Game Over

Wat verlangde hij ernaar om zijn familie en zijn oude vrienden weer te zien. Onderweg moest hij afscheid nemen van zijn medestrijders die aan zijn zijde stonden bij talloze gevechten. Het afscheid viel zwaar, maar hun band was zo sterk geworden dat ze elkaar nooit zouden vergeten. Natuurlijk zouden ze elkaar opzoeken, maar de afstand was te groot om het vaak te herhalen.
Toen hij thuis kwam leek het alsof er niks veranderd was, zijn dorpsgenoten hielden een feest, maar wisten niet precies wat er nou te vieren was. Terwijl hij bezig was met het redden van de wereld, ging het leven in het dorp gewoon door. Ze kregen al nooit veel mee van de grotere gebeurtenissen.
Dagen, weken, maanden gingen voorbij. In het begin leek alles perfect, maar na een tijdje bleef hij steeds vaker ‘s nachts wakker liggen. Hij miste iets, maar kon het niet beschrijven. Dat leidende gevoel, alsof hij gestuurd werd door een hogere macht, iets dat steeds de juiste beslissingen nam en altijd de volgende stap wist te maken. Hij wist alleen nog dat het gevoel op een dag verscheen, vlak voordat het avontuur begon. Het was verdwenen na het vallen van zijn aartsvijand. Door het feestgedruis was hem het gemis eerst niet echt opgevallen, maar nu begon het steeds meer te knagen.
Af en toe leek het alsof het gevoel terug kwam en dan ging hij weer even vissen, kippen vangen, of klusjes opknappen. Maar dit was niet hetzelfde, hij miste het avontuur, dat grote doel. Na een tijdje ging hij zelfs niet meer vissen of kippen vangen en begon hij steeds meer op zijn dorpsgenoten te lijken. Hij begon iedere dag hetzelfde rondje te lopen, iedereen op dezelfde manier te groeten, en steeds maar weer hetzelfde grapje te maken. Hij werd weer een van hen, het treurige lot van een held zonder doel.

Ik werd wakker. Instinctief grijp ik naar de controller, maar een seconde later besef ik dat het afgelopen, uitgespeeld is. Wekenlang heb ik gegamed, uren per dag. Ik leefde met mijn karakters, leerde ze persoonlijk kennen, deelde hun diepste geheimen en intiemste gevoelens. En opeens was het voorbij, over, schlüss, het doel bereikt.
Na het verslaan van de eindbaas genoot ik van de afwikkeling van het verhaal, eindelijk gelukkige tijden voor mijn held. Geen opdrachten, geen klusjes, geen geld verzamelen, geen gelevel-up meer. Hij was de sterkste persoon ter wereld, maar hij had geen doel meer, net als ik.
Nog een paar keer keerde ik terug, hield me bezig met klusjes voor oude mannetjes en winkeliers, en probeerde een recordaantal kippen te vangen. Maar het was gewoon niet meer hetzelfde, het leek allemaal zo nutteloos.
Uit puur verlangen naar oude tijden begon ik weer opnieuw, maar het was niet meer hetzelfde. Die verrassing bij iedere plotwending, verwondering bij het binnentreden van sprookjesachtige steden, die vreugde bij het vinden van het legendarische wapen, het was er niet meer. Het voelde aan als een kliekje: vertrouwd, maar ook een beetje taai en uitgedroogd.
Ik besefte dat het definitief voorbij was, en troostte mij met de gedachten dat deze game andere developers geïnspireerd heeft, zodat ik misschien ooit weer van zo’n briljant mag genieten. Dag spel, bedankt voor die mooie tijd, ik heb van je genoten met heel mijn hart.