Castlevania Advance Collection

Castlevania is een van de bekendste series in gaming. Dit ondanks het feit de laatste echte Castlevania-game in 2008 uitkwam. De serie is de laatste jaren wel weer als een vampier herrezen dankzij de Netflix-serie en een aantal collectie bundels. Castlevania Advance Collection is de nieuwste telg daarvan en het bevat wederom goede games.

Als je liefhebber bent van Castlevania kun je tegenwoordig veel games van de serie op moderne consoles en pc spelen. De Castlevania Anniversary Collection bevat bijvoorbeeld acht klassieke titels, waaronder de eerste games. Verder is er ook Castlevania Requiem, die de beroemde Symphony of the Night en eveneens bekende Rondo of Blood bundelt. Nu is er de Castlevania Advance Collection. Deze bundel bevat de drie games die er op de GameBoy Advance zijn uitgekomen plus een bonusgame.

Castlevania: Circle of the Moon kwam in 2001 tegelijk met de GBA uit. Veel mensen denken dat alle GBA-games onderdeel uitmaken van het zogenoemde 'Igavania' subgenre. Dit zijn de games die onder directie van Koji Igarashi allerlei 'Metroid'-achtige elementen werden toegevoegd. Echter, Circle of the Moon is door een heel ander team gemaakt en speelt als een mix van de klassieke Castlevania-games en de nieuwe standaard die in eerste instantie door Symphony of the Night was neergezet. Dat betekent dat de game tegelijk iets meer lineair is en als een actie-RPG speelt. Je hebt ook niet zoals in latere games tig wapens en vaardigheden, je maakt vooral gebruik van de klassieke zweep.

De game heeft wel een unieke functie, bepaalde vijanden kunnen kaarten laten vallen die je gebruikt voor de 'dual Set-up system'. Met dit systeem krijg je toch een beetje extra vaardigheden, al kun je er maar een tegelijk activeren. Het is bijvoorbeeld mogelijk om je zweep in de fik te zetten of een specifieke stat te boosten. Er zijn wel relatief weinig kaarten en ze zijn ook zeldzaam, dus waarschijnlijk maak je niet eens veel gebruik van dit systeem. Circle of the Moon is al met al een leuke game die goed de tand des tijds heeft doorstaan.

Castlevania: Harmony of Dissonance daarentegen viel mij niet mee. Dit is de eerste Koji Igarashi GBA-game en hij bracht ook artiest Ayami Kojima en componist Michiru Yamane van Symphony of the Night voor dit project terug. Harmony of Dissonance is tegelijk een reactie op Circle of the Moon en een kopie van Symphony of the Night. Het reactie-aspect is vooral aan de graphics te merken. Een van de grootste problemen van Circle of the Moon was dat het spel veel te donker is op de originele GBA, vooral omdat het scherm geen backlight had (dit is uiteraard geen probleem meer in andere hardware). Daarom is Harmony ontwikkeld met hele felle kleuren. Op moderne systemen zijn die kleuren veel te opzichtig en eerlijk gezegd simpelweg lelijk. Verder vonden veel spelers Circle of the Moon destijds te uitdagend, misschien dat dit spel daarom weer veel te makkelijk is gemaakt.

Het kopie-aspect is ook duidelijk. Juste in Harmony lijkt een andere versie van Alucard in Symphony. Verder hebben ze vergelijkbare vaardigheden en je hebt ook weer te maken met twee kastelen. Het probleem met Harmony is dat het hele vervelende kastelen zijn om te verkennen. Er zitten overal doodlopende gangetjes zonder beloningen en je moet veel te veel backtracken. Het is dus helaas geen goede kopie en ik speel veel liever gewoon Symphony of the Night.

Igarashi herpakte zich gelukkig met Aria of Sorrow, een van zijn allerbeste games. In dit spel speel je als Soma Cruz, een tiener uit 2035 die per ongeluk in het kasteel van Dracula terechtkomt. Dat klinkt een beetje bizar en dat is het ook. Het verhaal is meer aanwezig en ook meer creatief dan voorheen. Dit spel introduceert ook het 'soul'-syteem waar een paar latere games ook gebruik van zouden maken. Het komt erop neer dat alle vijanden een ziel hebben die je met een beetje geluk kunt krijgen om nieuwe vaardigheden vrij te spelen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Circle of the Moon heb je dus tig zielen en je kunt ook meerdere vaardigheden tegelijk gebruiken.

Het spel kan dus heel open voelen en de 'build' die jij gebruikt kan heel anders zijn dan die van een andere speler. Het is ook in best verslavend om alle zielen te verzamelen, want het is leuk om te ontdekken wat voor vaardigheid je van ze krijgt. Aria of Sorrow bevat verder ook een goed kasteel die beter is ontworpen en ook veel mooier oogt dan die van Harmony of Dissonance. De bazen die je tegenkomt zijn ook origineel, al hadden ze van mij wel een stukje pittiger gemogen.

De laatste game in de collectie is dus de bonusgame. Het gaat om Castlevania: Dracula X, ook wel bekend als Castlevania: Vampire's Kiss in Europa. Dit spel is een beetje vreemd omdat het eigenlijk bedoeld is als een Super Nintendo-port van Rondo of Blood. Het heeft dezelfde personages, structuur en stijl, maar de levels die je speelt zijn compleet anders. Het probleem is vooral dat het eigenlijk in bijna alle aspecten minder is dan Rondo of Blood. Desondanks is het een leuke extra.

Castlevania Advance Collection is gemaakt door M2, een ontwikkelaar die altijd verzorgde ports van klassiekers levert. Dat is dit keer niet anders. M2 stelt verwachte features tot je beschikking: save states, scherm opties en filters en een rewind-functie. Verder is natuurlijk ook een galerij met artwork en bijvoorbeeld scans van de oude handleidingen. Ten slotte is er ook een encyclopedie waar je over alle items en vijanden in de games kunt lezen.

Conclusie:
Het is belangrijk dat oudere games goed geconserveerd worden en beschikbaar blijven voor zowel oude fans als nieuwe generaties spelers. Castlevania Advance Collection doet dat met verve. Met name Circle of the Moon en Aria of Sorrow zijn nog steeds erg leuk om spelen en ze maken daarmee deze collectie de moeite waard. Harmony of Dissonace en de Dracula X bonusgame zijn wel een stuk minder, maar het is goed dat er niets wordt overgeslagen. Als je net als ik Castlevania een warm hart toedraagt kun je sowieso deze collectie niet missen.

Gespeeld op PS4, ook beschikbaar voor Switch, Xbox One en pc.