Ace Combat: Assault Horizon

Wellicht hebben jullie het al gezien: in onze special over de verrassingen en teleurstellingen van de E3 in Los Angeles stond bij mij Ace Combat: Assault Horizon op een onverwachte plek. Bij de teleurstellingen inderdaad.

De eerste beelden zagen er goed uit en de Ace Combat-speelpods in Los Angeles waren regelmatig bezet. De graphics waren - niet verrassend - de voornaamste reden dat mensen überhaupt achter de virtuele stuurknuppel kropen tijdens de E3. Na hooguit vijf minuutjes gespeeld te hebben hielden de meeste bezoekers het alweer voor gezien, en dat is natuurlijk geen goed teken.

CRAS(H)
Vooral de besturing was voor velen een doorn in het oog en ook ik kon het na een flinke speelsessie niet in de vingers krijgen. Voorganger Ace Combat: Fires of Liberation stuurde een stuk makkelijker (zelfs de Expert control setting). Hoewel het normale vliegen in Assault Horizon ongeveer ook zo werkt, gooien het nieuwe ‘Close Range Assault System' en andere in-game modi namelijk roet in het eten. Natuurlijk zal dit een kwestie van aanleren zijn, maar waarom dit niet enigszins op zijn voorganger lijkt is een raadsel.

Het voorgenoemde Close Range Assault System (CRAS) wordt gepresenteerd als het paradepaardje van de game. Helaas zonder geloofwaardige reden: airsims, en dan vooral met straaljagers, lenen zich alleen voor lange-afstandsgevechten. Áls het desnoods persoonlijk wordt, dan vlieg je alsnog rondjes van verschillende kilometers om elkaar heen om je tegenstander in het vizier te krijgen. Waarom je in Assault Horizon met CRAS per se je tegenstander binnen 100 meter moet aanvallen is onbegrijpelijk; het is onrealistisch en bovendien praktisch onmogelijk. De besturing maakt deze mode er ook niet veel makkelijker op. Gelukkig zijn ze volledig optioneel: de enige reden waarom je dit zou willen activeren is vanwege de spectaculaire graphics en manoeuvres.

Authentieke fictie
Daarnaast is de game een stukje authenticiteit kwijtgeraakt, want ze hebben de ficitieve wereld van Fires of Liberation ingeruild voor de echte wereld. Het was wat de serie typeerde; hedendaagse straaljagers in een verzonnen wereld met soms evenzo fantasievolle vliegtuigen. De kans is echter klein dat we deze ommezwaai ook bij het lijstje van nadelen zullen voegen. De makers wilden een 'reboot' van de serie en hebben schrijver Jim DeFelice in de arm genomen om een realistisch verhaal te schrijven. Daarnaast gebruiken ze nu zeer gedetailleerde satellietbeelden van o.a. Parijs, Dubai en Miami, dus het klinkt vooralsnog veelbelovend.

Dynamiek en tactiek
De game introduceert ook nieuwe straaljagers, en voor het eerst ook helikopters zoals de AH64 Apache en de BlackHawk (gunner). Ook zijn er uitgebreide bommenwerpermissies met een eigen speelsysteem; ze kunnen immers alleen bommen gooien en ontwijken met anti-raketsystemen en zogenaamde evasive manouvres. Missies zijn daarnaast ook dynamischer geworden; zo kun je midden in de game soms van vliegtuig veranderen. In de bommenwerper-missie moet je doelwitten bombarderen, en later vijandelijke raketten ontwijken totdat je wordt geholpen door versterking. Zodra deze arriveert, verplaatst de controle naar de straaljager die de bommenwerper (die je net nog bestuurde) moet beschermen.

Multiplayer is natuurlijk weer van de partij, met eveneens een nieuwe spelmode. 'Capital Conquest' heet het, waar teams van acht-tegen-acht om beurten steden zoals Parijs of Washington verdedigen of juist moeten aanvallen. Helikopters, bommenwerpers en jagers zijn allemaal mogelijk, en hebben zo zijn voor- en nadelen in het verdedigen of juist platgooien van een stad. Deze modus is wellicht de meest interessante en vermoedelijk leukste vernieuwing van de game.

Voorlopige conclusie
Mag je een game straffen op basis van vernieuwing? Ace Combat: Assault Horizon heeft precies zo'n dilemma. De nieuwe manier van spelen, vooral het Close Range Assault-systeem, is op zijn minst onrealistisch te noemen en qua besturing ook totaal niet leuk. Ook mist het de authentieke fictieve wereld van zijn voorgangers. Ze ruilen het in voor deze wereld, hoewel dit niet per definitie slecht is; het verhaal zal hiermee wat interessanter worden. Daarnaast biedt multiplayer met Capital Conquest wat meer funfactor. Maar toch voelt de game door zijn ‘vernieuwingen' en de bewuste poging een groter publiek aan te spreken plots té arcade aan. Ze noemen de game ook ‘The Call of Duty of the sky', maar eerlijk gezegd wil ik gewoon Ace Combat. Pas na de release zullen we zien of het een hoogvlieger wordt in plaats van het ongeleid projectiel wat het nu lijkt te zijn.