Jailbreak Festival, Leeuwarden

Het afgelopen weekend vond in de Blokhuispoort in Leeuwarden, het Jailbreak Festival plaats. De eeuwenoude strafgevangenis en huis van bewaring de Blokhuispoort, in het hartje van Leeuwarden, is natuurlijk een prachtige locatie voor een tattoo conventie. Naast een twintigtal van de beste tatoeëerders van Nederland, die elk vanuit een gevangeniscel hun werk deden, was er nog veel meer te beleven op dit festival.

In feite richtte Jailbreak zich op de de hele subcultuur rondom de geïllustreerde medemens. Naast tattoo artiesten waren er ook een aantal exposities van onder meer drukwerk kunst en ook een mooie verzameling Hotrods op het binnenplein van de voormalige bajes. Vooral de stand van Wytse Sterk, die sinds 2004 de prachtige zeefdrukposters ontwerpt voor onder meer Vera in Groningen, was er eentje om in te lijsten.

Het begon zaterdagmiddag om 12 uur direct al goed met een spoken word performance van de ongekroonde koning van de Nederlandse tatoeage Henk Schiffmacher. Die man is echt een wandelende encyclopedie op het gebied van lichaamsversieringen. Met prachtige anekdotes verhaalde Schiffmacher over zijn eerste kennismaking met de lichaamskunst. Zijn opa had een tatoeage van een naakte vrouw op zijn onderarm die echter wel met een flinke pleister door oma werd afgeplakt toen de kleine Henk groter begon te worden. Op de vraag of hij wel eens een klant had geweigerd moest Schiffmacher even lachen. Er was eenmaal een nogal nichterig type bij hem in de zaak geweest met een eigen ontwerp waarin de tekst Bright Stars Shine Forever. Toen Henk de klant vroeg of het niet Brown Stars Shine Forever moest zijn had deze nogal aangeslagen de zaak verlaten.

Na 40 minuten was het optreden van Schiffmacher alweer voorbij en dat naar mijn mening eigenlijk veel te snel. Wat kan die man beeldend vertellen over zijn werk. Zo wist hij te verhalen over het verbod op tatoeages onder het bewind van onder meer Adolf Hitler en Soekarno en de ontdekking van de gevangenistatoeages in de voormalige Sovjet Unie. De rest van de zaterdagmiddag werd besteed aan onder meer de leuke markt op de binnenplaats van de gevangenis met allerlei kunstenaars, een echte rock-'n-roll barbier, een kraam met vreemdsoortige dieren en natuurlijk mannen met het zwarte goud, ook wel bekend als vinyl, in de handel. Het leuke van zo'n markt is dat je ook meteen weer wat nieuwtjes en scoops opvangt. Zo kwamen we onder meer te weten dat er in september een nieuw deel komt van de Frisian Metal Massacre verzamelelpee met vier erg fijne Friese bands, die het zeker verdienen om eens op de plaat te worden gezet.

Zaterdagavond was het tijd voor de muziek. Het uitverkochte avondprogramma was verdeeld over de twee podia die de gevangenis kent. In Podium Asteriks mocht Allergic To Horses het spits afbijten met een stevig potje stonerrock. Allergic to Horses is het bandje van zanger/gitarist Bob Dijkshoorn, de zoon van columnist, dichter, schrijver en muzikant Nico Dijkshoorn. Bob hoeft echter niet te teren op de bekende naam van zijn vader maar laat duidelijk horen dat dit powerkwartet precies weet waar ze mee bezig zijn. De groep laat duidelijk horen dat ze geïnspireerd zijn door zowel klassieke bands zoals AC/DC en Led Zeppelin maar ook zeker heeft geluisterd naar modernere bands zoals Black Keys. Na Allergic To Horses was het tijd voor het eerste concert in het cellenblok van de Blokhuispoort. Het uit Rotterdam afkomstige Liptease and the Backstreet Crackbangers is een heerlijk bandje dat op onnavolgbare manier moderne liedjes in een jasje giet, wat nog het meest klinkt als een kruising van rockabilly en de Andrews Sisters. Dat laatste wordt dan ook vooral veroorzaakt door de oogstrelende Foxy Sjharlie, Teasing Tessa en Candy Randy. Naast de vele klassiekers worden we opeens verrast met een eigen bewerking van onder meer Nothing Else Matters van Metallica en Smells Like Teen Spirit van Nirvana, maar dan op een dusdanige manier gespeeld dat je eerst even goed moet denken voordat je erachter komt welk nummer het is.

