Mass Effect Galaxy
In MEG (Mass Effect: Galaxy) kruipen we in de rol van Jacob, een ex-soldaat met een rijk verleden. Hij zit lekker aan boord van een ruimteschip zich te ontspannen wanneer dit plots wordt aangevallen door de Batarians (ja die vuige aliens die ook al probeerden een planeet van de Alliance te verwoesten in Bring Down the Sky). Ze zijn nog steeds niet bepaald goede vrienden, ondanks dat hun eigen ambassadeur vrede probeert te sluiten met de Council en de Alliance. Jacob bedenkt zich geen moment en duikt het gevecht in om de terroristen van het schip te verdrijven. Op dat moment pakken we de game op.
De besturing van MEG is erg eenvoudig. Je bekijkt de game top-down en je loopt door de iPhone te kantelen in de richting waar je wilt lopen. Vijanden zijn duidelijk te zien en door er één aan te tikken richt Jacob zich op die specifieke vijand. Schieten hoef je niet te doen, dat gaat automatisch. Als je de Biotic Powers van Jacob wilt gebruiken of zijn andere snufjes zoals een krachtiger schot, dan moet je dat wel even aangeven. Elk level in de game is in essentie hetzelfde. Probeer niet geraakt te worden terwijl je ondertussen de vijanden om zeep helpt. Dekking zoeken zoals in de RPG is er niet bij; je kunt wel achter muurtjes staan, maar echte tactiek is niet bepaald nodig. Het nadeel hieraan is dat de game nogal eentonig is. De levels worden weliswaar uitdagender, maar je doet elke keer hetzelfde en speelt er vrij moeiteloos doorheen.
Tussen de levels door zul je af en toe praten met je partner of met belangrijke figuren in het verhaal. Deze conversaties gaan op een manier zoals we die wel gewend zijn van Bioware. Je krijgt een aantal keuzes die duidelijk verschillen en afhankelijk van wat je kiest krijg je andere routes. Zo zul je op een bepaald moment een Krogen tegenkomen (helaas niet Wrex) en deze heeft niet bepaald veel geduld. Zeg de verkeerde dingen en dat gesprek heeft een vervelend einde. Doe je het goed, dan helpt hij je door een gedeelte van het level voor je door te spelen. Op dezelfde manier kun je terroristen ompraten, al is het niet heel vaak dat het echt effect op het verhaal heeft. Alleen de eerste zinnen van elk gesprek zijn ingesproken, wellicht omdat er geen ruimte was om meer te doen. De voice-overs die erin zitten zijn echter wel erg sterk, jammer hieraan is dat het er zo weinig zijn.
Het sterkste punt van MEG is zonder twijfel de manier waarop het verhaal gebracht wordt. De tussenfilmpjes zijn namelijk via de bekende getekende stijl die we ook terugzien in bijvoorbeeld de film Dead Space: Downfall of de Star Wars: The Clone Wars animatieserie. Het bestaat hier echter dan vaak uit stills die over elkaar heen gelegd worden of uit beelden van 3 FPS. Dat klinkt saai, maar is juist erg verfrissend en zorgt ervoor dat je elke keer weer de levels wilt doorspelen, omdat je wilt zien hoe het verhaal verder gaat. Het is dan ook erg jammer dat de game zo absurd kort is. Na een uur heb je alles wel gezien, tenzij je nog een keer wilt spelen om de andere gespreksopties aan te vinken. Ik had al snel het gevoel dat het verhaal van Jacob en Miranda beter verteld kon worden met een toffe film. De cutscenes tonen aan dat dit absoluut mogelijk is.
