Bond voorstellen, maar de grootste inspiratiebron komt van een Japanse tv-serie, Hissatsu genaamd. De hoofdpersonage uit die serie heet Mondo Nakamura. Hij is in de serie overdag een ambtenaar met een kutleven, maar ’s nachts verandert hij in een badass samurai. In die rol heeft hij de leiding over een team van huurmoordenaars om slechteriken op te ruimen. Daarom zie je in Killer is Dead ook de verschillen in dag en nacht.

In het spel wordt Mondo Zappa op missies gestuurd over de gehele wereld en ver daarbuiten. Dat het geen gewone missies zijn lijkt vrij normaal, gezien Suda51 aan het roer staat. Zo begin je in de eerste missie in een op het oog normaal huis, maar eenmaal binnen lijkt het of je Alice in Wonderland bent binnengestapt. De typische grafische stijl, de vreemde omgeving, het voelt goed samen, maar je hebt geen idee wat er aan de hand is. Je komt een zuster met een enorme injectienaald tegen die mij bloed geeft en vraagt me vaker te zoeken. Uhm, oké. Niet veel later ben je op de maan, de donkere kant ervan. In plaats van tegen transformerende robots te vechten, kom je uiteindelijk een zo goed als naakte heerser over de maan tegen, bij wie elk gay-alert afgaat. “WTF” zul je dan ook vaak uitspreken terwijl je gamet. Had ik de eenhoorn al genoemd?

Vechten doet Mondo met zijn katana en zijn enorme cybernetische arm waarvan hij geen idee heeft hoe hij deze gekregen heeft. Het is in ieder geval een vuurwapen en later in het spel krijg je op bijzondere wijze extra manieren om het ding in te zetten. De katana is zijn primaire wapen. Deze kost geen ‘bloed’ om te gebruiken, zijn cybernetische arm wel. Bloed verdien je door vijanden te verslaan, de zuster te vinden of bloed-items op te rapen in het level. Niet alleen de cybernetische arm, maar ook de speciale aanvallen met je katana kosten bloedmeter.

Dan is er nog de frenzy-modus. Deze start je door op het allerlaatst een aanval te ontwijken. Dan is het buttonbashen om die comboteller flink te laten oplopen terwijl de tegenstander hulpeloos is. Heel erg stijlvol en zeker niet overpowered. Hoewel het in het begin vrij simpel is omdat de vijanden traag zijn, wordt het later lastiger om de juiste timing te hebben dit toe te passen. Het is wel een van de krachtigste bewegingen, maar het kan nog beter: ten koste van veel bloedmeter kun je een normale vijand in bullettime onthoofden. Het bloedniveau staat dit maar weinig toe, maar het is een last resort als je de tegenstander helemaal beu bent, of als je eens koppen wilt laten rollen.

Een snelle hack en slash dus, met af en toe hulp van je cybernetische arm. Deze is te upgraden door bepaalde zijmissies te doen. Zijmissies bestaan uit twee soorten opdrachten. In de eerste soort ga je eerder gedane levels nog eens bezoeken. Je krijgt dan een nieuwe opdracht. In het geval van het eerste level moet je bijvoorbeeld opnieuw het huis in om uit de kluiten gewassen insecten op te ruimen, terwijl in een ander level je op een motor zit, en tig vijanden moet overrijden. Niet heel boeiend, maar deze missies leveren vooral geld op.

De tweede soort missie is de Gigolo-missie. Hierin moet je eerst genoeg staren naar de borsten of rok van een dame aan een bar. Als ze wegkijkt natuurlijk, want anders eindig je met een slap in the face. Heb je een flirtmeter genoeg gevuld door te staren, dan mag je een cadeau aanbieden. Deze cadeaus moet je wel eerst aanschaffen met je verdiende geld. Daarmee vul je langzaam haar hartjesmeter, dus dit moet je vaker herhalen. Eenmaal ‘gewonnen’, duik je met diegene in bed en krijgt je cybernetische arm een upgrade die ze toevallig bij zich had. Bizar, je voelt je echt een pervert. Het is een Japans dingetje om polygonen zo te bekijken, het doet me erg denken aan die Japanse lovesim-games. En toch, al is het vreemd om dit in een game te doen, het is goed uitgewerkt qua 'acteerwerk'. Maar dat ongemakkelijke gevoel, dat blijft.

Killer is Dead is grafisch erg opvallend. Het is een wonderlijke wereld in de stijl die we van Suda51 gewend zijn. Het spel heeft alleen last van tearing in het spel, wat jammer is, maar niet zo vaak voorkomt dat het superstorend is. Storender is dat je de betere combo’s pas later kunt unlocken, maar dat ze eigenlijk niet zo heel veel beter zijn dan lompweg buttonmashen. De upgrades om betere bewegingen te krijgen zijn dan ook helemaal niet zo nuttig als het spel je doet laten geloven. De cybernetische arm is alleen nodig om geheimen te vinden of de toevallige “ik heb zin om je eens anders te vermoorden”-actie, maar uiteindelijk heb ik mijn arcadestick erbij gepakt. Zo kon ik comfortabel rammen op de knoppen, want uiteindelijk win je het daar ook mee.

In Japan gebruiken ze voor Killer is Dead de slogan “A fantasy of love and kill, to be sent to adults in the 21th century”. Dat dekt de lading dan ook zeker, Mondo moordt er op los, er is genoeg liefde als gigolo te vinden en het spel is niet voor iedereen weggelegd. Dat zal ook het grootste probleem zijn: vond je Lollipop Chainsaw bijvoorbeeld geweldig, dan ga je niet verkeerd met Killer is Dead. Ook met deze game vraag je je af wat de ontwikkelaar gesnoven moet hebben om dit te verzinnen. Jammer dat de gameplay uiteindelijk in een buttonmash-feest verandert en er geen diepgang in de gevechtsmogelijkheden zit. Wil je een consolegame die een hack en slash pur sang is of een trip levert in een bizarre setting, dan is Killer is Dead nog steeds de moeite waard. Een nichegame, maar wel een goede in zijn soort.

Gespeeld op PlayStation 3, ook verkrijgbaar voor Xbox 360

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.