Dagje uit Review: Libelle Zomerweek
Diezelfde man piekert er overigens niet over om mee naar binnen te gaan. Me wegbrengen, prima, maar hij wacht dan wel op het parkeerterrein tot ik klaar ben. En dus ga ik, net als vorig jaar, met mijn moeder op stap.
Vlak voor de "Libelle-afslag" zien we een stuk of 5 auto's tegen elkaar in de vangrails staan. "Zeker vrouwen achter het stuur", zegt het vriendje triomfantelijk. Het levert hem 2 boze blikken op (al had ie wel gelijk...). Goed, de Libelle-afslag dus. In de routebeschrijving stond vermeld dat vanaf die afslag de bordjes met "Libelle" je verder de weg zouden wijzen. Niet nodig, gewoon stapvoets de colonne volgen werkte ook prima. Eenmaal bij de ingang werden mams en ik uit de auto gezet, en wist het vriendje niet hoe snel hij moest keren om weg te komen.
Eenmaal binnen viel het ons direct op: er waren meer mensen op het idee gekomen om op woensdag te gaan. Waarschijnlijk, net als wij, allemaal goed de weerberichten in de gaten gehouden, en dus wetende dat dit de enige redelijk mooie dag zou worden deze week. Slim, en doorgewinterde Zomerweek bezoekers als we zijn, lopen mams en ik door naar de achterste ingang, om zo aan de andere kant van het terrein binnen te komen, en iets rustiger te kunnen rondwandelen.
Al snel lopen we de Rode Kater tegen het "jeweetwel"-lijf. Rode Kater wil best wel even met mij op de foto, en ach, al was hij niet direct degene voor wie ik naar de Zomerweek ging, ik poseer gewillig. Voor wie ik dan wel naar de Zomerweek ging? Degenen die mijn artikel van vorig jaar hebben gelezen, weten het vast wel.....Rudolph! Zondag hoorde ik hem in Life&Cooking zeggen dat ie heel de week van de partij zou zijn in de speciale Life&Cooking tent, en ik heb me voorgenomen niet te vertrekken voor ik hem gezien heb.
Op weg naar ons doel valt het me op dat er toch niet erg veel mannen aanwezig zijn, ondanks het thema van dit jaar. Ja, in de tent van een zuivelfabrikant komen we er een paar tegen, die een showtje weggeven op het podium, om een nieuw melkdrankje aan te prijzen. Ze zijn ontzettend enthousiast, en laten zich niet erg afleiden door mijn harde gelach. Drie niet geheel onaantrekkelijke jongemannen, die voor het oog van honderden smachtende huisvrouwen, een melkdrank aanprijzen, en daartoe allerlei dansjes uit de kast halen, ik vind het geweldig. Eenmaal buiten vergaat het lachen me snel. Wat is het druk geworden!! Ja, het was al druk, maar nu is het zelfs zo erg dat je niet anders kan dan schuifelend aansluiten bij de massa. Dat doen we (we hebben tenslotte een missie), wat me mooi de tijd geeft om wat typisch vrouwelijk gedrag vast te leggen.
Als eerste hebben we daar het "ik wil alles hebben, maar niet alles dragen" syndroom. Een paar vrouwen hebben om die reden hun man meegenomen, die als pakezel kan dienen, maar het overgrote deel koos voor een niet pratende, en minder sjaggerijnig kijkende variant: De boodschappenwagen. Jawel, zo'n ding wat je oma ook altijd gebruikt om boodschappen te doen, zo'n uit de kluiten gewassen boodschappentas op wieltjes. Ook reuzegeschikt om mede-vrouwen tegen de enkels aan te rijden overigens, wat dan ook op uitgebreide schaal enthousiast gedaan werd.
Ook opvallend was het "ik eerst!!" verschijnsel. Bij de meeste tenten waar iets te halen viel, moest je achteraan de rij aansluiten, vanwege de drukte. Natuurlijk waren er veel mensen met haast, belangrijke afspraken, of een vliegtuig wat gehaald moest worden......dus voordringen troef.
Al mijmerend en ergerend kwamen we aan bij ons doel: het Life&Cooking paviljoen. Eens per zoveel tijd zou Rudolph hier een presentatie geven...zouden we nou net zoveel geluk hebben dat...?? Jaaaaa! Daar is ie!
Hm, het lijkt erop dat er meer vrouwen Rudolph-fan zijn, ik kan hem maar net zien over een paar honderd hoofden heen. Mams biedt me nog aan me op haar schouders te nemen, zodat ik hem beter kan zien, maar ik besluit mijn vandaag opgedane voordringtechnieken eens even uit de kast te halen. Al elleboogjes uitdelend (vooral tegen de boodschappenwagentjes-mevrouwen uiteraard) weet ik mezelf iets meer naar voren te werken. Ik hou mijn fototoestel boven mijn hoofd, en maak in het wilde weg wat foto's. Als ie er nou maar opstaat....
Na dit avontuur besluiten mams en ik dat het wel mooi is geweest. Onze voeten doen zeer, onze enkels zijn blauw (had ik het al over de vervelende boodschappenwagentjes gehad?) en we hebben alles wel gezien. Naar de uitgang lopend besluiten we dat het best leuk was, maar echt veel te druk om alles rustig te bekijken. Onze meegebrachte tassen zijn minder vol dan vorig jaar, toen we met liters soep en heel veel mueslirepen uitgerust waren. Werd er minder uitgedeeld, of hadden we gewoon geen zin om 10 minuten in de rij te staan voor een gratis dingetje? We houden het maar op beiden.
Oh, en voor iedereen die het zich afvroeg: Ja, hij staat erop:
