column

Leven als een Hoer in Duitsland

Nick (ArchEnemy)
Hatun Sürücü is niet ouder geworden dan 23 jaar. Tot grote opluchting van haar familie heeft haar broer met drie kogels haar hersens kapot geschoten. Ze had de eer van de familie in twijfel getrokken, en hoe moet je dan relaxed het plaatselijke koffiehuis binnen kunnen blijven wandelen als direkt familielid? Ze was al het zesde Berlijnse meisje in een paar maanden tijd dat vermoord werd omdat uiterlijke schijn in bepaalde culturele kringen hoger aangeschreven staat dan kinderliefde. Misschien dat nummer zeven nog even uitstel van executie krijgt, de Duitse politiek en media hebben een punt bereikt waarop de politieke hoop niet meer in staat lijkt de lijken van jonge vrouwen weg te relativeren, men is eindelijk 'openlijk geschokt'.

"Die beelden van breed-lachende gezichten zijn nauwelijks te verdragen". Woorden uit de mond van CDU-politicus Frank Henkel, als reactie op het feestje dat de familie van Hatun op straat hield nadat twee van de drie broers wegens gebrek aan bewijs vrijgesproken waren van medeplichtigheid. Moet ik nu cynisch opmerken dat deze politicus misschien door een imam uiterst ongelukkig besneden is en daarom zo islamofobisch de media-aandacht zoekt? Dat hij populistisch en ongefundeerd aan het islambashen is geslagen? Dit is immers precies wat iemand als Ayaan Hirshi Ali onder de aandacht probeert te brengen, en wat hier steevast wordt weggehoond. Een bekend arabisch spreekwoord luidt: "Doodt één mens en zaai angst in de harten van duizend". De sportieve slachting van zes Duits-islamitische meisjes heeft voldoende angst gezaaid in de harten van duizenden andere meisjes die dat hoofddoekje misschien ook een beetje vinden knellen, die durven niet eens meer te dénken aan een zelfstandig leven als burger in een vrij, Westers land. Dankzij het beleid van tolereren en 'integreren met behoud van cultuur' hebben deze jonge vrouwen simpelweg geen enkele keuzevrijheid om hun leven in te richten.

Hatun ging naar het Gymnasium, was hoogbegaafd. Studeerde Grieks en Latijn, ontwikkelde een taalgevoel, leerde een innerlijke belevingswereld op te zetten en in te richten. En weigerde dat allemaal op te geven om haar vader een plezier te doen door zich door een plattelandsneef te laten verkrachten. Hatun werd van school gesleurd, naar Turkije 'uitgehuwelijkt' (alsof je 'uitverliefd' kan worden) maar had de moed om zwanger en wel te vluchten, en eenmaal terug in Duitsland op eigen houtje haar school af te maken en een beroepsopleiding te volgen. Gewoon zoals een burger zou moeten kunnen doen in een vrij, Westers land. Maar de familie van deze burger was geïntegreerd met behoud van cultuur. Deze familie voelde geen remming, geen schaamte, geen angst om hun dochter en zusje af te maken. Men jutte elkaar op, keek uit naar het moment dat ze bloedend op straat zou liggen. Vierde feest omdat slechts één van de moordenaars de cel in ging. De jongen kreeg een gouden horloge cadeau van zijn Vader, zo ontroerd was hij dat zijn zoon die vieze hoer had omgelegd. Dat zijn opvattingen gedeeld werden door veel enthousiaste jonge Turken mocht nu ook de pers halen.

"I told you so" is irritant, betweterig. Wijsneuzig, Nerdisch. Toch wíl ik het zeggen. Ik ken geen enkel meisje persoonlijk dat de afgelopen tientallen jaren is afgemaakt omdat ze dankzij haar speciale uitzonderingspositie geen burgerrechten mocht hebben, maar ik ken wél de politici en haar nakwakende tuinkabouters die kritiek op deze gewoonte uit het publieke debat wilden houden. Die het over 'incidenten' wilden hebben als er weer een polonaise rond het lijk van een zusje en dochter gehouden werd. Die niets wilden weten van een inburgeringscursus die deze monsterlijke gewoonte meedogenloos hard afkeurde maar bleef steken bij "Als je in Nederland bij een Nederlander op bezoek wilt gaan, bel dan even op vantevoren, onaangekondigd bezoek wordt als onaangenaam ervaren". Me dunkt dat moord en onderdrukking toch ook erg onaangenaam zijn om te ervaren.

Hatun leefde als een Westerse vrouw. Ze studeerde, vocht zich vrij, eiste haar recht op een eigen leven op. Ze werd grijnzend vermoord als de hoer die ze volgens de eigen culturele publieke opinie was.

In dit land hebben hoeren vakbonden. Aanspreekpunten. Arbo-voorwaarden waaronder men het werk dient te doen. Pensioenregelingen. Het is hier niet gebruikelijk om gruwelijke misdaden tegen hoeren weg te relativeren omdat men van mening moet zijn dat "hoerenlopers nou eenmaal een eigen cultuur hebben".

In dit land heb je het als hoer stukken beter dan als islamitisch meisje dat een ander leven wil volgen dan dat leven waarin ze geboren is. En ik zie niet de islamofobie in deze waarneming, hoogstens mijn nijdigheid dat het jarenlang laten voortbestaan van zo'n grof onrecht een uiting van progressieve weldenkendheid gevonden hoort te worden. Het is oerstomme, ijdele, egocentrische lafheid die al jaren meer mensenlevens kost dan die kreupele overwegslagboom in Kutkrabbedijke waarvoor wél een actiegroep is opgericht.