Salt and Sanctuary

Salt and Sanctuary is Dark Souls in 2D. Dat bedoel ik bijna letterlijk, want deze indiegame kopieert zo'n beetje elk bekende element uit de Souls-serie. De Souls-games zijn gelukkig uitmuntend, dus het is zeker een goede inspiratiebron. De vraag is alleen of Ska Studios niet is doorgeschoten met leentjebuur spelen.

In Salt and Sanctuary heb je gelijke equivalenten aan bonfires, souls, estus flasks en tig andere Souls-items. De wereld is een grote doolhof vol mysterieuze NPCs die via allerlei slim geplaatste shortcuts verbonden is. Je ziet af en toe geesten van andere spelers en je kunt berichten in flessen achterlaten. Je kunt investeren in stats zoals strength, dexterity, magic en wisdom. Zelfs de manier waarop de game communiceert is net als in de Souls-games. Als je doodgaat staat er 'Obliterated' op het scherm in bloedrode letters, terwijl je bazen kunt 'Vanquisen'.

Salt and Sanctuary steekt zijn adoratie voor de Souls-games dus niet onder stoelen of banken. Dit is een game die gemaakt is voor en door fans van de From Software-franchise. Toch blijft het zonde dat het, net als met die andere Souls-kloon Lords of the Fallen, zoveel kopieert. Het voelt voor mij daardoor weinig origineel en hier en daar zelfs slecht nagemaakt.

Het feit dat het een 2D-game is maakt het gelukkig toch wel ietsjes anders. De game is namelijk een beetje een platformer. In Souls-games spring je zo goed als nooit, maar in Salt and Sanctuary ben je constant aan het huppelen. Zeker als je later vaardigheden zoals walljump en double jump vrijspeelt voelt je personage een stuk leniger. Met die nieuwe vaardigheden kun je vaak ook nieuwe plekken bereiken in oude gebieden, waardoor je het ook een beetje een Metroidvania kunt noemen.

Vechten is zoals het een Souls-kloon betaamt heerlijk. Wapens voelen heel stevig, ze hebben veel impact en feedback. Rake klappen voelen daadwerkelijk als rake klappen aan, ook als het de vijand is die uitdeelt. Bazen zijn grote lelijke beesten waarvan je de aanvalspatronen moet leren lezen. Zo kun je op het juiste moment toeslaan en snel weer wegrollen voor je er eentje terugkrijgt.

De game heeft een uitgebreid upgrade-systeem dat vooral op de Sphere Grid uit Final Fantasy X lijkt. Dit is misschien het enige aspect waarvan ik vind dat Salt and Sanctuasy het beter doet dan Souls. Je kunt heel precies kiezen wat voor build je wilt maken en door de Sphere Grid is het duidelijk wat voor gevolgen dat heeft.

Het enige probleem is dat het te makkelijk is om gebroken builds te maken. Het lijkt me toch niet de bedoeling dat een nieuwe baas zomaar in vijf klappen eraan gaat. Investeer veel punten in strength of in magic en je hebt snel een personage dat bijna alles sloopt. Nou zijn de Souls-games hier ook niet immuun voor, maar hier is het wel héél makkelijk om de balans te breken.

Salt and Sanctuary is geen kleine game. Het kostte mij twintig uur om het volledig uit te spelen en in die tijd ga je door heel veel verschillende levels en versla je allerlei bazen. Het is alleen jammer dat de game niet echt mooi is. Het is allemaal handgetekend, maar toch ademt het weinig sfeer. De game is ook erg donker, iets dat volgens mij vooral gedaan is om een beetje te verhullen dat de geometrie van veel levels zo'n beetje hetzelfde is.

Deze review heeft een ietwat negatieve toon, maar ik wil hier verduidelijken dat dat deels komt van het feit dat ik het zelf niet los kon zien van de Souls-games. Speel je deze game echter als gewoon een nieuwe Metroidvania, dan kun je gerust een extra punt aan de eindscore toevoegen. Als pure Metroidvania komt het namelijk in de buurt van de kwaliteit van de Nintendo DS Castlevania-games.

Conclusie
Salt and Sanctuary is verreweg de leukste Souls-kloon tot nu toe. Maar dat is gelijk ook een beetje het probleem, het blijft een kloon die zich niet genoeg uit de schaduw van de Souls-games onttrekt. Het dient daardoor nu vooral als heerlijk tussendoortje, terwijl de Souls-games het hoofdgerecht blijven.