Uit 2012 nemen wij mee: de beste films

In een jaar wordt er door de filmmakende wereld in wekelijkse doses genoeg op ons afgevuurd om ons nog jaren erna mee te kunnen vermaken. Daarom is het leuk om eens terug te kijken naar wat we zoal in de bioscoop tegenkwamen dit jaar en welke films daarvan we graag in latere jaren nog eens terugzien. We hebben dat met een aantal leden van de filmredactie gedaan; per persoon hebben we onszelf beperkt tot een top 5. De films die we noemen zijn voor ons gevoel films uit 2012. Dat is dan omdat ze pas in 2012 in ons land draaiden, of omdat de releasedatum dichtbij de jaarwisseling lag en daarom dubbel mocht tellen.

Eindredacteur dekatophetspek houdt wel van een beetje geweld en kiest voor The Raid: Redemption als zijn favoriet van 2012.

The Raid: Redemption

1. The Raid: Redemption
Bruut filmgeweld uit Indonesië. In The Raid: Redemption draait het om een politie-eenheid die een gangsterbaas moeten zien op te pakken. Alleen zit het stuk tuig in een torenflat omringd door nog meer uitschot van het laagste allooi wat je maar kan bedenken. Een film die vanaf het allereerste frame als één langgerekte overdosis adrenaline over het scherm knalt tot aan de aftiteling. Een vervolg zit al in de planning!

2. Savages
Oliver Stone op zijn allerbest. Twee potheads en hun gedeelde vriendinnetje runnen een coole wietkwekerij en staan er om bekend dat ze de beste cannabis van Californië kunnen leveren. Dit trekt de aandacht van een Mexicaans drugscartel onder leiding van de lekkere Salma Hayek en haar kwaadaardige sidekick Benicio del Torro. John Travolta is weer eens heerlijk over de top met zijn rol van corrupte D.E.A.-agent.

3. Iron Sky
Nazi's die vanaf de maan met vliegende schotels de aarde willen bezetten. Het schoolvoorbeeld van een crowdfunding-film die laat zien dat je met weinig geld een verdomd leuke film kunt maken. Een eerbetoon aan de betere sciencefiction uit de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Timo Vuorensola is een Finse regisseur waar we vast nog veel van gaan horen.

4. The Expendables 2
Heerlijk vervolg op de meesterlijke actiefilm van Stallone met een zo mogelijk nog sterkere cast dan in de eerste film. Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger en Chuck Norris samen in één film, wie had dat dit een jaar of twintig geleden ooit kunnen bedenken? Neem daarbij de heerlijke zelfspot, het afzeiken van elkaars films en vuurgevechten waarbij de kalibers niet zwaar genoeg kunnen zijn en je weet dat je een heerlijk stuk vermaak krijgt voorgeschoteld.

5. The Cabin in the Woods
Bij horrorfilms denk je op een bepaald moment wel alles te hebben gezien. En dan ga je The Cabin in the Woods kijken. Joss Whedon (The Avengers) leverde één van de meest verrassende horrorfilms van het afgelopen jaar, die je als niksvermoedende kijker behoorlijk op het verkeerde been weet te zetten en die ook liefhebbers van horrorklassiekers zal aanspreken. Meesterlijke horror van een zeldzaam goede klasse.

Redacteur vinnypassy kiest voor inhoud en stijl in zijn top 5. Bovenaan: Moonrise Kingdom.

Moonrise Kingdom

1. Moonrise Kingdom
Hoewel dit misschien de meest conventionele film van Anderson is, blijft Moonrise Kingdom een echte Anderson-film. Dit keer is de absurditeit wat minder aanwezig, maar door twee kinderen centraal te stellen blijft de eigenzinnigheid vrijwel automatisch bewaard. De ongekroonde koning van het kadreren weet van ieder shot wederom een waar kunststuk te maken, vol met nostalgisch kleurgebruik en zijn vertrouwde, extreem gedetailleerde mise-en-scène. De humor (die kus!), de muziek en de typische supporting acts maken hier één van de topfilms van 2012 van, waarmee ook eindelijk het grote publiek goed kennis met Andersons kunde heeft kunnen maken.

