Event: Into the Void-festival

Sinds het afgelopen weekend is Nederland weer een fijn festival rijker. In Poppodium Romein in Leeuwarden vond afgelopen zondag de eerste editie van het Into the Void-festival plaats. Zoals de naam van het festival al verklapt hebben we hier te maken met een festival, waar de crème de la crème van de stonerrock, sludge- en doommetal hun beste kunnen aan het toegestroomde publiek lieten horen en zien.

Het idee achter dit nieuwe festival ontstond toen een aantal van de organisators van het jaarlijkse Into the Grave-metalfestival eerder dit jaar aanwezig waren bij het Roadburn-festival in Tilburg. Na het spetterende optreden van de band The Midnight Ghost Train hadden de Amerikanen te horen gekregen dat ze ook wel eens naar het noorden van het land mochten komen voor een concert. Een paar dagen later was er al een email, waarin de band aangaf dat ze nog wel een gaatje hadden op 13 oktober en zo ontstond het idee voor het Into the Void-festival.

Het was nog vroeg op de middag toen het Amsterdams-Friese trio Night of the Lotuseater de aftrap gaf met een zeer imponerende instrumentale set. De muziek van de band, bestaande uit Bart Jonathan Dykstra, Leo van der Veen en Klaas Harm Dijkstra, laat zich niet eenvoudig in een bepaald hokje plaatsen. Bart en Leo wisselen tijdens de (te) korte set een aantal keren van instrument en drummer Klaas Harm, die we ook kennen van Room No. 13, beukt de onnavolgbare klanken, vernoemd naar een aantal Europese steden, gedegen aan elkaar. Night of the Lotuseater is een naam om zeker te onthouden en waar we ook graag eens wat van op de één of andere geluidsdrager zouden willen beluisteren.

Na Night of the Lotuseater was het tijd voor 44 Venom. De vier Rotterdammers zijn duidelijk liefhebbers van de betere gitaarmuziek uit de zeventiger jaren, al omschrijven ze zichzelf als een combinatie van The Stereophonics, Rod Stewart, Bob Marley en Leonard Cohen onder invloed van diverse geestverruimende middelen. De band, die sinds kort een nieuwe bassist heeft, bestaat nog maar een jaar maar laat duidelijk zien en horen dat er de nodige podiumervaring aanwezig is. Daar kan zelfs tegensputterende apparatuur weinig aan veranderen. 44 Venom is een band die erg zweverig kan klinken om in een daaropvolgend moment uit te barsten in een beukend stuk stonerrock.

Dat geldt ook zeker voor de band Yama uit Tilburg. De band, vernoemd naar de Tibetaanse godin van de dood, zit muzikaal ergens tussen de psychedelische rock, spacende stonerrock en delta-blues in. Zo horen we dat zanger Alex Schenkels ook een aardig moppie kan blazen in zijn mondharmonica. Het kwartet uit de thuisstad van het Roadburn-festival schroomt niet om te experimenteren en ook het gebruik van een tweede microfoon met effect draagt sterk bij aan het geïmproviseerde karakter van de muziek van dit fijne viertal.

Met het Britse Cherry Choke zijn we vervolgens toegekomen aan de eerste buitenlandse band van de dag. De band uit Leicester vernoemde zich naar een hoer uit het Victoriaanse tijdperk die een nogal unieke techniek beheerste om haar werkzaamheden uit te voeren. Cherry Choke, bestaande uit Mathew Bethancourt, Gregg Hunt en Dan Lockton, maakt heerlijk trippy en fuzzy psychedelische rock, die meer dan eens doet denken aan legendarische bands zoals Blue Cheer, The Edgar Broughton Band en Hawkwind. Dit is ouderwetse acidrock zoals de liefhebbers die zo graag horen. Geen fratsen maar gewoon inpluggen en gaan met die Afghaan.

