Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald

Vijf films. Dat gaat het aantal rolprenten in de Fantastic Beasts-reeks uiteindelijk bedragen en in het tweede deel lijken de gevaren groter en de inzet hoger. David Yates brengt na een van de meest succesvolle filmreeksen allertijden het verhaal van Newt, een man die zijn plaats in de magische wereld maar niets vindt. Het liefst zou hij zijn tijd spenderen met de magische wezens die hij bestudeert. Daar zijn alleen anderen het niet mee eens en het avontuur dat begon in de eerste film krijgt een duister vervolg. 

Aan het einde van de eerste film werd de krachtige tovenaar Gellert Grindelwald met de hulp van Newt Scamander gevangen genomen door MACUSA. Maar, hij maakt zijn dreigementen waar en Grindelwald ontsnapt uit zijn gevangenschap. Hij heeft zijn zinnen gezet op het verzamelen van zoveel mogelijk volgelingen die niets afweten van zijn ware bedoelingen: tovenaars van zuiver bloed grootbrengen om te kunnen heersen over alle niet-magische wezens. In een poging om Grindelwald’s plannen te dwarsbomen roept Albus Dumbledore zijn voormalige student Newt Scamander op, die ermee instemt om te helpen maar zich niet bewust is van de gevaren die voor hem liggen. Lijnen worden getrokken en liefde en loyaliteit worden op de proef gesteld, zelfs tussen de meest trouwe vrienden en families. De verdeeldheid in de magische wereld wordt steeds groter.

J.K. Rowling zelf schreef ook voor de tweede film het scenario en het script. Dat is te merken en eigenlijk niet op een positieve manier. Het verhaal van The Crimes of Grindelwald zit vol, veel te vol. Meerdere verhaallijnen die worden geïntroduceerd in deze film hadden makkelijk doorgeschoven kunnen worden naar een volgende of zelfs helemaal weggelaten worden, zo lijkt het nu. Uiteindelijk moet na de vijfdelige reeks bekeken worden welke lijnen er cruciaal zijn geweest om bij het eindstation aan te komen. Het introduceren van zoveel lijnen zorgt er ook voor dat het oog voor detail uit de eerste film ditmaal mist. De link tussen de gebeurtenissen die zestig jaar later hun weg vinden in de boeken worden niet meer benadrukt, of op de voorgrond geplaatst. Het draait allemaal om die ene man: Gellert Grindelwald.

Er valt alleen maar lof uit te spreken voor de manier waarop Johnny Depp de gestoorde tovenaar neerzet. Op maniakale wijze weet hij door de nadruk te leggen op bepaalde woorden de scène een bocht in te duwen zoals weinig acteurs dat maar kunnen. Ook wordt direct duidelijk dat er absoluut geen mogelijkheid is om Grindelwald maar enigszins te mogen. Daarbij is Jude Law als Albus Dumbledore juist een verademing na de zware Grindelwald-delen. Law speelt de rol precies als verwacht; open, speels en mysterieus. Dit gaat nog in de toekomst tot een aantal fantastische uitbarstingen komen en dat is nu al iets om naar uit te kijken. 

Dan is natuurlijk nog steeds de man waar het in het begin allemaal om draaide er ook. Newt Scamander, door Eddie Redmayne neergezet als een timide, klungelige, maar gepassioneerde verzorger van zijn magische wezens. Redmayne lijkt opnieuw helemaal thuis in de rol en brengt samen met Law licht in de duisternis. Het zou zomaar eens kunnen zijn dat die duistere toon die is gezet de standaard zal worden. Waar hebben we dat eerder gezien...?

Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald geeft de fans van de fantasie van J.K. Rowling veel. Het probleem is dat het in sommige situatie ook kan leiden tot een overkill. Hopelijk komt dit terecht bij de schrijverstafel en wordt er een tussenweg gezocht in het voorzien van het publiek en de kwaliteit van het verhaal. Dan zou het derde deel wel eens het beste deel uit de reeks kunnen worden. Daarvoor moet nog wel even gewacht worden tot november 2020. Voor nu is het een leuke duik, maar kom je soms wat moeilijk naar boven vanuit het diepe, donkere water.