2. The Perks of Being a Wallflower
Op het forum werd Perks recentelijk veelvuldig geprezen en dat is niet meer dan terecht! Hoewel de bekende onderwerpen van een coming of age-film de revue passeren, wordt de clichématige uitwerking hiervan vermeden, wellicht omdat de schrijver van het boek zelf de regie van de film op zich nam. Melancholiek wordt vakkundig afgewisseld met nostalgie, humor, romantiek en een gezonde snuif dramatiek. Een perfecte casting met drie toptalenten in de hoofdrollen zorgt ervoor dat vrijwel iedere kijker zich moet kunnen relateren met minimaal één van de personages. Eén van de beste films in het coming of age-genre.

3. Beasts of the Southern Wild
Je moet het maar durven: een haast sprookjesachtige en hoopvolle pre- en postapocalyptische film maken die geïnspireerd lijkt te zijn op het drama dat orkaan Katrina veroorzaakte, gezien door de ogen van een zesjarig meisje zonder moeder en met een lastige vader. Helemaal als je als regisseur nog geen enkele full feature op je naam hebt staan en je cast ook haast nog nooit in een film heeft gespeeld. Benh Zeitlin doet echter alsof hij niet anders gewend is en brengt ons met Beasts één van de mooiste films van 2012, met een vleugje fantasie (want zo zijn zesjarigen nu eenmaal), sterke cinematografie en een fantastische soundtrack.

4. Oslo, 31. August
Hoewel het in de basis een deprimerende film is, of behoort te zijn, zitten er prachtige momenten in Oslo, 31. August. Kritiek op het lege leven dat 30-plussers leiden, ondanks hun idealen en het theoretische geluk dat ze zouden ervaren dankzij de aanwezigheid van vrienden en een gezond gezin, en een protagonist die aan het afkicken is van een hardnekkige drugsverslaving zouden hier op het eerste gezicht een gitzwarte film van maken. Dankzij de mooie momenten, die tijdelijk geluk symboliseren, komt de realitycheck die tijdens en na het zien van de film volgt wellicht des te krachtiger aan. Met grote dank aan de prachtig ingetogen rol door Anders Danielsen Lie.

5. Café de Flore
Net als Oslo, 31. August beleefde Café de Flore een bescheiden bioscoopavontuur in Nederland, wellicht omdat het allebei van die typische filmhuisfilms zijn, wars van eenvoudige 'crowd pleasing' uitvalswegen. De kalme vertelstructuur waarbij twee verhalen in eerste instantie weinig met elkaar van doen lijken te hebben zal niet iedereen evenzeer bevallen. Toch is deze film beslist de moeite waard, alleen al omdat het een fantastische belevenis is waarbij muziek, melancholie en liefde een indrukwekkende sfeer weten te creëren. Maar wat wil je, als je film vernoemd wordt naar die heerlijke plaat?

Eindredacteur MrManiak houdt van avontuur en kiest Skyfall als toppunt van het jaar.

Skyfall

1. Skyfall
Als James Bond-fan kon ik niet wachten op een nieuwe 007-film. Na het zeer teleurstellende Quantum of Solace begon mijn hart sneller te kloppen toen er steeds meer over Skyfall bekend werd gemaakt. Synopsis, afbeeldingen, trailers en natuurlijk de prachtige soundtrack. Als ware fanaat van de complete serie kan ik eindelijk weer zeggen dat Bond terug is, en hoe. 007, ik zie je snel weer. In ieder geval bedankt voor de beste film die ik dit jaar heb gezien.

2. The Cabin In The Woods
Hoewel het qua verhaal niet het beste is dat dit jaar in de bioscopen verscheen is het zeker een van de grootste verrassingen voor mij geweest. De film was een hommage aan de horrorfilm, iets wat in de clichés door de complete film goed te vinden was. De laatste twintig minuten is ook zonder twijfel het meest bloederige en spectaculaire moment geweest in horror van dit jaar, prachtig!