Na het oor- en oogstrelende optreden was het tijd voor een rookpauze. Ondertussen schalde uit de speakers op het binnenplein het stemgeluid van de voormalige zanger van The Shavers, Johannes de Boom. De Boom die eigenlijk Boomsma heet en zijn roots in Friesland heeft - mijn vader woont hier zo'n 1500 meter vandaan - heeft zich, na het stoppen van de band The Shavers, toegelegd op abstract schilderen en het schrijven van gedichten. En reken maar dat de pen van Johannes minstens even scherp is als de naald van de tattoo artiesten op het festival. Zo oreert De Boom in het gedicht Gektegektegekte:

Hoeveel gekte kan een mens verdragen?
Moord doodslag goedgepraat door
Machthebbers die zich durven
Te verstoppen achter Godswoord
En ik denk dan Godverdomme
Hoe is dit toch mogelijk

Na een stortvloed van korte dichtwerken en zelfs een aantal a capella liedjes is het weer tijd voor elektrisch versterkte muziek. De band Birth Of Joy ontstond op de Herman Brood Academie. De band speelde onlangs nog als speciale gast van De Staat en zit muzikaal ook in dezelfde hoek. Heerlijke stevige stonerrock met een vette tik van bands uit de jaren zestig zoals MC5 en Deep Purple. Mede door de eenvoudige bezetting van gitaar, orgel en drums weet de groep een heerlijke spanning op te bouwen met een muur van geluid als resultaat. Soms krijg je het gevoel dat er wel een man of zes aan het werk is op het kleine podium. De band bracht afgelopen maart haar veelbelovende debuutalbum uit op Suburban records en weet dat geluid live nog sterker te brengen dan op hun geluidsdrager. Een stel jonge honden die klinken alsof ze net met de Tardis uit 1968 zijn overgevlogen. Een lekker authentiek bandje en zeker eentje om in de gaten te houden.

Tijdens het optreden van Birth Of Joy nog even naar café de Bak gerend om nog een stukje mee te pikken van het zeer bijzondere optreden van Phantom Frank en The Arguido. Phantom Frank is gitarist in het bandje The Phantom Four. Dat bandje ontstond destijds na het uiteengaan van de legendarische surfband The Treble Spankers. Op een aantal nummers van The Phantom Four was Rudeboy (Urban Dance Squad/League Of XO Gentlemen/Club Of High Eyebrows) gastzanger en dit beviel zo goed dat in 2011 de gelegenheidsformatie Phantom Frank & the Arguido ontstond. Patrick Tilon a.k.a. Rudeboy (Remmington) liet in de tijd van de UDS al horen over een prima zangstem te beschikken en met zijn rap achtergrond weet hij ook in dit duo de aandacht van de luisteraars goed vast te houden. Na een vlammend optreden van Nico Dijkshoorn, die onder meer de tekst van Vriendschap van Het Goede Doel fileert, is het tijd voor een lastige keuze. In Podium Asteriks speelt The Deaf terwijl in het Cellenblok het volk toestroomt voor een optreden van het altijd geweldige Peter Pan Speedrock. Het werd uiteindelijk de laatste. Een set van de mannen uit Eindhoven staat immers altijd als een huis en je krijgt er dan als bonus ook nog eens Dikke Dennis bij. Waar Marijke Helwegen synoniem staat voor plastische chirurgie is Dikke Dennis het evenbeeld van alles wat dik en vol met tatoeages is. De zaal dampt en stoomt en slamt zich een weg door een dik uur vette herrie en door de lucht vliegend bier en andere vloeistoffen.

Al met al was het een zeer geslaagd festival met zo'n 3000 bezoekers. We mogen er dan ook wel van uitgaan dat er een vervolg op zal komen. Het Jailbreak festival heeft het zeker in zich om één van de toonaangevende beurzen op het gebied van lichaamsversiering te gaan worden. Jailbreak laat ook duidelijk zien dat tatoeages niet meer een symbool zijn van criminelen en ruwe zeebonken. Zoals Schiffmacher het ook mooi omschrijft in zijn redevoering: 'We zijn allemaal verschillend maar het is de inkt die ons verbindt.'

Foto's van het festival zijn hier, hier en hier te bekijken.