CD: Ryan Adams & The Cardinals - Jacksonville City Nights
Ryan Adams is wellicht de productiefste man in de huidige muziekwereld. Eerder dit jaar bracht hij met zijn begeleidingsband The Cardinals al het dubbelalbum Cold Roses uit. Dit was een verzameling van sterke songs, waarin Adams meer terug greep op zijn countryverleden dan op zijn vorig werk. Toch werd Cold Roses, juist doordat het een dubbelaar was en dus ook enkele mindere tracks bevatte, niet dat geniale meesterwerk waarop was gehoopt. Benieuwd of Jacksonville City Nights dit dan wel is?Voor Jacksonville City Nights heeft Adams opnieuw The Cardinals uitgekozen om hem muzikaal te ondersteunen. Meer nog dan op Cold Roses zetten zij samen met Adams een geluid neer dat rustig als country betiteld kan worden. Ik kies bewust voor de term country, omdat Adams op deze plaat meer dan ooit klinkt als Gram Parsons ten tijde van diens meesterwerken GP en Grievous Angel. Natuurlijk voegt Adams er een snufje van de eenentwintigste eeuw aan toe, maar dat neemt niet weg dat bepaalde nummers best op die platen uit de jaren zeventig van de vorige eeuw hadden kunnen staan. De beste voorbeelden zijn opener A Kiss Before I Go en My Heart Is Broken.
De andere nummers zijn wat minder te betitelen als pure countrysongs. Ze ademen echter wel bijna allemaal de sfeer van Adams’ eerste platen met Whiskeytown uit. Nummers als The End, Hard Way To Fall, The Hardest Part en Peaceful Valley zitten allemaal goed in elkaar. Adams zingt goed, de band speelt goed, maar toch ontbreekt er weer iets aan. Het is de emotie. Ten tijde van Whiskeytown en zijn nog altijd onvolprezen solodebuut Heartbreaker klonkt Adams oprechter en geloofwaardiger. Doorleefder, misschien ook wel. Zelfs in de sterkste nummers van de plaat mis ik die bevlogenheid, hoe zijn stem ook mag doorslaan. Slechts in het emotionele Pa, dat misschien wel het minst met Americana te maken heeft, geloof ik Adams echt.
Het mag dan ook duidelijk zijn dat Jacksonville City Nights, ondanks de aanwezigheid van enkele wel degelijk sterke nummers, weer niet dat langverwachte meesterwerk van Ryan Adams is geworden. Hiervoor schieten bepaalde songs ook echt tekort. Wederom heeft Adams ervoor gekozen om enkele songs op plaat te zetten, die hij beter had kunnen laten liggen. Als hij het beste materiaal van deze plaat had ingevoegd over de zwakkere momenten van Cold Roses, was hij in de buurt gekomen van een fenomenale plaat. Maar helaas, nu komen er ook nummers voorbij die de plaat een eind naar beneden halen.
Zoals ik toch al niet snap waarom Adams na een sterke opening, met drie goede tracks, ineens Norah Jones laat opdraven. Zijn duetten met vrouwen zijn normaal gesproken altijd sterk, omdat Adams er dan voor koos dames met een helder stemgeluid te kiezen. De slaapverwekkende zang van Jones, die zelfs de eerste stem doet, past niet echt bij de stem van Adams en is dan ook met afstand het dieptepunt van deze plaat. Gelukkig maakt Adams dat dan verderop wel weer goed, met een zeer geïnspireerde cover van het alom bekende Always On My Mind.
Uiteindelijk slaat de balans dan dus wel door naar het positieve, maar is Jacksonville City Nights toch een mindere plaat geworden dan Cold Roses. Zo laat Adams weer horen dat hij een fantastische muzikant is, die het in zich heeft om prima songs te schrijven en te spelen, maar tegelijkertijd moeite lijkt te hebben met het selecteren van zijn materiaal. Het wachten is dan dus weer op de volgende poging, die ongetwijfeld snel zal volgen. Want eens komt die onbetwiste wereldplaat. Echt waar.
Label: Lost Highway Releasedatum: 26-september-2005
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!Wie de review van Cold Roses nog eens wil nalezen, klikt hier:
http://frontpage.fok.nl/review/2923/1
