CD: Damien Jurado - On My Way To Absence
Goed beschouwd borduurt On My Way To Absence, Jurado's laatste worp, hierop voort. Logisch, waarom zou je zo'n ijzersterke formule compleet overboord gooien? Toch weet je het bij Jurado nooit, omdat zijn eerste drie platen stilistisch nogal wisselend waren. Ook qua niveau, overigens. Na de goede eerste plaat kwamen er twee draken, vooraleer Damien de weg weer vond. Gelukkig is hij geen man die volgens vaste stramienen opereert, want anders hadden we eerst weer twee matige platen moeten verteren voor we bij deze aangekomen waren. Jurado heeft deze óf niet gemaakt óf niet uitgebracht, maar feit is dat On My Way To Absence zich kan meten met het beste van zijn werk.
Jurado heeft nog altijd die mooie weemoedige stem, speelt nog steeds gitaar en heeft nog steeds vrienden die hem bijstaan. Toch is dit album geen herhaling van zetten, want er zit meer dynamiek in dan op Where Shall You Take Me? het geval was. Jurado klinkt af en toe zelfs als een collegerocker, maar dan wel één van hoog niveau. Op gegeven moment spelen hij en zijn vrienden zelfs een heuse stamper, met overstuurde zang. Dat doe je beter maar niet meer, Damien. Het verbreekt de betovering van het luisteren namelijk nogal.
Damien Jurado luisteren is namelijk iets wat je vooral in een stille omgeving doet. Een omgeving waarin zijn zinnen op je in werken, waarin je de wanhoop goed kunt horen en zo beseft hoe goed zijn liedjes eigenlijk in elkaar steken. I woke up this morning, with death at my window, singing klinkt het ergens. Gezellig! Damien Jurado weet hoe hij een gevoel in een song neer moet zetten, want bij zo'n opening past alleen maar een gepast ondersteunende muzikale begeleiding. Als dan ergens de hoop weer doorklinkt, dan kan die drum wel wat harder, mag er een vrouw meezingen en gaat het tempo omhoog.
De afwisseling tussen de nummers is nog niet helemaal in balans, dat is het enige wat je op deze mooie luisterplaat tegen kunt hebben. Naast die misplaatste rocker, natuurlijk. Nu heb ik niet het idee dat Damien Jurado na deze plaat veel meer luisterende Nederlandse oren gevonden heeft, maar toch hoop ik daar stiekem wel op. De beste manier daarvoor is om nog maar even Will Oldham aan te halen. Matige plaat toch, die laatste Bonnie Billy? De "Prince" is dood, leve Damien Jurado!
Label: Secretly Canadian Releasedatum: 5-april-2005
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
