CD: The Shrine - Rare Breed
Rare Breed is het nieuwe album van de Californische band The Shrine. Het is een toepasselijke titel, want de band zelf is een vreemde eend in de bijt. Toen topproducer Dave Jerden (o.a. Alice in Chains en Jane’s Addiction) in een gitaarwinkel een cd van de band hoorde, vond hij het de meest opmerkelijke mix van punk, thrash en hard rock die hij ooit had gehoord. Hij wilde dolgraag met de band samenwerken. Het resultaat is dit, inmiddels derde, studio album.
De band mag wellicht wereldwijd het grote publiek nog niet helemaal hebben bereikt, het was wel één van de acts van de afgelopen Motorboat Cruise. Ze stonden toch mooi tussen grote namen als Motörhead, Slayer en Suicidal Tendencies. Neem de vuige rock van de band van Lemmy en de skatepunk van ST, en je hebt in ieder geval al twee ingrediënten van The Shrine. Doe er nog wat Black Sabbath riffs in een stoner jasje a la Kyuss bij en de opmerkelijke mix is bijna compleet. Het laatste snufje dat je nodig hebt, is wat rauwe punk in de trend van Black Flag. Dat snufje wordt overigens door de band letterlijk toegevoegd, omdat gitarist (en tevens vocalist) Josh Landau gebruikt maakte van een oude afgedankte versterker waarmee het debuut Damaged van de voormalige band van Henry Rollins werd opgenomen.
Met Rare Breed heeft de band een behoorlijke stap naar volwassenheid gezet. Zowel het debuut Primitive Blast als de opvolger Bless Off bevatten bij wijlen ietwat te kinderlijke 1,2,3 punk met te voorspelbare zanglijnen. Op dit album staan meer volwaardige nummers. ‘Acid drop’ is daar het beste voorbeeld van. Het nummer kent meerdere tempowisselingen en herbergt alle bovengenoemde stijlen. En hoewel dat trucje in die hoedanigheid maar één keer wordt uitgehaald, is het album er niet minder spannend om. Zo is de geslaagde semi-rockballad ‘Dusted en Busted’ verrassend en verfrissend tegelijkertijd en wordt het naar poppunk neigende ‘Death to Invaders’ opgeleukt met een sterk pre-chorus. Het is ook best knap hoe de heren aan riffs - die op het eerste gehoor herkenbaar lijken - telkens een fraaie wending weten te geven. Hoogtepunt daarvan is de pompeuze afsluiter van zeven minuten, ‘Space Stepping’.
The Shrine heeft met Rare Breed haar beste album tot nu toe afgeleverd. De songs zijn simpelweg een stuk beter waardoor de cd ook meteen een betere balans heeft gekregen. Ook getuigd de band van meer creativiteit, omdat de riffs sterker zijn uitgewerkt. Gaat de band op deze voet verder dan ligt er nog een mooie toekomst voor ze in het verschiet. Voor nu is deze nieuwe cd een aangename cocktail van herrie. Prima muziek om bij te skaten en te gamen, of gewoon een potje ouderwets headbangen.
Vanavond kun je de heren live aanschouwen in Doornroosje in Nijmegen, en anders krijg je volgende maand nog een kans in Amsterdam, want op 20 december a.s. staan ze in de Melkweg.
