Dolfje Weerwolfje
Als Dolfje (Ole Kroes) in de nacht dat hij zeven jaar wordt ineens haren op zijn gezicht groeien en en harige pootjes krijgt, weet hij niet wat hem overkomt. Hij wordt een weerwolf! In eerste instantie wil hij dat helemaal niet. Hij wil zijn zoals zijn klasgenootjes. Later ziet hij in dat het ook wel voordelen heeft. Hij is sneller dan de rest en kan de grootste pestkop van de school bang maken. Nu moet hij zijn ouders het nog vertellen.
Dolfje is niet echt het populairste jongetje van de klas. Niemand ziet hem staan en samen met zijn broertje Tim wordt hij gepest door Nico. Dolfje is anders, voelt hij. Dat gevoel wordt bevestigd in de nacht dat hij zeven jaar wordt. Tim vindt een weerwolf als broertje helemaal te gek, maar Dolfje is zijn vachtje liever kwijt dan rijk. Ook zijn ouders werken niet echt mee: moeder (Kim van Kooten) werkt en vader (Remko Vrijdag) neemt de huishoudelijke taak op zich. Dat doet hij door een badpak aan te trekken als hij de gootsteen moet ontstoppen en gekke hoedjes op te zetten.
In de beginscène wordt kleine Dolfje te vondeling gelegd voor de deur van zijn nieuwe gezin, begeleidend door muziek die wel erg aan een bepaalde tovenaarsleerling doet denken. Ook in de rest van de film komt deze vergelijking vaker voor. In tegenstelling tot Harry Potter zijn de computeranimaties hier niet overtuigend. Te gemaakt, al zullen kinderen dat waarschijnlijk niet opmerken.
De personages in de film zijn echte kinderfilmpersonages: overduidelijk gekarakteriseerd en cliché. Voor een kinderfilm niet erg, maar de film pretendeert volgens het hoesje een familiefilm te zijn. Voor volwassenen is deze film daarom ook minder leuk dan voor kinderen.
Zoals vrijwel elke kinderfilm heeft ook Dolfje Weerwolfje de nodige moralen. Het zijn er alleen een beetje veel. Soms lijkt het alsof de rode draad in deze film ook de moralen zijn. Het begint met gepest worden, realiseren dat je ouders niet je echte ouders zijn, klasgenootjes die je negeren en een meisje dat jij heel erg leuk vindt ziet jou niet staan. Daardoor is er geen plaats meer voor een echt goed uitgewerkt verhaal of voor spanning. De film bestaat uit de hoofdlijn waarin Dolfje een weerwolf wordt en dat niet leuk vindt en een schoolmusical waaraan gewerkt moet worden. Dit is te weinig, waardoor het op sommige momenten saai wordt.
Joram Lürsen heeft zijn best gedaan om de boeken van Paul van Loon goed te verfilmen. Dit is hem niet helemaal gelukt, maar kinderen zullen ongetwijfeld kunnen genieten van deze film.
