CD: Icky Pack - Icky Pack ep
Wat doe je als je bandleden te kennen geven om er mee op te houden? Je kan de handdoek in de ring gooien, je kunt ervoor kiezen om te gaan leven in een klooster of je doet zoals Yorn Overwijk. Overwijk, die voorheen de Nederlandse podia platspeelde met bands als de Downbeat Maestro's en The Heatmachine, kreeg vorig jaar opeens te horen dat de laatstgenoemde band verleden tijd was. Tijd voor een nieuwe band genaamd Icky Pack.
Omdat hij geen zin had in een herhaling van dit gebeuren, besloot de uit het rustieke vissersdorpje Laaksum afkomstige muzikant om dan maar in zijn eentje een band op te zetten, waarmee hij zich ook live kan presenteren. Overwijk liet een speciale gitaar bouwen die tegelijkertijd twee signalen uit kan zenden. Op deze manier kan hij namelijk zowel gitaar als basgitaar spelen en zorgt hij, begeleid door een drumcomputer, dat het klinkt alsof er vier man op het podium staan te raggen.
Het eerste wat opvalt aan de debuut-ep van Icky Pack is de mooie door Jelle van Goslinga ontworpen verpakking, met een prachtige illustratie van Marijke Buurlage. Een mysterieus figuur, aan wiens ene oog een spin bungelt, kijkt ons aan vanaf een uitvouwbaar hoesje, dat minstens even ingenieus in elkaar gevouwen zit als zo'n door velen vervloekte wegenkaart. Op de Icky Pack-ep horen we dat Overwijk zijn liefde voor pure lo-fi rock-'n-roll nog niet verloren is. Voor het vijftal bruisende tracks ging Overwijk overigens niet naar een studio. Hij plakte met ductape een microfoon aan een oude bezemsteel en ging met Chris Mulder (Daily Bread) aan de slag in zijn keuken, om daar een zeer aangenaam debuut te brouwen.
De ep opent met het broeierige 'Blaque Fever and a Heartache' dat qua rauwheid wel wat doet denken aan het vroegere werk van The White Stripes. Voor de samples op de drumcomputer maakt Overwijk gebruik van allerlei huishoudelijke voorwerpen zoals flessen, een oude koffer en zelfs een pedaalemmer, wat mede zorgt voor het eigenzinnige geluid van Icky Pack. 'Unchanged' laat vervolgens meer de indierockzijde van de muzikant horen in een nummer dat we gerust in het hokje Britpop mogen plaatsen. 'Unchanged' doet ook wel wat denken aan het solowerk van Lou Barlows. Lo-fi, rauw, maar tegelijkertijd verdomd melodieus en catchy.
In 'Alibis' bezingt Overwijk de donkere kant van het bestaan. Met teksten als "I can say, i can say i'm sorry, but sorry i'm not. Don't wanna hurt you, over and over. Telling lies, choking on my alibis", geeft Overwijk de liedjes een persoonlijke noot. Ook 'Alibis' heeft zo'n catchy melodielijn, die je na één keer beluisteren al mee gaat neuriën. Liar's Love klinkt daarna als een sleazy bluesnummer die je in achterbuurt in Luisiana zo uit een jukebox hoort knallen. Een heerlijk ranzig duet, samen met zangeres Anke de Vries wiens stem mooi aansluit op de ruwe stem van Overwijk. Als afsluiter van de titelloze ep volgt dan nog Overwijks eerbetoon aan de baard. Ook op 'Ballad of the Beard' horen we dat Icky Pack niet vies is van een fraaie ballade.
Yorn Overwijk aka Icky Pack
Icky Pack is een band die het D.I.Y.-gehalte hoog in het vaandel houdt en dat valt de eigenzinnige muzikant alleen maar toe te juichen. Na veel zweten, zwoegen en stressen is er een zeer representatieve ep ontstaan die door de artiest wordt omschreven als 'Sleazy, Sexy, Lo-Fi & Loud'. Een omschrijving die de lading prima dekt.
