Ghost of Tsushima

Sucker Punch kanaliseert met Ghost of Tsushima de stijl van filmregisseur Akira Kurosawa en de gameplay van Assassin’s Creed. Het is een ambitieus project van de ontwikkelaar van de Sly Cooper- en Infamous-games. Het is weer een kwalitatieve exclusive van Sony, maar hoort niet bij de absolute top.

Ghost of Tsushima speelt zich af in 1274, tijdens de eerste Mongoolse invasie van Japan. De game is enkel geïnspireerd door dit evenement, het is niet daadwerkelijk historisch accuraat. Dat vind ik persoonlijk verder niet erg. De game opent aan het begin van de oorlog. De samoerai clans van Tsushima staan klaar bij het strand om de aanstormende indringers te verslaan. Wat volgt is een slachting. De tactieken van de samoerai werden door de leider van de invasie, Khotun Khan, volledig voorspeld.

Je speelt als Jin Sakai, een van de weinige samoerai die de slag hebben overleefd. Je wordt pas dagen later wakker als de invasie goed onderweg is. Khan heeft ondertussen Shimura, de ‘jito’ (een soort gouverneur) van Tsushima gevangen genomen. Shimura is Jin’s oom en de enige familie die hij nog heeft. Jin besluit al snel dat hij niet kan winnen als hij vast blijft houden aan de rigide samoerai waardes waarmee hij is opgegroeid en getraind. Samoerai mogen bijvoorbeeld alleen duels uitvechten die eerlijk verlopen en je moet je tegenstander recht in de ogen kijken.

Jin stapt daar vanaf. Hij begint met stiekem van achteren kelen doorsnijden en het ontwikkelt zich in gifmoorden en andere ‘slinkse’ moordmethodes. Tijdens het verhaal begint hij een nieuwe reputatie te ontwikkelen. Hij wordt niet meer een samoerai genoemd, maar als de ‘Ghost’ herkend; een bijna mythische figuur die alles uit de kast trekt om maar de Mongoolse invasie teniet te doen.

De innerlijke ideologische strijd van Jin is een van de centrale thema’s in de game. Het is interessant om de ontwikkeling van dit personage te zien en de game roept terecht de vraag op of de brute methodes rechtvaardig zijn. Het andere belangrijke thema is simpelweg wraak, iets dat natuurlijk ook centraal staat in veel Kurosawa films. In deze game is er geen enkele ruimte voor onderhandeling. Er is enkel wraak en de uitvoering daarvan. Dat geldt niet alleen voor Jin, maar ook voor bijna alle belangrijke personages.

Het algemene verhaal van Ghost of Tsushima is vermakelijk, maar verder niet van een bijzonder hoog niveau. De ietwat geforceerde twists en de voorspelbaarheid zijn jammer, maar het grootste probleem is dat de kant van de Mongoliërs amper wordt belicht. Khan is letterlijk de enige echte personage van die kant en zelfs hij wordt minder uitgediept dan personages uit sidequests. Het Mongoolse leger is zo goed als anoniem en daardoor voelt het bijna alsof je tegen robots aan het vechten bent.

De personages die Jin helpen komen beter tot bloei. Ze ontvangen bijna allemaal een optionele questline en je krijgt daardoor genoeg tijd om ze uitgebreid te leren kennen. Mijn favoriet is Yuna, een dief die jou aan het begin van de game van het strand redt. Haar verhaallijn zit vol dramatische momenten en je maakt veel met haar mee. Geen van de personages zullen mij lang na het spel daadwerkelijk bijblijven, maar in tegen stelling tot veel andere games was ik wel geïnteresseerd in veel van de personages.

Voor ik aan de gameplay begin moet  eerst iets anders benoemd worden: Ghost of Tsushima is qua graphics een meesterwerk. Dit is echt een showcase game. Tsushima is een adembenemende plaats met ook relatief veel variatie. In het begin rijd je met je paard door prachtige graslanden, maar al snel zit je in bamboebossen en sneeuwbergen. Door de uitmuntende lichtinval spat deze game echt van je scherm. Ik heb ook niet eerder een game HDR zo effectief zien gebruiken, dus hopelijk heb je een TV die dat ondersteunt. De enige kanttekening is dat de modellen van de personages kwalitatief minder zijn, maar qua omgevingen is dit de meest indrukwekkende game die ik ooit heb gespeeld.

