The Tomorrow War
Bij de 27e eeuw denk je meteen aan aliëns, ruimteschepen en nog meer rare dingen. Blauwe mensen bijvoorbeeld, maar dat hoef je niet te verwachten in The Tomorrow War. Wat kun je eigenlijk verwachten van The Tomorrow War? Een spannend verhaal, intense actie en een hoog verslavingsfactor? Als je van leedvermaak houdt, lees dan graag door. The Tomorrow War is gebaseerd op de trilogie van de Russische schrijver Alexander Zorich, alleen heb ik niet het idee dat het verhaal van de game ook door hem is geschreven. Het verhaal is er niet! Nou ja, je bent een jong ventje dat een eigen ruimteschip krijgt (die dus ook als je eigen huis fungeert). Een onbekend aliën-ras heeft de Aarde zo\'n beetje veroverd en wil de Aarde niet delen met het mensenras. Dus, er is paniek en chaos. Natuurlijk zijn er andere planeten waar je kunt wonen, maar de mens wil de Aarde terug. Niet lief van de aliëns. Verder krijg je niet echt het idee dat je een verhaal volgt, je weet eigenlijk niet of je de Aarde moet terugkrijgen of dat je hier voor Piet Snot zit te vliegen met je ruimteschip.
De oh zo vermakelijke tutorial probeert je uit te leggen hoe je dit spel speelt. Ik ben er niet wijzer van geworden. Het leek alsof ik naar een Bert Visscher show keek, waar de clou pas aan \'t eind kwam. Nee, Bert Visscher is niet kut, integendeel zelfs. Maar je gaat pas echt keihard lachen aan het eind, in werkelijkheid aan \'t eind van de tutorial dus. De besturing is baggerslecht en dat mag gewoon keihard gezegd worden. Kans op RSI is groter geworden, dus het is gevaarlijk voor de mens. Daarnaast mist er ook nog een hoop aan de gameplay...
Zo missen er voice-overs, ondertiteling, de logistiek en het begrijpen van de game. \"Waar the fuck ben ik in hemelsnaam mee bezig,\" zit je constant te denken. Spelfouten in de ondertiteling zijn ook zo vermakelijk en het feit dat de game niet af is zegt eigenlijk al genoeg.
Grafisch gezien is de game ook geen hoogstandje. Dat is nog zacht uitgedrukt. De NPC\'s staan als een soort opblaaspop stil en de emoties zijn beïnvloed door de Stoïcijnen. Geen gezichtsuitdrukkingen, het lijken de wenkbrauwen van Valerio wel, die blijven ook telkens stilstaan. Maar goed, de omgevingen zien er ook erg pixelachtig uit en je zult je compleet ergeren aan de graphics. Dan het geluid, dat heeft één voordeel: je kunt het uitzetten! Erg irritant, het werkt je op je zenuwen en zelfs nu ik er aan terugdenk tijdens het schrijven krijg ik er een schijtgevoel van.
