CD: Ryan Adams - Cold Roses
Met het schitterende album Heartbreaker uit 2000 liet Adams horen ook als solo-artiest een bijzonder hoog niveau te kunnen halen. De scheidingsplaat hoort wat mij betreft tot de beste platen ooit gemaakt. Adams bereikte een jaar later een groter publiek met het veel gepolijstere Gold, terwijl zijn verzameling "kliekjes" uit 2002, Demolition, ook van een niveau was dat sommige artiesten met hun beste werk nog niet bereiken. De bijzonder productieve Adams kwam in 2003 zelfs met drie platen. Rock 'n Roll was een misser, Adams-onwaardig, terwijl dubbelaar Love Is Hell weer wel prima was. Zo kwam het dat Adams vier jaar achtereen present was in de top 10 van mijn eindejaarslijstjes.
Na een jaar zonder plaat is daar nu ineens Cold Roses. Adams laat zich op deze plaat begeleiden door een band genaamd The Cardinals. Hierin zitten een gitarist, een drummer, een gitariste en een bassiste. Die beide dames zorgen ook voor vrouwelijke vocalen, iets wat bij Adams altijd gewerkt heeft. Denk aan Caitlin Cary in Whiskeytown. Ook aanstormend talent Rachael Yamagata voegt wat pianospel en zang toe op deel 2 van de plaat.
Jawel, deel 2, want Cold Roses is een dubbelaar geworden. Voorganger Love Is Hell was dat feitelijk ook, maar die werd in twee keer gereleased. Nu is dat niet het geval. Er is geen duidelijk onderscheid tussen beide delen, hoewel deel 2 iets rustiger overkomt. Toch is het recept bekend. Adams zingt zijn soms mistroostige liedjes over de liefde en doet dat meestal ingetogen, maar af en toe wat heftiger rockend.
Het levert weer negentien nieuwe nummers op, die variëren van prima (Magnolia Mountain, Sweet Illusions, Now That You're Gone, Easy Plateau, Let It Ride, Cold Roses en Friends kunnen zich zo meten met zijn beste werk), degelijk en beduidend minder geslaagd (het niemendalletje Beautiful Sorta bijvoorbeeld). Goed beschouwd kon je dat ook zeggen van Love Is Hell, zodat Adams met deze plaat min of meer op herhaling gaat. Grootste verschil met die plaat is dat de hoogtepunten nu wat talrijker zijn, overeenkomst is dat ook nu geldt dat één plaat van pakweg 12 goede nummers een betere optie was geweest.
Grote kans dat ook Cold Roses weer een hoge notering in mijn eindejaarslijst gaat behalen, maar het is weer niet dé plaat die je Adams toedicht. Prima plaat hoor, maar net als de voorgangers staan er weer te weinig nummers op die direct in je op komen als de naam Adams valt. Dan denk ik namelijk nog steeds aan songs van Whiskeytown en vooral dat schitterende solodebuut. Niet eerlijk, want die plaat kwam uit Adams' hart en de rest uit zijn brein. Het is juist dat feit wat het verschil maakt tussen een klassieke plaat van tijdloze schoonheid en een simpelweg goede plaat. Cold Roses is dus dat laatste.
Label: Lost Highway Releasedatum: 3-mei-2005
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
