Doctor Who - Rogue: een vleugje Bridgerton-romantiek met aliens

Bridgerton is echt! Althans in Doctor Who: de intrige, relaties en het uiterlijk vertoon van de Netflix-serie zijn niet alleen hoe deftig Engeland zich in het Whoniversum daadwerkelijk gedraagt in het jaar 1813, ook de tv-serie zelf bestaat daadwerkelijk, want het heeft cosplayende aliens naar onze planeet gelokt. Is dat een probleem? Dit artikel bevat spoilers voor de aflevering Rogue.

Handen opsteken graag: wie dacht dat Jonathan Groff de schurk zou spelen in deze aflevering? De promotie voor Rogue was daar bewust een beetje vaag in, maar de gedaantewisseling van Indira Varma (The Duchess) naar haar vogelachtige vorm was wel al in trailers te zien. Werken ze samen? Tegen elkaar? Het wordt relatief snel duidelijk in deze aflevering, waarin blijkt dat Groffs titelpersonage een soort Doctor is; rondreizend in een ruimteschip, in zijn eentje (maar ooit wel samen met een ander), undercover. Hij is een premiejager; daarin is hij wel significant anders dan de Doctor, maar het maakt hem niet per sé een slechterik, zo blijkt uit het verloop van deze aflevering.

Rogue is ook, zo zal veel fans zijn opgevallen, een beetje zoals Jack Harkness. Zijn ruimteschip met verhulmechanisme, zijn geflirt met de Doctor vanaf het eerste moment dat ze elkaar zien, de eenling met moreel betwistbaar gedrag en natuurlijk hoe de Doctor hem dusdanig beïnvloedt dat hij uiteindelijk (mogelijk) zijn leven geeft om de beste vriendin van de Doctor te redden. Het is te hopen dat we Rogue nog eens terugzien; deze band, misschien wel de eerste serieuze romantische band tussen de Doctor en een ander personage sinds Rose (of River, natuurlijk, maar die band was complexer), verdient het om verder ontwikkeld te worden. Al moet gezegd dat de korte tijd die Rogue en de Doctor nodig hadden om zich tot elkaar aangetrokken te voelen en er ook naar te handelen wel wat vraagt van de geloofwaardigheid, maar er is natuurlijk niet enorm veel speeltijd beschikbaar in een aflevering.

Het verhaal in Rogue draait uiteindelijk om de uitstraling die de serie Bridgerton(waarvan deze maand een nieuw deel op Netflix verschijnt) heeft op zowel Ruby en de Doctor als de echte schurken van deze aflevering: de Chuldur. Deze buitenaardse vogelmensen zijn daadwerkelijk door Bridgerton naar onze planeet gelokt (want tv-signalen reiken nogal ver, ook al is dit een streamingserie?) en zij hebben vervolgens het juiste jaar en de juiste plaats opgezocht (ah, dus het zijn ook tijdreizigers) om de fantasie zelf te kunnen spelen. Ze kunnen van gedaante wisselen, maar het lijkt erop dat ze iemands gedaante alleen kunnen aannemen als de originele houder van die gedaante is overleden. Of misschien is het overlijden een neveneffect; iemands levensenergie moet worden opgenomen voordat de gedaante kan worden gewisseld? Het is heel erg Doctor Who om hier heel specifiek in te zijn, al is het maar om die dodelijke dreiging toe te voegen aan de plot (en kijkers te laten denken dat Ruby misschien wel dood is).

Laten we het daar trouwens eens over hebben. Doorgaans is bij een serie als Doctor Who het ogenschijnlijke, onverwachte overlijden van een hoofdpersonage een misleiding. Zo ook hier. Maar met de mysterieuze achtergrond van Ruby en het feit dat de volgende aflevering de titel The Legend of Ruby Sunday heeft, leek het niet héél even alsof we misschien wel het einde van Ruby gezien hadden? Millie Gibson verkocht de misleiding in ieder geval overtuigend, ook al weten we dat ze nog te zien zal zijn in het volgende seizoen, dus waar doen we eigenlijk moeilijk over? Maar ja, timey wimey he? Er is een theorie onder Whovians dat we de afleveringen niet zien in dezelfde volgorde waarin Ruby en de Doctor de avonturen beleven. Dit is voornamelijk ingegeven door het feit dat in The Devil's Chord de Doctor duidelijk maakt dat Ruby's tijd 'juni 2024' is, terwijl het in de vorige aflevering (die direct doorliep uit de aflevering dáárvoor) nog kerstmis 2023 was. En ze waren al beste vrienden in dat Beatles-avontuur; nergens bleek dat de Doctor Ruby nog aan het inwerken was als companion (een keuze die mogelijk ook voortkomt uit het lagere aantal afleveringen dit seizoen; no time to waste!).

