CD: Paul McCartney - Chaos And Creation In The Backyard

Elke woensdag is hier markt en zo lang ik me kan heugen, staat de groenteboer dan luidkeels zijn waren aan te prijzen. Elke zaterdag bij mijn voetbalclub staat hetzelfde mannetje op leeftijd programmaboekjes te verkopen met de toevoeging vrije gift. Mijn overbuurman wast elke zaterdag zijn auto en Sinterklaas komt hier elk jaar op dezelfde tijden langs dezelfde plaatsen door het dorp rijden. Sommige dingen veranderen nooit.

Paul McCartney schrijft al zijn leven lang songs, waarbij hij vooral bekend werd vanwege zijn werk in misschien wel de belangrijkste band ooit, The Beatles. Samen met John Lennon tekende McCartney voor vrijwel het complete oeuvre van de band uit Liverpool. Waar Lennon vaak de wat experimentelere stukken voor zijn rekening nam, was McCartney de man die de melodie in het achterhoofd hield. Zijn nummers waren vaak de wat lieflijkere werken, die echter even makkelijk uitgroeiden tot evergreens. Want het lijkt me sterk dat er mensen rondlopen die Yesterday, Let It Be of Hey Jude nog nooit gehoord hebben.



Op Chaos And Creation In The Backyard, McCartneys nieuwste plaat, is dan ook geen verrassende muzikale transformatie te horen. Het inschakelen van Nigel Godrich als producer doet daar niets aan af. Godrich is een moderne producer, die met Radiohead onder andere OK Computer maakte, maar stelt zich hier in dienst van meestercomponist McCartney. Goed, de productie klinkt helder en er zijn her en der wel wat technische snufjes aan toegevoegd, maar in de kern had McCartney deze songs allemaal evengoed kunnen schrijven rond 1970.

Want het is niet moeilijk The Beatles terug te horen in het solowerk van McCartney. Hij beheerst een bepaalde manier van componeren tot in de puntjes en wijkt daar, wat mij betreft terecht, niet van af. Het resulteert in een album met dertien sterke nieuwe songs, die variëren van wat meer uptempo tot rustigere ballads. Daartussen zitten melodieuze hoogstandjes vol muzikale rijkdom, die met het verstrijken van de jaren eenzelfde evergreenpotentie kunnen bezitten als de nummers die ik eerder noemde. Ik denk dan vooral aan Jenny Wren, A Certain Softness en Riding To Vanity Fair, zonder de andere nummers tekort te willen doen. Want ook daar zitten nog genoeg aansprekende songs tussen, zoals het miniatuurtje English Tea, compleet met strijkers en belletjes.

McCartney levert dus een plaat af die voortborduurt op wat hij eerder in The Beatles deed. Zeker voor fans van die band is dit album gewoon een must. Zij die houden van melodieuze popmuziek die prima in elkaar steekt, zullen uit dit album ook voldoening halen. Vernieuwend is het als gezegd niet, ouderwets goed is het wel. Herkenbaar, bovendien. De stem, het pianospel, de versnellinkjes, de melodieën en de ruim bovengemiddelde kwaliteit. Sommige dingen veranderen nooit.



Label: EMI Releasedatum: 13-september-2005
Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!