CD: Colour Of Fire - Pearl Necklace
“9 Volter” is duidelijk het minste nummer. Alsof het verplicht is een nummer te hebben met de naam van je band erin, liefst geheel in Britpop stijl. Snel door naar “Images of You”, een rustig nummer wat het akoestisch zeer goed zou doen. Een soort ballad dus, waarbij de zang regelmatig de kopstem gebruikt. Mooi. Het zou de volgende single kunnen zijn, ware niet dat “A Pearl Necklace For Her Majesty” een sterker nummer is. Een stevig nummer, waar van het haast metalachtige refrein erg blijft hangen. Een ware tornado. Gelukkig gevolgd door een rustig nummer, wat wel erg braaf overkomt. Niet het slechtste nummer, dat niet. Wel het nummer wat vreemd afsteekt bij de rest. Deze maakt als brave rock de meeste kans om de volgende single worden, helaas.
Nee, geef mij dan maar “Second Class Citizen”. Weer een lekker tempo met een pakkend refreintje. Ach verrek maar, de betere emocore. “Hatemail” valt ook wel een beetje onder die noemer. Veel meer woorden zijn niet nodig, het wachten is meteen om het laatste en het sterkste nummer van de plaat genaamd “The Company Won’t Colour Me”. Alleen al dit nummer is reden genoeg om ze op Lowlands of Pukkelpop een bezoek te vereren. Rustig introotje, gitaartje, hoge stem en langzaam de drum. Langzaam worden de gitaren aangezwengeld om tot een nummer te komen dat een aandachtige luisteraar in een soort trance zal brengen. De titel wordt als een mantra herhaald zonder te vervelen, de muziek voert naar een climax in de stijl van Motorpsycho´s “Hey Jane”. 4:40, veel te kort. Dit nummer wordt live ongetwijfeld een langdurige jamsessie waarbij de band zich geheel gaat uitleveren. Iets anders kan alleen maar tereurstellend zijn.