CD: Periphery - Juggernaut Alpha & Omega
Peripheny is een progressieve metalband uit Bethesda, Maryland, die al sinds 2005 in de muziekwereld meeloopt. In al die jaren bracht de groep maar twee albums uit, maar dat aantal is sinds deze week verdubbeld met de komst van de nieuwe albums Juggernaut: Alpha en Juggernaut: Omega. Muzikaal gezien laat de groep zich het beste omschrijven als een progressieve nu-metalband, met opvallend veel cleane zang voor het genre. Zanger Spencer Sotelo beschikt echter ook over een strot waarmee hij prima kan schreeuwen als het moet.
Juggernaut is een concept waar vele jaren aan werd gewerkt. In juli 2014 dook de band, bestaande uit zanger Spencer Sotelo, de gitaristen Misha Mansoor, Jake Bowen en Mark Holcomb, bassist Adam Getgood en drummer Matt Halpern, de studio in om aldaar een explosief concept, bestaande uit maar liefst twee complete albums, op de gevoelige band vast te leggen. Zo'n drie jaar na hun ook al indrukwekkende album Periphery II: This Time It’s Personal zouden er maar liefst twee nieuwe platen van de groep verschijnen. Reken maar dat de verwachtingen in progrock-kringen vanaf het moment dat dat bekend werd gemaakt hooggespannen waren. Wees gerust, Periphery maakt al deze verwachtingen meer dan waar.
Peripheny werd destijds opgericht door een stel muzikanten die elkaar kenden van onder meer een Meshuggahforum en die ook hun passie voor zowel progressieve rock als nu-metal deelden. Deze passie was dan ook duidelijk van invloed bij de totstandkoming van dit bombastische tweeluik. Van de twee albums is Juggernaut: Alpha het meest veelzijdige deel. Met maar liefst drie gitaristen aan boord is er naast de massieve gitaarmuren ook de nodige ruimte voor onnavolgbare gitaarloopjes. Zo doet de band op het ene moment nog aan bands als Slipknot en Korn ('The Scourge' en 'Four Lights') denken, terwijl we elders op deze plaat ('Rainbow Gravity' en 'Psychosphere') weer de nodige invloeden van artiesten als Rush en Devin Townsend terug kunnen horen.
Op Juggernaut: Omega is het dan tijd voor het zwaardere werk. Na het misleidende intro 'Reprise', barst de plaat meteen los met het woest om zich heen meppende 'The Bad Thing'. Dit is de muziek die Korn nog maakte voor ze zich lieten verleiden tot het maken van hippe dubstep. Dat de mannen niet vies zijn van een bak thrashmetal laten ze vervolgens horen in het scheurende 'Graveless'. Hoogtepunt op deze plaat, voor zover we van een hoogtepunt kunnen spreken op een album dat geen dieptepunten kent, is het woest beukende 'Hell Below', waarbij de woede van de zanger uit de speakers lijkt te knallen. Daarna volgt dan het imponerende en bijna 12 minuten durende 'Omega', waarbij alle muzikale registers nog eens open worden getrokken voor een uitermate bombastische climax. Net als op Juggernaut: Alpha lopen ook op Juggernaut: Omega de tracks naadloos in elkaar over en krijg je na het beluisteren van de albums het idee alsof je maar naar twee heerlijk lange tracks hebt zitten luisteren.
Periphery
Ben je wel een liefhebber van experimentele progressieve metal met een flinke dosis nu-metal, dan mogen deze albums eigenlijk niet in je collectie ontbreken. Met Juggernaut: Alpha & Omega heeft Periphery een tweeluik afgeleverd waarvan we nu al gerust durven te zeggen dat deze in heel wat eindejaarslijstjes terug zal keren. Met deze energieke albums heeft de band de lat in elk geval flink hoog gelegd voor 2015 en de progrockband die dat zal willen verbeteren zal van flinke huize moeten komen.
