Final Fantasy 13

Op het Square-Enix Event heb ik de kans gehad om Final Fantasy 13 te kunnen spelen. In iets meer dan een uur een mening over deze opvolger vormen is natuurlijk onmogelijk, dus vertel ik wat me allemaal opviel tijdens mijn sessie.

Ik was vooral geïnteresseerd in het verschil tussen PlayStation 3 en Xbox 360 -versies. Als Sony-kindje is Final Fantasy altijd een trouwe PlayStationklant geweest. Nu gaan ze ook met Microsoft in zee om een groter publiek aan te spreken. Omdat beide consoles met de game naast elkaar stonden, keek ik kritisch naar de prestaties van de hardware. Grafisch gezien hadden ze amper verschil met het ogenschijnlijk zelfde detail en framerate. Dat is nogal wat, gezien het feit dat de Xbox-versie met zijn drie schijfjes het alsnog met de helft van de opslagcapaciteit moet doen dan de Blu-Ray disc die de PS3 gebruikt. Zeker geen slechte prestatie.

Omdat ik vreesde voor een lange intro en (te) weinig opties, ging ik verder waar de vorige speler was gebleven. Sazh, Lightning en Snow hielpen me door de levels te komen. Het verhaal gaat over het mechanische Cocoon, een soort planeet die boven het organische Pulse hangt. Een Fal'Cie, een god-achtig wezen met magische krachten, heeft Cocoon gecreeërd voor de mensen, waar ze honderden jaren in voorspoed leven. De Fal'Cie kunnen echter mensen 'brandmerken' als l'Cie. Deze dienaren hebben een zogenaamde Focus, een doel dat ze voor de Fal'Cie moeten volbrengen voordat de tijd verstrijkt. Het maakt niet uit of de l'Cie slaagt of faalt - het zal altijd slecht aflopen voor de drager van het l'Cie brandmerk. De speler heeft een team van l'Cie onder zijn hoede, die worden opgejaagd door de militairen van Cocoon omdat ze volgens hen de Focus hebben Cocoon te vernietigen...

Ondanks de verbluffende in-game omgevingen kun je in de meeste locaties maar één kant uit, met hier en daar een aftakking die naar een beloning of dezelfde weg terug leidt. Welk personage je bestuurt bepaalt de game voor jou, wat zowel voor- en nadelen heeft. Bij gevechten hoef je je alleen maar te concentreren op je hoofdpersonage, De rest staat meestal zijn mannetje. Wil je ze qua vechtstijl beïnvloeden, dan moet je zogenaamde Paradigm Shifts uitvoeren - veranderingen van tactiek waardoor het gevecht heel anders kan lopen. Zo kunnen defensieve characters offensief ingezet worden of healertaken toegewezen krijgen. Een nadeel is echter dat als je main character in het gevecht sterft (terwijl de rest nog in leven is), dan is het game over en moet je het spel herladen vanaf de laatste checkpoint. Later in het spel krijg je steeds meer aanvallen, tactieken en items die je kunt inzetten bij gevechten, waardoor je soms onmogelijke gevechten naar je hand kan zetten. Als je dit goed doet verdien je een vijf sterren voor je gevecht en het maximale aantal Crystal Points die je kunt spenderen in het Chrystarium, het karakter level-up systeem. Vanzelfsprekend verdien je minder punten als één van je hulpjes het onderspit delft, maar ook als je drankjes of bepaalde magie toepast. Of het eerlijk is gestraft te worden voor tactieken gebaseerd op healing, is natuurlijk de vraag. Het puntensysteem lijkt nogal simpel in zijn opzet te zijn: zo min mogelijk schade incasseren, zoveel mogelijk schade aanrichten en zo weinig mogelijk genezen geven je meer kans op een vijfsterrenresultaat. Vijf sterren halen bij een (eind)baas zonder te healen was me echter nog niet gelukt.

Het verhaal is weer typisch Final Fantasy. De speelmomenten wisselen soepel naar CGI cutscenes, maar meer dan eens loop je nog geen tien meter voordat je weer door een trage gesprekscéne wordt overvallen. Het verhaal is vooral in het begin moeilijk te volgen en de personages houden er soms een nogal merkwaardige overtuiging en stijl op na. Er is bijvoorbeeld een moeder die haar twee kinderen achterlaat om te gaan vechten en je hebt Vanille - een van de personages in je team - begon me met haar overdreven pieperige stem en belachelijke houding al snel op mijn zenuwen te werken. Het hoort bij de franchise, maar ik kan er nog steeds slecht aan wennen.

De game ziet er gelukkig iets toegankelijker uit voor ons westerlingen, en ik geloof dat die-hard JRPG-spelers niet zo hard over de veranderingen zullen klagen. Ik heb helaas een groot aantal nieuwe functies niet kunnen uitproberen, omdat ze later in de game beschikbaar komen (een paar van deze acties staan beschreven in de special). Wat ik wel heb gezien staat als een huis, en de makers beloven ons ruim 50 uur speelplezier. Eén ding is zeker; minimaal vijftig uur zijn van hoge kwaliteit.