Terwijl de Doctor en Rogue samen aan het kibbelen waren over wie de echte schurk van de aflevering is, was Ruby zich uitermate aan het vermaken in de live-aflevering van Bridgerton die zich voor haar neus afspeelde. Heerlijk hoe zij, verscholen achter een boekenkast, de scène aanschouwt en reageert op de dialoog alsof ze thuis op de bank zit te genieten van het drama. Ruby is een actieve kijker, iemand die tegen de televisie schreeuwt als het moet, lijkt het wel. Zou ze ook afleveringen nabespreken op social media of fanfora? Kijkfeestjes organiseren?

Veel van de humor deze aflevering zat in Ruby's deel van de verhaallijn. Na gewaarschuwd te zijn om niet per ongeluk verloofd te raken "of asfalt uit te vinden" introduceert ze woorden als 'cushy' en 'OK' aan iemand uit het jaar 1813; de term 'OK' viel pas voor het eerst later die eeuw. De persoon in kwestie was echter een Chuldur, dus de schade van het te vroeg introduceren van bepaalde termen is gelukkig beperkt. Maar het waren wel leuke, lichte momenten die, afgewisseld met de scènes tussen de Doctor en Rogue, duidelijk maakten dat dit vooral een vermakelijke aflevering diende te zijn, en geen duistere, moeilijke of inhoudelijk thematisch relevante aflevering, zoals we dit seizoen inmiddels al wel gezien hebben.

We moeten nog één ding even raken en dat is de kleine hint naar een alternatieve continuïteit binnen de serie. Whovians kennen natuurlijk alle acteurs die de vijftien 'officiële Doctors' hebben gespeeld, aangevuld met John Hurt en Jo Martin als niet-genummerde Doctors. Oplettende kijkers hebben al hun gezichten deze week herkend in de scène waarin de eerdere gezichten van de Doctor te zien waren, maar daar was ineens ook het gezicht van Richard E. Grant. In recente Doctor Who-geschiedenis was hij Walter Simeon, of The Great Intelligence in 2012 en 2013, maar tien jaar eerder speelde hij de negende Doctor in The Scream of the Shalka,een geanimeerde jubileumspecial van Doctor Who ter ere van het veertigjarig bestaan van de serie. Toen de serie zelf enkele jaren later in live-actionvorm weer terugkeerde, werd Grants 'Shalka Doctor' genegeerd en was Christopher Eccleston de negende Doctor; in de jubileumspecials rondom het vijftigjarig bestaan benadrukte Steven Moffat bovendien dat Paul McGann, John Hurt en Eccleston elkaar in regenerations opvolgen, waarmee definitief leek bevestigd dat er écht geen Richard E. Grant in de opvolgingslijn zat. Maar hier was alsnog zijn gezicht te zien als een gezicht van de Doctor. Dankzij de Timeless Child is er natuurlijk van alles mogelijk, maar Russell T Davies zou ook kunnen hinten naar een multiversum (wat hij ook al deed in de context van de bi-generation vorig jaar). En misschien is dit gewoon een easter egg.

Tot slot: het Twisterie werd deze week niet specifiek verder uitgebreid; een schilderij aan de muur leek sprekend op, nou ja, het personage dat volgende week eindelijk een betere toelichting krijgt, wanneer Susan Twist een grotere rol speelt dan ze tot nu toe gedaan heeft en we, zo blijkt uit de preview, ook meer zullen leren over wat al die verschijningen tot nu toe betekenen. De finale belooft een spektakel te worden, als we Davies moeten geloven; het is een echte ouderwetse, tweedelige Doctor Who-finale en Davies heeft in zijn maandelijkse column in Doctor Who Magazine al gesuggereerd dat mensen zichzelf (of anderen) moeten filmen terwijl ze de aflevering(en) bekijken.