[Oscarspecial] De Vier... films die eigenlijk niet genomineerd hadden moeten worden

In de serie De Vier... kiezen vier FOK!film-redacteuren de film die volgens hen het best bij het onderwerp van deze week past. In de Oscars-themaweek kan dat natuurlijk maar één onderwerp zijn, en dat is de Oscars. Welke film had volgens hen genomineerd moeten worden? Lonewolf2003, CoJackso, dekatophetspek en Beaudelaire maakten hun keuze en lichten deze hieronder toe.

Hugo

Redacteur: CoJackso

Er zijn een aantal regisseurs die weinig fout kunnen doen bij het publiek en vooral bij critici. Filmlegende Martin Scorsese is hier een goed voorbeeld van. Ik kan niet ontkennen dat hij al veel prachtige films heeft gemaakt, waarbij ik Taxi Driver beschouw als een persoonlijke favoriet van mij. Dit jaar probeert hij met Hugo een film te maken voor het hele gezin en logischerwijs waren de verwachtingen ook bij mij torenhoog. Hoewel ik onder de indruk was van de beelden, was ik zeer teleurgesteld door het verhaal, het acteerwerk en met name het ontbreken van de echte filmmagie.

Hugo is allerminst een slechte film, maar het is dus geen meesterwerk. Vreemd genoeg zien critici alleen de mooie beelden en spreken zij zelden over de vele karikaturen in de film, de te lange speelduur en het ontbreken van interessante personages. Blijkbaar worden bij films van Scorsese alleen de positieve punten uitgelicht en worden de zwakke aspecten als minder belangrijk gezien.

Midnight in Paris

Redacteur: Lonewolf2003

Woody Allen's Midnight in Paris is voor mij één van de meest overschatte films van 2011. Dat de film genomineerd is voor een Oscar na alle lofuitingen verbaast me dan ook niks, toch vind ik het nog wel steeds volledig onterecht. Nu ben ik best wel een fan van de heer Allen, zelfs van z'n andere latere films kon ik genieten. Maar met Midnight in Paris slaat hij in mijn ogen de plank mis. In de film wordt schrijver Gil (Owen Wilson) op magische wijze vervoert naar het Parijs van de jaren '20. De gouden tijd van Parijs volgens hem. Waar hij zich meer thuis voelt dan in de huidige tijd bij zijn huidige verloofde. De moraal van het verhaal is natuurlijk dat nostalgie een verkeerd beeld geeft van het verleden en het gras daardoor altijd groener lijkt. Allen heeft echter niet het lef om die rooskleurige bril af te zetten en de keerzijden van Parijs toen te tonen. En ook niet die van het heden, de film is dan ook een reclame voor de stad zoals elke PR afdeling zich zou wensen.

Daarnaast passen Gil en z'n verloofde zo duidelijk niet bij elkaar passen. dat je je afvraagt waarom ze überhaupt verloofd zijn. De uitkomst van deze relatie is dan ook volledig voorspelbaar. De oplettende kijker kan wel al raden wie de volgende wel geschikte liefde voor Gil is, ondanks haar maar korte optreden in de film.

Maar het meest storende van de film is nog wel de goedkope manier waarop Woody probeert te scoren bij de kijker door in te spelen op hun ijdelheid. De film zit vol met cameo's van de bekende schrijvers, zangers en kunstenaars die het Parijs van de jaren '20 bevolkten zoals F. Scott Fitzgerald, Ernest Hemingway, Pablo Picasso en Salvador Dali. De karakters voegen echter weinig toe aan het verhaal van de film, maar zijn vooral bedoeld zodat de kijker zich ontwikkeld kan voelen bij het herkennen van die figuren. En wie wil er nou niet een film uitlopen met het idee dat die een hoge mate van algemene ontwikkeling heeft? Niemand en de mensen van de Academy evenmin, dus vandaar waarschijnlijk dat die genomineerd is.

The Tree of Life

Redacteur: dekatophetspek

Terrence Mallick is een regisseur die nadenkt over een film voordat hij die maakt. De eigenzinnige regisseur heeft sinds 1973 slechts 5 films gemaakt waarbij een aantal pareltjes zitten. Zo had de beste man een sterke debuutfilm genaamd Badlands met Martin Sheen en Sissy Spacek in de hoofdrollen. Badlands ging over de beruchte Charles Starkweather en Caril Fugate die een spoor van dood en verderf achterlieten in 1958. Ook Days of Heaven (1978) en The Thin Red Line (1998) zijn bijzonder aangename films. Daarna is er echter iets heel erg mis gegaan. In 2005 verscheen het vehikel The New World. Een soort van Pocahontas verhaal maar dan met extra weinig dialoog zodat het er intellectueel uitziet.

Dat idee schijnt aangeslagen te zijn want in 2011 verscheen van Mallick de film The Tree Of Life. Alleen de omschrijving al: Een familie met drie zonen in de jaren vijftig. De oudste zoon is getuige van het verlies van onschuld!? Als je dan bedenkt dat onder meer Brad Pitt en Sean Penn aan de film meedoen dan verwacht je wel wat. Nou, zelfs Sean Penn snapte achteraf niet wat hij in deze film deed laat staan dat wij het weten. Mallick laat in de 139 minuten die The Tree Of Life duurt zien dat het leven klote is, het leven zuigt, het leven is kut boe hoe. En dat dan natuurlijk wel weer verpakt in prachtig geschoten beelden zodat het toekijkende publiek toch verwachtingsvol blijft zitten wachten op de clou van het verhaal.

Nee, The Tree Of Life is een opgepoetste hondendrol. Pretentieus broddelwerk van een regisseur waarvan we een veel betere film verwachten. Naar het schijnt heeft hij er tot en met 2013 nog een stuk of vier in de planning. Slechter dan The Tree Of Life kan het niet worden.

Bridesmaids

Redacteur: Beaudelaire

Toen The Hangover in de bioscopen kwam was ik ongeveer de eerste met een kaartje. Dat soort films zijn gewoon echt mijn ding. Superbad, Old School en eigenlijk alles met Seth Rogen. Wanneer ik zag dat er een vrouwelijke The Hangover in de bioscopen kwam werd ik ook meteen geïnteresseerd. Maar viel mij dat even tegen. In Bridesmaids is het leven van Annie (Kristin Wiig, Saturday Night Live) een enorme puinhoop. Ze gelooft niet meer in de ware liefde, is altijd blut en woont bij een broer en zus in huis. Wanneer ze door haar beste vriendin Lillian als bruidsmeisje op haar bruiloft wordt gevraagd, besluit ze Lillian en de gehele groep bruidsmeiden mee te nemen op een wilde trip met het huwelijk als eindstation. Helaas gaat het, uiteraard, niet zoals gepland en krijgt Annie vele tegenslagen.

Waar ik stiekem al een beetje bang voor was werd werkelijkheid. De film is een grote aaneenschakeling van niet-grappige en tenenkrommende scènes. Het gevoel voor humor kwam totaal niet over bij mij en elke 'grap' duurde steeds net even te lang, waardoor het vervelend werd. Ondanks de matige grappen is Melissa McCartney (genomineerd voor Beste vrouwelijke bijrol) wel het hoogtepunt van de film en is het enigszins wel terecht dat juist zij genomineerd is. Maar de film an sich verdient het gewoon niet om genoemd te worden bij de Oscarnominaties. Daar heb ik een te smerige bijsmaak van gekregen na het bekijken van Bridesmaids.