3. Sinister
Zeer terecht in mijn review betiteld tot de horrorfilm van 2012. Dit complete jaar heb ik op geen enkel ander moment met zoveel zweet in mijn handen gezeten. Na Insidious was dit zeker een film waar ik weer aan toe was, heerlijk. Ben benieuwd naar de dvd, ik heb nu al zin om nog een keer te griezelen.

4. The Avengers
Een heerlijke actiefilm waar ik jaren op heb gewacht. Na vele Avenger-films waarvan in alle eerlijkheid de Iron Man-films de beste waren is het een uniek moment geweest om zoveel personages in een enkele film te zien. Een ultieme cross-over, om het maar even zo te noemen. En o o o wat heb ik genoten van al het geweld dat van het scherm spatte. Nu ik deze film heb gezien heb ik eigenlijk weinig zin in The Avengers 2. Ik verwacht gewoon niet dat het aan de verwachtingen en vooral het gevoel kan voldoen.

5. Chronicle
Hoewel de film redelijk klein is gebleven in Nederland blijft het toch een van mijn pareltjes van dit jaar. Niet alleen het sterke acteerspel maar de vertelling van het verhaal en de langzame, vernietigende conclusie maakt het dat deze bovennatuurlijke film zich overstijgt boven de andere films. Letterlijk.

Administrator Breuls is een comic-geek en kiest voor The Dark Knight Rises als favoriet voor 2012.

The Dark Knight Rises

1. The Dark Knight Rises
Er zijn elk jaar wel films waar veel mensen met groot verlangen naar uitkijken. Vaak is dat omdat zo'n film een nieuw deel is in een serie, omdat het een verfilming is van iets anders of omdat het onderwerp of de hoofdfiguur al erg populair is. Met de Twilight-films, een nieuwe Tolkien-verfilming (The Hobbit) en het sluitstuk van Marvel's Phase One (The Avengers) was dit best een succesvol jaar, qua geanticipeerde films. En natuurlijk mag je The Dark Knight Rises in dit lijstje niet negeren.

Zelf ben ik een fan van het comic-genre; ik lees sommige comics ook op papier, waaronder Batman. En ik vond de vorige films in de Dark Knight-trilogie absolute topfilms. Dus ja; ik zat blij als een kind met Sinterklaas in de bioscoopzaal toen ik The Dark Knight Rises voor het eerst zag. En de film voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Namelijk: een film die een waardig vervolg is op The Dark Knight, eentje die de trilogie eer aan doet, met ruimte voor persoonlijk drama, stoere actie en een verbluffende score. Ik had niet verwacht dat-ie zijn voorganger zou overtreffen, en dat is ook niet gebeurd, maar evenmin is dat erg. The Dark Knight Rises is m'n favoriete film van de jaren '10 tot nu toe, en hoort dus bovenaan m'n jaarlijstje voor 2012.

2. The Muppets
Veel films halen jaarlijstjes omdat ze op een bepaalde manier ’goed’ of de beste zijn. Omdat ze uitblinken in een bepaalde categorie. The Muppets is anders. De film diende als comeback voor de bijna in de vergetelheid geraakte Muppets, maar was veel meer dan dat. Jason Segel maakte een ode aan de Muppets en dat slaagde bijzonder goed. Ook als je de poppen niet beter kent dan van een paar oude Muppet Show afleveringen of een YouTube-filmpje hier en daar, heeft The Muppets iets voor je te bieden.