Als het gaat om spelsystemen is de game het beste vergelijkbaar met Assassin’s Creed, al is Ghost of Tsushima veelal meer ingetogen. De map zit bijvoorbeeld niet gelijk vol icoontjes en de skill tree is niet belachelijk groot. De game heeft ook een subtiel level-systeem en geen bergen loot waar je doorheen moet gaan. Je dient wel bepaalde materialen te vergaren voor upgrades, maar ook dat blijft vrij simpel en je hoeft er weinig moeite voor te doen. Of je dit alles beter vindt is persoonlijk, maar ik heb liever deze meer ingetogen systemen dan de vaak opgeblazen content die je in veel grote open wereld games treft.

Jin zelf bestuurt lekker en de animaties tijdens het vechten voelen en ogen vloeiend. Dat is maar goed ook, want in deze game moet je uitzonderlijk veel vechten. Het maakt niet uit of je een verhaalmissie of sidequest doet, je moet altijd wel vechten tegen een groep vijanden. Meestal hebben de Mongoliërs een kamp overgenomen en is het aan jou om die te bevrijden. In de praktijk betekent dit dat je naar binnen sluipt, een paar vijanden via stealth stilletjes omlegt en als je eenmaal wordt ontdekt tegen de rest gaat vechten.

De game is geobsedeerd met dit concept van ‘vijandelijke kampen’. Als je niet Tsushima aan het verkennen bent zit je altijd wel in een kamp te infiltreren. Als je dit vervolgens in elke quest moet doen wordt het vanzelfsprekend repetitief. Een bijkomend probleem is dat je als speler weinig creatieve oplossingen krijgt aangeboden om zo’n kamp op verschillende manieren aan te pakken. Er zijn hoogstens bijenkorven of cliché rode tonnetjes die je kunt schieten en soms kun je stiekem een beer uit een kooi bevrijden om chaos te veroorzaken. Dit zijn dingen die we al tien jaar geleden in andere games deden en Ghost of Tsushima komt wat dat betreft niet met nieuwe ideeën.

Dit alles onderstreept veruit het grootste probleem van Ghost of Tsushima: er is een groot gebrek aan variatie. Je zit telkens hetzelfde te doen tegen dezelfde kleine selectie vijandtypes. Het doel is ook altijd, ongeacht de quest, hetzelfde: vermoord iedereen. Je slacht tijdens dit spel letterlijk honderden tegenstanders. Er is nooit een optie om te onderhandelen of een andere uitkomst, sterker nog, de vijanden zijn zoals eerder benoemd zo goed als anoniem en zeggen verder niets. Het past bij het thema van het spel, maar het pakt dus op dit vlak verkeerd uit.

Zwaardvechten werkt prima en voelt goed, maar kent geen echte diepgang. Je kunt vliegensvlug tussen vier verschillende ‘stances’  wisselen en ze zijn allemaal effectief tegen bepaalde wapentypes. Het oogt cool, maar als je in de juiste stance zit kun je veelal simpelweg een knop spammen om van de meeste vijanden te winnen. Tegen grotere groepen is het slimmer om explosieven te spammen. Ik heb de game op hard mode gespeeld en het bood helaas weinig uitdaging.

De game heeft naast reguliere gevechten ook speciale samoerai duels. Dit zijn baasgevechten waarin je enkel met je zwaard het tegen meer capabele tegenstander opneemt, extra wapens zoals je kunai en boog zijn dan even niet beschikbaar. Voor de duels geldt eigenlijk ook weer hetzelfde: ze zijn supermooi in beeld gebracht, maar er is weinig diepgang en er wordt veel hergebruikt.

De game heeft qua gameplay buiten het vechten om helaas relatief weinig te bieden. Het eiland verkennen was vooral leuk om te doen vanwege de ongelofelijke omgevingen, maar de andere activiteiten die je tegenkomt zijn oppervlakkig. De map zit bijvoorbeeld vol ‘fox shrines’; je komt een vos tegen die je dient te volgen naar een beeldje waar je vervolgens een gebedje doet. Er zitten zo’n vijftig van die dingen in de game en na drie keer heb je het eigenlijk wel gezien. Voor andere activiteiten, zoals de shinto shrines, moet je een beetje platformen, maar ook dit aspect is oppervlakkig. Platformen in deze game gebeurt haast automatisch.

Conclusie:
Ghost of Tsushima mist gewoon een paar extra elementen die de game wellicht van meer variatie hadden voorzien. Het hadden puzzels kunnen zijn, of meer uitgebreide platforming mechanieken of zelfs iets simpels zoals een basis opbouwen zoals je in bepaalde Assassin’s Creed-games doet. De game is nog steeds hartstikke goed dankzij de adembenemende graphics, vloeiende controls en prima verhaal, maar het had de potentie om een echte topper te zijn. Kortom, Ghost of Tsushima is een prima open wereld die vooral visueel veel spektakel biedt. Daar blijft het alleen zo’n beetje bij.

Exclusief voor PS4.