CD: Neil Young - Prairie Wind
Genoeg daarover, want zoals gezegd brengt Young vooral een plaat die zijn eigen stempel draagt. Hierin pendelt Young nadrukkelijk tussen zijn rustiger en melodieuzer werk en zijn wat stevigere, naar rock knipogende werk. Die laatste tracks zijn hier wel nadrukkelijk in de minderheid, want Young houdt het vooral bij rust. Het zal de leeftijd zijn, getuige de soms nostalgische teksten over oude liefdes, zijn eigen jeugd en de natuur.
Het geeft Prairie Wind een emotionele lading. Young, zeker geen wereldzanger, laat zijn stem weer af en toe vervaarlijk trillen. Wat dat betreft is de keuze voor Emmylou Harris als gastzangeres natuurlijk een mooie, want de vrouw met de loepzuivere stem van een nachtegaal, contrasteert mooi met Neils staart-tussen-de-deur-zang. Harris, in een ver verleden al begenadigd sparringpartner voor Gram Parsons, is als geen ander in staat songs met haar meeslepende stem en stijl naar een hoger plan te tillen. Niet zo lang geleden profiteerden onder andere Ryan Adams en Bright Eyes er nog van. Young doet het ook, met name op het in het sentiment verdrinkende No Wonder, maar evengoed op het al even nostalgische Far From Home.
Tegelijkertijd weet Young ook enkele nummers op plaat te zetten, die qua intensiteit op het zwaar onderschatte On The Beach hadden gepast. Ik denk hierbij vooral aan Here For You en It's A Dream. Samen met de fraaie opener The Painter horen zij tot de mooiste songs die Neil in zijn lange loopbaan op plaat gezet heeft. Zoals er toch al weinig missers op Prairie Wind staan. Een speciale vermelding verdient wat mij betreft ook He Was The King, waarop Young een ode aan Elvis brengt, op geheel eigen wijze.
Zo slaat deze plaat dus inderdaad een brug tussen de commercieel beste albums van Young en de artistiek meer geprezen platen uit zijn omvangrijke oeuvre. Waarbij vooral de rust die Young blijkbaar heeft gevonden bij het maken van dit album opvalt en de meter dus ver naar de melodieuze kant doorslaat. Voor hen die liever een felle Young hebben, omdat ze zich storen aan zijn soms beperkte stemgeluid, is dat wellicht een tegenvaller. Voor de meeste luisteraars is het wat mij betreft echter een goede zaak, want Prairie Wind zou over een jaar of tien heel goed een plaatsje kunnen verdienen in de rij Neil Young-platen die elke liefhebber moeiteloos opdreunt. En dat is een prestatie van formaat.
Label: Reprise Records / Warner Releasedatum: 23-september-2005
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
