Ys: Memories of Celceta

De Japanse ontwikkelaar Nihon Falcom heeft eigenlijk twee franchises die ze vaker uitbrengen: The Legend of Heroes legt de nadruk op karakterontwikkeling en wereldopbouw. De tweede is Ys, die zich richt op snelle gevechten. Met Ys: Memories of Celceta wordt er wat meer verhaal verteld. De game is in 2012 uitgekomen op PlayStation Vita, nu is de game uit voor PlayStation 4. Voorkennis van eerdere delen is niet nodig, want zelfs de hoofdpersonage heeft geheugenverlies.

Je speelt Adol, en ja, hij is zijn geheugen kwijt. Hij is in een dorpje en komt daar een gewonde Duren tegen, die hem zegt dat hij hem eerder is tegengekomen. Om zijn geheugen op te frissen blijft Adol bij hem en gaat hij helpen het grote bos bij het dorp in kaart te brengen. Natuurlijk zijn daar veel monsters te vinden, vandaar dat het nog nooit iemand is gelukt. Het verhaal is cliché op cliché, en ook de personages die je tegenkomt zijn de typische personages die je tegenkomt in een typische JRPG. Het is niet erg, maar voor een poging eens wat meer verhaal in de serie te brengen had ik op meer gehoopt.

Ys: Memories of Celceta - Battle (Foto: Marvelous)

Het verhaal en de skills van Adol zijn wel met elkaar verweven, dat is leuk gedaan. Je moet memory fragments vinden om zo steeds in het verleden van Adol te kunnen kijken. Die fragmenten vind je tijdens het rusten bij een kamp, tijdens scenes en door bepaalde orbs in het bos te vinden. Als je zo’n fragment hebt, dan leer je niet alleen iets van het verleden, maar ook nieuwe skills.

De gevechten in Ys: Memories of Celceta zijn dan wel tof. Niet tegen het standaard kanonnenvoer dat je tegenkomt: dat gaat alleen lekker hectisch maar is niet echt lastig te noemen. Het is hacken en slashen tot ze erbij neervallen. Sommige vijanden kunnen slecht tegen het zwaardwerk van Adol, anderen kunnen niet tegen de vuisten van Duren. Het ziet er allemaal wel flashy uit, dat zorgt wel voor voldoening.

Ys: Memories of Celceta - Menu (Foto: Marvelous)

De bossfights zijn een stuk meer werk. Dan moet je de juiste skills gebruiken, op tijd dodgen of perfect getimed blocken. Hier moet je snel zijn met reageren en snel bedenken hoe je die baas aan gaat vallen. Door normaal aan te vallen verdien je SP, waarmee je speciale aanvallen kunt doen, als je eenmaal genoeg punten voor een bepaalde aanval hebt. De bazen zorgen er alleen voor dat jij niet lang die SP kunt opbouwen, die vallen geregeld aan waardoor jij weer moet zorgen dat je dat countert in plaats van flink wat damage op te lopen.

Dat maakt de bossfights zo leuk om te doen. Het is niet domweg doorhakken, maar goed verdedigen en zorgen dat je zo nu en dan SP opbouwt om eens te counteren. De voldoening als je dan wint voelt een beetje als al die Soul-games. Je hebt gewerkt, en je hebt het gehaald.

Ys: Memories of Celceta - Boss (Foto: Marvelous)

Gelukkig zijn er ook genoeg momenten of even rust te hebben: er is een enorm bos om te verkennen en in kaart te brengen. Er is veel variatie te zien, en goed is dat er veel herkenbare punten te vinden zijn. Ik ken genoeg spellen waar elke boom er weer hetzelfde uitziet en dat je eigenlijk speelt door middel van een mini-map, maar dat is hier niet nodig. Je zult flink moeten zoeken om alle geheimen te vinden en dan is de minimap wel handig om anders lastige doorgangen te zien. Je hoeft gelukkig niet alles te voet te doen, er zijn warp-stenen te vinden die je sneller laten reizen.

Grafisch is Ys: Memories of Celceta niet echt een schoonheid. Op het kleine scherm van de PlayStation Vita zag het er wel scherp uit, maar op een televisie merk je dat ze niet veel moeite hebben genomen om de graphics echt op te poetsen. Het spel loopt dan wel soepel, maar met deze kwaliteit zou het erg zijn geweest als dat niet eens gelukt was. Muzikaal is er weinig op aan te merken. De muziek is in het bos is kalm en wat mysterieus, en natuurlijk wordt het weer “gitaren!!!” tijdens bossfights.

Houd je van wat lastigere bossfights in RPG’s dan is Ys: Memories of Celceta zeker het spelen waard. Het verhaal is vrij voorspelbaar, grafisch is het niet meer je-van-het, maar de algehele ervaring is goed genoeg, zeker omdat gevechten soepel spelen en de muziek ook aan de sfeer bijdraagt. Het is zeker een goede kennismaking met de franchise en spelers die bekend zijn met het spel gaan vast beginnen op 'hard' voor die extra kick.