Lionel Trains: On Track
Er zijn verschillende modi in Lionel Trains: On Track. Je kan ervoor kiezen om de campaign-mode te spelen, die uit verschillende levels bestaat, de free play-mode te spelen, waarin je je eigen doelen stelt en niet gebonden bent (maar wel voldoende geld moet binnenhalen), of de sandbox-mode, waar geld geen rol speelt en je alles kan bouwen en opzetten wat je maar wilt.
De campaign-mode zou een introductie moeten zijn in het spel, maar eigenlijk wordt nergens echt uitgelegd hoe je precies je doelen moet bereiken. Na lang proberen kwam ik er achter dat het hele spel maar om één ding draait: handel. Je moet verbindingen bouwen tussen verschillende steden en de treinen die daartussen rijden de juiste goederen laten vervoeren om winst te maken op de verschillen in prijs tussen de steden. De levels in de campaign draaien dan ook om het halen van een specifiek doel, zoals x goederen tussen A en B vervoeren, of een x hoeveelheid geld verdienen. Later in de campaigns krijg je de toegang tot meer technologie en verschillende soorten treinen. De levels zijn niet zo heel erg lang, meestal een kwartier á half uur, maar zijn wel erg saai, omdat zelfs op de snelste speelstand (de snelheid is gelukkig aan te passen) de treinen niet zo snel over de rails voortbewegen.
De free play-mode is een ander verhaal: hier doe je wat je zou denken dat modelbouwers graag doen, namelijk een groot verbindingennetwerk opzetten tussen allerlei verschillende steden en zoveel mogelijk treinen laten rijden om zoveel mogelijk geld te verdienen, waarmee je steden en treinen kunt upgraden.
In de sandbox-mode worden de leuke doelstellingen uit de free play mode echter compleet weggevaagd, aangezien je hier vrij toegang hebt tot alle technieken en mogelijkheden en het dus niet zo heel erg interessant is om er al die tijd voor te werken. Deze mode lijkt er dan ook meer ingezet voor diegenen die niet zo goed met spelletjes om kunnen gaan, maar wel graag naar rijdende treintjes kijken.
Dat treintjes kijken valt overigens wat tegen. De omgevingen zijn nooit 3D, maar altijd van bovenaf en behoorlijk uitgezoomd. De kick die mensen krijgen van een grote stoomlocomotief wordt op geen enkele manier naar het spel vertaald, aangezien je simpelweg niet meer ziet dan een overmaatse rups die over een ijzeren baan van A naar B glijdt. Ook de interactie menu\'s, zoals die waar je de goederen van je trein inlaadt, zijn erg basic en eigenlijk gewoon lelijk. De DS heeft meer kleuren en rekenkracht tot haar beschikking en al is dit spel dan geen genot om te spelen, wat meer kleur en mooiere graphics zouden absoluut niet misstaan.
Erger is nog de muziek: je hebt vijf (!) tracks waar je uit kan kiezen en die vervolgens op oneindige repeat blijven staan. Deze MIDI-deuntjes gaan je al snel de keel uithangen en zorgen ervoor dat je het geluid dan maar uitzet.
De besturing werkt makkelijk met de touchscreen: het inladen van goederen door de juiste aan te tikken, de complexere menu\'s die makkelijk navigeren; het speelt allemaal soepeltjes.
