Papapoep

Mijn dochter van twee jaar en acht maanden is sinds mei zindelijk. Inmiddels heeft ze door dat het onderwerp poep en plas een beetje naar de achtergrond verdwijnt. Dat zint haar niet en wakkert de behoefte aan om papa op de meest verrassende momenten te confronteren met - in haar optiek - taboedoorbrekend gedrag.

'Ik zag twee beren, broodjes smeren, POEP', dat werk, en dan keihard lachen. Veel meer grappen dan deze heeft ze nog niet op haar repertoire maar dat weerhoudt haar er niet te oefenen, waarbij met name de timing nog wat te wensen over laten. Net nadat het gezin is aangeschoven voor het eten, wordt alles uit de kast getrokken.

'Moet poepen.'
'Yeah right, dat zeg je altijd als je moet eten.'
'Moet poepen!'
'Echt?'
'Ja.'
'Als je me loopt te foppen en een truc uithaalt om niet te eten, dan word ik boos hoor.'
'Moet NU poepen.'

Op deze manier creëert ze een voor haar ideale omgeving. Dit is het podium waarop ze zich het meest op haar gemak voelt met artistieke vrijheid tot gevolg.

'Komt grote poep aan.'
'Goed zo schat.'
'Komt hele grote poep aan, vasthouden, vasthouden.'
'Heb ik je ooit in de pot laten vallen?'
'Heb scheetje gedaan.'
'Dat hoort erbij.'
'Stinkiestankie.'
'Het is een publieke wc hier pop.'
*plons*
'Hoor plons.'
'Ik hoorde ook plons, ben je klaar?'
'Ik ben een tijger, wrroooaaarrrr.'
'Ben je klaar?'
'Komt nog meer poep aan, poehoep, ook plas.'
'Toe maar dan.'
'Uuuhhhhhhuhhhh.'
'Gaat het?'
'....'
'Gaat het?'
'Heb poept, heb poept, heb grote poep daan, mag ik zien?'
'Schat, het is poep, dat is bah, dat ligt niet voor niets in de wc.'
'Wil zien!'
'Nou kijk maar even dan, daarna doortrekken, jij doen.'

Na poepen, plassen, handen wassen en terug aan tafel, waar met gezonde tegenzin een toekomstig hoogtepunt uit het prille leven van m'n dochter naar binnen wordt gewerkt.

'Wil je nog een toetje?'
'Jaaaaaaaaah, ijs!'
'Welke smaak?'
'ChocoPOEP!'