Ik schreef eerder dit jaar de FOK!review voor deze film, en deed dapper een voorspelling dat het de leukste film is die je dit jaar in de bioscoop kunt zien. Ik zat er volgens mij niet ver naast: als je 'leuk' ziet als een brede, allesomvattende term die grappen, plezier, vrolijkheid, lol en een warm verhaal betekent, is The Muppets zo ongeveer de enige die aan het label voldoet. Je kunt lachen, traantjes laten, meezingen en een 'leuk' verhaaltje volgen dat ruimte biedt voor jong en oud om iets in te vinden. Ik ben de film na de release nog een keer in de bioscoop gaan zien en had daar geen spijt van. Ik kijk hoopvol uit naar het vervolg.

3. The Avengers
Wat de films uit mijn top 3 met elkaar gemeen hebben is dat ik ze meer dan eens in de bioscoop heb gezien. Alledrie waren het films waar ik zo'n lol in had dat ik gewoon nog een keer de trip naar de bioscoop heb gemaakt en weer van de film kon genieten. The Avengers had immers ook genoeg te bieden: vier hoofdfiguren die door Marvel effectief waren ingeleid en opgebouwd in hun eigen films, een zooitje bijfiguren die bijna allemaal al eerder in die films te zien waren, en dit aan elkaar geregen door iemand wiens werk ik al jaren enorm waardeer: Joss Whedon.

Whedon is vooral bekend van en succesvol geweest met tv-series. Zijn vorige bioscoopfilm als regisseur, Serenity, was een voortzetting, of een finale, van de serie Firefly. Dat maakt The Avengers bijna zijn regiedebuut voor film, en een succesvolle ook. Whedon weet heel goed waar hij welke elementen in een verhaal moet gieten en kan goed omgaan met een ensemble cast; we zagen dat in zijn tv-series. Dat The Avengers dus een degelijk stukje film is geworden is niet verbazend. Dat de film vervolgens enorm succesvol is geworden, tot aan het superlatieve toe, is alleen maar extra leuk. Voor ons fans misschien nog wel meer: we kunnen de vraag "Joss wie?" nu immers veel eenvoudiger beantwoorden.

4. The Cabin in the Woods
En nu we het toch over Whedon hebben: samen met Drew Goddard, een schrijver en regisseur die al vaker voor hem heeft gewerkt aan series als Buffy the Vampire Slayer, bedacht en maakte hij een paar jaar terug een horrorfilm. Eentje die een beetje tegen het genre inging. Of er juist op inging. En er een lolletje van maakte.

The Cabin in the Woods was een opvallende verrassing. Ik had een film verwacht die wel okay was; ik verwachtte een goed samenspel tussen personages, misschien wat over-de-top horrorzaken met een beetje humor. Eigenlijk verwachtte ik de stijl van series als Angel en Buffy, maar dan in film en natuurlijk niet over dezelfde onderwerpen. Het werd beter dan dat; de film is origineel, bevat genoeg verrassingen en leuke personages en heeft een finale die gewoon een waar spektakel is. Onbegrijpelijk dat deze film drie jaar na afronding op de plank kon blijven liggen. Een must see en absoluut een van m'n favorieten van het jaar.

5. The Artist
Een grote verrassing, deze film. The Artist is een stomme film; zo eentje waarin niet gesproken wordt. Dat is in dit geval heel erg 'meta': de film vertelt het verhaal van een groot artiest in het tijdperk van de stomme film, die niet gelooft in de nieuwste innovatie in cinema: geluid. Hij blijft achter als een gevallen ster en ziet een collega stralen in het tijdperk van de 'talkies'.

The Artist heeft mij enorm verrast; ik ben de film gaan zien uit nieuwsgierigheid en omdat er goede kritieken waren. Het werd één van mijn favoriete films en dat aan het begin van het jaar. De manier waarop de film zich uit, met de muziek, het mooie verhaal en de onderscheidende stijl zorgde ervoor dat ik enorm tevreden de bioscoop verliet, blij verrast door een uiterst vermakelijk stukje cinema. Ik zal niet zomaar nog een stomme film gaan zien, maar The Artist heeft laten zien dat je met wat originaliteit en durf een prachtwerkje kunt afleveren.

Op de volgende pagina: meer van hetzelfde, of is de FOK!redactie daar te divers voor?