Blu-ray: The Secret Life of Pets
De meeting voor Huisdiergeheimen (zoals de film op de hoes staat en in de Nederlandse bioscopen is verschenen) moet een erg korte geweest zijn. Waarschijnlijk was de enige vraag die gesteld werd: "Wat kunnen we nog met dieren doen wat nog niet gedaan is?". Er is toen wat gemompeld over huisdieren en wat ze zouden doen als de baasjes niet thuis zijn. En dan is er plotseling een verhaal voor een bioscoopfilm. Want meer om handen heeft de film niet echt. Ondergetekende bekeek de film nog een keer thuis, met de hond op schoot en vroeg zich toch wel een aantal keer af of het echt zo gesteld is met de trouwe viervoeter.
Max is een vrolijke hond die samen met zijn baasje van het goede leven geniet en constant wordt verwend. Maar dan brengt datzelfde baasje op een dag een andere hond mee, en moet hij zijn geluk delen met iemand. Max is het hier uiteraard niet mee eens en probeert met alle macht Duke, zoals de ietwat enorme hond heet, kwijt te raken. Dat doet hij echter met zoveel doorzetting, dat het betekent dat ze allebei verdwijnen. De beste vrienden van Max gaan dan ook op onderzoek uit om te kijken waar ze zijn, en komen onderweg genoeg obstakels tegen in de vorm van andere dieren die niet meer de titel 'huisdier' willen dragen.
Huisdiergeheimen is zoals gezegd een film die niet veel te vertellen heeft. Het is het eeuwige kat-en-muis-spelverhaal dat voor de honderdduizendste keer in een ander jasje wordt gestoken en wordt gepimpt om een nieuwe groep kinderen zo gek mogelijk de bioscoop uit te krijgen, en in dit geval zo hard mogelijk op de bank te laten springen. De dosis onnodig geweld die daar aan toegevoegd wordt doet pijn om naar te kijken. Dit zit hem vooral in het personage dat in de originele versie wordt verzorgd door Kevin Hart. Voor een kinderfilm is die laag van geweld in dat personage simpelweg té aanwezig. Bij de meeste personages zit deze echter zo diep verscholen, dat de kinderhartjes nog niet worden volgestopt met rare ideëen. Daarentegen is Max een uitermate leuk personage om naar te kijken, mede door zijn vermogen om een probleem op te lossen, zelfs als dat soms gaat over het kwijtraken van Duke.
Het personage van Duke, dat ingesproken wordt door Louis C.K., is gelukkig een reddingsboei voor dit zinkende schip. De humor die zowel voor kinderen als voor volwassenen in is gebracht laat de mondhoeken een flink aantal keer omrollen, en zorgt er voor dat er voor beide groepen iets te beleven valt. Dat daar helaas een dik half uur op gewacht moet worden voordat dit personage volledig tot zijn recht komt, is iets wat misschien maar op de koop moet worden toegenomen.
Het flinke lijstje extra's werkt ook nog als een verzachtende pleister op de steeds opengeschaafde wond. Er wordt achter de schermen gekeken hoe een animatiefilm van Illumination (ja, die van de Minions) tot leven komt en het casten van de acteurs die de dieren dan uiteindelijk hebben ingesproken. Er is genoeg te zien voor de kinderen, misschien zelfs te veel. Ditmaal blijven de volwassenen enigszins met lege handen achter, want de infantiele, drukteschoppende personages komen na bijna anderhalf uur je neus uit.
