Dead Cells

Dead Cells is eindelijk af. Na een jaar van early access op Steam is de game geüpdatet naar 1.0 status en tegelijk ook op consoles uitgebracht. De game is door de early access-periode dus al een tijdje bekend en heeft al veel complimenten mogen ontvangen, maar hoe brengt deze complete versie het er vanaf?

Dead Cells is een roguelite actie-sidescroller en geen 'Metroidvania'. Verwacht geen ervaring zoals bijvoorbeeld de recente Hollow Knight. De nadruk ligt namelijk niet op verkennen, maar op monsters effectief slachten.

Qua verhaal hoef je ook niet veel te verwachten. De game speelt zich af op een eiland waar iets vreselijks is gebeurd. Er is een infectie uitgebroken en er lopen alleen nog maar monsters rond. Dit kom je alleen te weten door de briefjes die je af en toe in kamers vindt en het sarcastisch commentaar dat de hoofdpersoon soms geeft. Die hoofdpersoon is een soort slijm die elke keer controle neemt over een onthoofd lichaam. Zijn motivaties blijven vaag, maar in principe is het het verhaal gewoonweg flinterdun en doet er daardoor weinig toe.

Zoals gezegd is Dead Cells een actie-game pur sang. Dat is ook precies waar de game in uitblinkt gelukkig. De basis van Dead Cells is erg sterk, je personage bestuurt namelijk heerlijk vloeiend. Het is zo’n game waar überhaupt bewegen, springen en slaan zo lekker voelt dat dat de game al goed maakt. Dit is deels te danken aan de 60fps waar de game op draait, maar het zijn vooral de uitstekende animaties die er voor zorgen dat de game zo goed bestuurd kan worden.

Je hebt altijd het gevoel dat je je personage volledig onder controle hebt. Dat is maar goed ook, want je tegenstanders zijn snel en meedogenloos. In principe kun je meestal maar een paar klappen hebben, daarom moet je de patronen van de vijanden leren en op het juiste moment aanvallen ontwijken.

De gameplay is dus erg strak en dat blijft zo ongeacht welk wapen je gebruikt. De game geeft je ruimte om twee wapens tegelijk te dragen en daarnaast ook ruimte voor maximaal twee ‘tools’ (een granaat bijvoorbeeld). Wapens en tools zijn verder verdeeld in drie gekleurde (rood, paars, groen) categorieën die overeenkomen met je stats. Je begint elke run op level 1 in de drie categorieën en tijdens de run kies je elke keer weer welke van de drie stats je het meest wil upgraden en daarmee welke categorie wapens je het sterkst wilt maken. Dit is een slim RPG-achtig systeem dat je de ruimte geeft om verschillende ‘builds’ te ontwikkelen om zo meer variatie te geven aan je verschillende runs.

Ik heb het de hele tijd over runs omdat deze game een roguelite is. Zodra je sterft raak je alles kwijt en dien je opnieuw te beginnen. Je kunt die pijn verzachten door de ‘cells’ die je tijdens het spelen verdient uit te geven aan permanente upgrades. Je hebt bijvoorbeeld in het begin maar één potion om je leven te herstellen, maar na zo’n vijftien uur spelen begon ik aan elke run met vier potions. Je personage wordt dus wel telkens weer een beetje sterker (vandaar dat het slechts ‘lite’ is).

De cells worden ook gebruikt om de blueprints van wapens en vaardigheden die je tijdens runs vindt te ontwikkelen, waardoor je regelmatig nieuwe speeltjes en mogelijkheden krijgt. Welke wapens je tijdens een run vindt is willekeurig, iets dat wederom de variatie in runs zou moeten verhogen. Hierin schuilt alleen een van de minpunten van Dead Cells: de wapens zijn niet goed gebalanceerd.

Je kunt veel wapens en tools vrijspelen, maar ze zijn zeker niet allemaal gelijkwaardig. Ongeacht je build is de Ice Bow bijvoorbeeld in elke situatie beter dan de Ice Crossbow. Verder zijn wapens zoals de Spartan Sandals en de Electric Whip simpelweg minderwaardig. Hierdoor ontstaat een vreemde situatie waarbij je soms beter niet een wapen of tool kunt ontwikkelen, omdat het anders wordt toegevoegd aan de willekeurige voorraad die je tijdens een run kunt krijgen.

Een veel groter probleem in Dead Cells is het feit dat deze game stiekem een kort spel met relatief weinig content is. De game bevat dertien levels en vier baasgevechten. Je kunt vanaf het begin het einde bereiken, maar om echt alle levels te kunnen zien moet je eerst een paar permanente vaardigheden vrijspelen (daarom wordt het soms incorrect een Metroidvania genoemd). Welke levels en bazen je vervolgens tijdens een run tegenkomt is afhankelijk van de route die je kiest, maar ongeacht de route duurt een run tot het einde ongeveer een uurtje.

De duur van een gemiddelde run is niet het probleem. Het probleem is dat de game al vrij snel repetitief wordt. De actie mag dan uitstekend zijn, door het matige level design worden de levels eentonig. Levels bestaan grotendeels uit rechttoe rechtaan gangen met erg weinig creativiteit. De game probeert dit tegen te gaan door de levels willekeurig te genereren, maar de mate van die willekeur is erg gering. Dead Cells bevat namelijk erg veel vaste kamers die tussen runs niet van layout of locatie verschillen. De kamers die wél verschillen doen dat amper en in principe kun je met een beetje ervaring al snel de game spelen alsof de levels niet willekeurig gegenereerd werden.

Levels zijn vaak ook niet uniek van elkaar. ‘Promenade of the Condemned’ lijkt bijvoorbeeld erg veel op ‘Graveyard’. Dat het veel beter kan bewijst de game zelf aan de hand van twee positieve uitzonderingen: ‘Clock Tower’ en ‘Forgotten Sepulcher’ zijn wel een stukje creatiever met het level design. De game bevat ook niet genoeg verschillende types vijanden en vaak zijn ze niet exclusief aan bepaalde levels. Je komt ze daardoor heel vaak tegen en daarom wordt ook dit aspect repetitief.

Ondanks het RPG-systeem, de verschillende builds en de willekeurig gegenereerde levels is er gegeven moment niet genoeg variatie tussen runs om deze game op lange-termijn te bleven spelen. De game is door alle grindy unlockables wel gemaakt voor tientallen uren aan runs, maar heeft eigenlijk niet genoeg content om dat te ondersteunen. Let wel, veel van de klachten gelden alleen als je van plan bent om de game lang te spelen. Als je de game alleen een keer of twee-drie uitspeelt dan blijft het voornamelijk een hele goede actie-game.

Conclusie:
Dead Cells is door de extreem solide gameplay een heerlijke game om te spelen. Dit is zo'n game waar je af en toe een run doet naar de laatste baas en onderweg geniet van het prachtig slachten van allerlei vijanden. In de achtergrond zijn er systemen om de game tientallen uren te spelen en te grinden, maar er is daar simpelweg niet genoeg content voor en de levels worden snel repetitief. Dead Cells komt beter tot zijn recht als een explosieve one-night stand dan als een lange-termijn relatie.

Pluspunten
Minpunten
  • Uitstekend 2D-vechtsysteem
  • Maak elke run je eigen build
  • Permanente upgrades waardoor elke run zin heeft
  • Level design is matig en wordt repetitief
  • De wapens en tools zijn niet goed gebalanceerd
  • Net iets te weinig soorten vijanden
Gespeeld op PS4, ook beschikbaar voor Switch, Xbox One en pc.