Fable: The Journey

Fable. Een franchise waar ik met heel veel plezier in heb rondgedwaald en veel uur speelplezier aan heb beleefd. Ik was dan ook blij verrast met de aankondiging van Fable: The Journey. En met Peter Molineux die tijdens de aankondiging de lat erg hoog heeft gelegd was mijn interesse gewekt. Het zou geen on-railservaring worden en het zou een unieke blik geven op de wereld van Albion. Na een zeer prettige Kinect-ervaring met een ander spel en met een hoofd vol Fable-herinneringen ging ik aan de slag.

Het spel begint met een vermoeiende en te lange uitleg over hoe je moet zitten, hoe je kamer eruit moet zien en meer van dat soort rarigheden. Daarna begin je eindelijk met het verhaal. Je speelt als Gabriel, een nomade die tijdens een storm van zijn stam gescheiden raakt en zijn eigen weg terug moet vinden. Vanaf dat moment begint jouw reis waarbij jij de uitverkorene blijkt te zijn om het kwaad te verslaan. Gewapend met twee magische handschoenen ga je op pad door de wereld van Albion.

Hoezo niet on-rails?
Na een minuut of vijf spelen begin ik al te twijfelen aan de woorden van Molyneux. Het zou zomaar kunnen dat de mensen van Lionhead Studios een compleet andere betekenis hebben van on-rails, maar als Fable: The Journey niet on-rails is dan weet ik het niet meer. Het grootste deel zit je op je kar met paard en rijd je door Albion heen. Je kunt een beetje naar links en een beetje naar rechts, maar meer ook niet. Het is dat je af en toe een boom of een steen tegenkomt waar je omheen moet sturen, anders had je zonder problemen een wollen trui kunnen breien tijdens het spelen.

Onderweg moet Gabriel even van zijn kar afstappen voor een gevecht met wat monsters. Je komt tijdens het rijden ook omcirkelde gebieden tegen waar je de keus hebt om te stoppen. Hier kom je over het algemeen enkel een kist tegen waar je een soort speelkaarten vindt met een stukje naslag over verschillende onderdelen van de spelwereld. Verder kun je met deze kaarten helemaal niets.

Doe eens wat ik wil!
Iets waar je je vanaf het begin van het spel aan gaat ergeren is de besturing. Het is bijna knap te noemen hoe slecht deze reageert op jouw bewegingen. Helemaal als je bedenkt dat het spel volledig is gebouwd om zittend op een stoel te spelen. Je hebt dus alleen je armen en handen nodig en nog loopt het volledig mis. Met een aantal simpele bewegingen moet je je paard aansporen en besturen. Er zijn drie snelheden waarmee het paard loopt. Door de beweging te maken van het slaan met de teugels zet je je paard een versnelling hoger en door je armen naar je toe halen ga je een gradatie langzamer. Het klinkt simpel, maar langzamer gaan is mij bij uitzondering en puur per ongeluk een keer of vier gelukt. Vaak heb ik een aantal keer mijn armen boven mijn hoofd uit moeten gooien om de kar maar volledig tot stilstand te brengen, iets wat volgens de tutorial met één beweging zou moeten lukken.

De gevechten in Fable: The Journey zijn al niet veel beter. Je hebt twee magische spreuken, één voor elke handschoen. Mocht je denken: dat zal toch niet alles zijn? Ja, dat is het wel. Variatie is in geen velden of wegen te bekennen. Daarnaast laat ook hier de Kinect-besturing ernstig te wensen over. Laat ik het zo zeggen, het is maar goed dat er geen hitratio wordt berekend, want ik heb meer misgeschoten met mijn spells dan raak. Nu sta ik niet bekend om mijn verfijnde motoriek, maar zelfs mijn spastische buurman richt niet zó slecht. Af en toe kun je nog een mooie explosie veroorzaken door een ton op te blazen, maar boeiend zijn de gevechten niet.

Bolletjes verzamelen
Je kunt je spells overigens wel verbeteren. Dit doe je met upgrades die je verdient met het verzamelen van gekleurde bollen op de weg. Ook als je acties uitvoert zoals je paard borstelen krijg je ervaringspunten. Met deze punten kun je je spells sterker en beter maken of je paard upgraden zodat deze bijvoorbeeld minder schade oploopt of langer in vol galop kan rennen. Als je overigens niet voor de upgrades gaat is er ook geen man overboord. De moeilijkheidsgraad van Fable: The Journey is nou niet zo hoog dat je echt moet upgraden. Zonder kom je alsnog met de spreekwoordelijke twee vingers in je neus aan het eind.

Er is nog iets wat mij persoonlijk erg tegenstaat aan deze Fable. De taal. Ik ben geen fan van nagesynchroniseerde spellen. In Fable: The Journey heb je jammer genoeg geen enkele andere keuze dan de Nederlandse taal. Als de taaloptie Engels er al in zit, dan hebben de makers deze wel heel goed verstopt. De Nederlandse spraak over een overduidelijk Engelstalig beeld geeft mij erg het gevoel dat ik naar een kinderfilm zit te kijken.

Conclusie
Aan het eind van het verhaal kan ik alleen maar zeggen dat ik mijzelf gelukkig prijs dat ik er klaar mee ben. Fable: The Journey doet zo ongeveer alles fout wat het fout kan doen. Het is niet uitdagend, bezit geen enkele variatie en de besturing werkt meer niet dan wel. Het geheel geeft een gevoel dat je zou verwachten wanneer Disney Pixar besluit om de volgende Metal Gear Solid-game te gaan maken. Het spel heeft ook niets te maken met de Fable-franchise die in de eerste drie spellen zo goed was. De enige gelijkenissen met de rest van de serie zijn de namen van de gebieden en het feit dat er Fable op de voorkant van het doosje staan. Ik weet niet wat het idee van Lionhead Studios is geweest bij het maken van dit spel, maar als ze Fable: The Journey hebben gemaakt met de gedachte 'laten we eens wat moois maken voor de fans' dan moeten zij zich een heel hard achter de oren krabben.

Exclusief beschikbaar op Xbox 360.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.