Na Cherry Choke is het tijd voor de Amerikaanse southern rockers van The Midnight Ghost Train. Het trio, bestaande uit zanger en gitarist Steve Moss, bassist Mike Boyne en drummer Brandon Burghart, maakt stevige bluesrock met progressieve trekjes. De band tourt momenteel al maandenlang door Europa en dat is zeker in hun passievolle set terug te horen. Waar de band op haar platen al goed klinkt, weten ze live nog net iets extra toe te voegen aan het solide podiumgeluid. Stop Kyuss, Clutch en een stel bluesmuzikanten in een blender, even stevig mixen en je hebt The Midnight Ghost Train. Een trein die tenminste niet te laat aankomt en met denderend effect door elke opstopping heengaat.

Nadat The Midnight Ghost Train weer was vertrokken was het tijd voor één van de muzikale hoogtepunten op de eerste editie van Into the Void. De Haagse vijfmansband Monomyth is met recht de meest spacende band op het festival met haar ijzersterke instrumentale set, waarin we elementen uit zowel de psychedelische rock uit de zestiger jaren, krautrock uit de zeventiger jaren als tijdloze synthesizer klankvelden gecombineerd horen worden. In Monomyth treffen we voormalige bandleden uit bands zoals 35007, The Incredible Stacks, The Polar Exploration Ship en Alkaloid aan, die er duidelijk nog steeds veel plezier aan beleven om avontuurlijke muziek te maken. Bij hun set in Poppodium Romein horen we dan ook duidelijk invloeden van bands zoals The Pink Floyd, Amon Düül II, Kraftwerk en Sleep.

Nadat we zijn bijgekomen van de spannende muzikale reis van Monomyth is het tijd voor de Zweedse progrockers van New Keepers of the Water Towers. De vijfmansband uit Stockholm laat horen dat stonerrock ook heel ingetogen kan klinken. Waar de mannen voorheen stevige hardrock maakten laten ze zich op hun laatste album Cosmic Child van een geheel nieuwe kant beluisteren. De Zweden doen wel wat denken aan een combinatie van Mastodon, Opeth en Pink Floyd. Neem daarbij de prachtige samenzang van Rasmus Booberg en Björn Andersson en je weet dat je te maken hebt met één van de beste Scandinavische bands uit het genre.

Abysmal Grief is een Italiaanse cultband die maar zelden live op het podium te zien is. Het was dan ook niet vreemd dat veel van het aanwezige publiek bij Into the Void voor de horror-rockers uit Genua naar het hoge noorden waren afgereisd. Abysmal Grief is een band die zich laat beluisteren als soundtrackleveranciers voor obscure Italiaanse slasherfilms. Als er een drietal grote kruizen, brandende fakkels en een doodskist op het podium verschijnen zit de stemming er meteen al goed in. De band bestaat al zo'n vijftien jaar maar heeft in die tijd slechts een handvol optredens gedaan. Abysmal Grief klinkt als een black metalband die een soundtrack heeft gemaakt voor een obscure Lucio Fulci-film, wat op zich ook niet vreemd is als je nagaat dat de mannen steevast elke avond een Italiaanse horrorklassieker bekijken. Een zeldzaam fijn stuk doommetal van de bovenste plank.

Na het theatrale spektakel van Abysmal Grief waren we dan alweer toegekomen aan de afsluiter van de dag. Niemand minder dan het Nederlandse trio Toner Low mocht als laatste het podium van Poppodium Romein betreden, om de aanwezigen te trakteren op een stevige dosis moddervette en oertrage stonerrock. Het uit Leiden afkomstige trio maakt muziek die als een bulderende orkaan uit de boxen lijkt te knallen. Terwijl de bladeren van de Cannabis Sativa Hollandica fleurig op de achtergrond ronddraaiden horen we vooral werk van het laatste album van Toner Low voorbijkomen. Nederland mag dan onder stoners al jarenlang een geliefd land zijn, ook op muzikaal vlak hebben we behoorlijk wat in te brengen in het genre en we mogen Toner Low zeker tot de betere bands uit ons land noemen.

Al met al kunnen we concluderen dat Into the Void een zeer geslaagd festival was. Deze mening deelde de organisatie ook, aangezien die nu al bekend wisten te maken dat er op zaterdag 25 oktober 2014 een vervolg gaat komen op dit mooie festival.