Film: Arthur

Arthur Bach is een rijkeluiszoon en enig erfgenaam van het naar zijn familie vernoemde miljardenbedrijf. Hij hoeft niets, mag alles en krijgt door overal geld tegenaan te smijten alles wat hij wil. Hij zuipt, feest, koopt dure speeltjes en trekt zich niks aan van fatsoensregels en wetten. Dat kan geen goedkeuring vinden bij zijn moeder, Vivienne, die vindt dat Arthurs gedrag een slechte indruk wekt bij investeerders van het bedrijf dat zij leidt. Bovendien is hij totaal niet geschikt om het bedrijf over te nemen als zij er zelf niet meer is.

Om dit op te lossen stelt Vivienne Arthur voor een ultimatum: als hij niet trouwt met Susan, de dochter van een succesvolle zakenman, ontzegt ze hem de toegang tot al het geld. Susan kan dan, wanneer ze ook een Bach is, het bedrijf in de toekomst overnemen. Daarmee verzekert Vivienne zichzelf ervan dat het bedrijf binnen de 'familie' blijft, want ze gaat er vanuit dat Arthur, gespeeld door Russell Brand, niet de stap naar een armoedig leven wil nemen.

Voordat Russell Brand naar Hollywood vertrok was hij een niet onsuccesvol stand-up comedian en radio- en tv-host voor onder andere MTV en de BBC. Bekend om zijn excentriciteit was hij, eenmaal aangekomen aan de andere zijde van de vijver, een opvallende verschijning. Hij vertolkte met succes de rol van een popster in Forgetting Sarah Marshall, met name omdat de rol zo'n beetje naar zijn persoon geschreven leek te zijn.

Hollywood wil sindsdien iets met Brand. Zijn typische Britsheid is leuk voor Amerikanen, die het nog altijd leuk vinden om hard "gov'nah" (gouvernor) te roepen als ze hun taalgenoten imiteren. Hij heeft ook een mimiek en stijl die het leuk doet in bijvoorbeeld een comedy als Arthur. Risico voor filmmakers daarbij is echter dat er teveel gesteund wordt op Brands manier van doen en spreken. Dat alleen is namelijk niet voldoende om grappig te zijn, hoewel het er wel aan bijdraagt.

Arthur is een typisch groot kind. Hij heeft echt alles wat z'n hartje begeert. Hij koopt de auto's die hij wil, geeft de feestjes die hij wil en kent de waarde van geld totaal niet. Hij is een dronkenlap, een houding die Russell Brand zonder te drinken al eenvoudig kan aannemen. Iets waar hij ook niet veel moeite voor lijkt te doen, waardoor de veel overdrevener dronken vertolking van Dudley Moore in het origineel van Arthur uit 1981 veel extremer lijkt: Brand is simpelweg Brand.

Brands Arthur lijkt een yang voor zijn yin te hebben gevonden in Naomi, een illegaal werkende toergids in New York. Ze vertelt met passie over de stad en haar geschiedenis, de architectuur en de details die andere toeristen lijken te missen. Naomi, gespeeld door Greta Gerwig, is levendig en vrolijk, maar niet onbezorgd. Ze verdient de kost voor haarzelf en haar vader en heeft een idee voor een kinderboek, maar weet het niet van de grond te krijgen. Gerwig laat in Naomi iemand zien die met weinig middelen veel van het leven weet te maken door het mooie te zien in wat ze om zich heen vindt. Een mooi verschil met de rijke playboy die niks moois om zich heen vindt en dus zoveel mogelijk rommel koopt en zichzelf volzuipt om een betere blik op het leven te krijgen.

Arthur en Naomi gaan op wat dates, maar Arthurs aanstaande huwelijk gooit al gauw roet in het eten. Het is voor de geoefende kijker niet moeilijk om te ontdekken dat hier een romantische comedy onder de oppervlakte zit. Een rom-com met mommy issues, dat wel. Vivienne, ook als zodanig door Arthur aangesproken, heeft Arthurs opvoeding uitbesteed aan nanny Lillian Hobson (Helen Mirren), een surrogaat-moeder die haar surrogaat-zoon nooit heeft kunnen loslaten. Met de verhouding tussen Hobson en Arthur, maar ook die met Vivienne of Susan, zijn aanstaande echtgenote en Naomi, de vrouw met wie hij eigenlijk verder wil, is Arthur een film over tegenstellingen in relaties verstopt achter een comedy over een frivole rijke zatlap. Een comedy met te weinig grappen.

Waar Arthur bedoeld lijkt te zijn als een komisch vehikel voor Russel Brands kenmerkende humor is het in plaats daarvan niet meer dan prettig amusant. De film probeert te leunen op iets dat Brand niet weet te leveren, maar het gebrek aan grote lachmomenten is slechts het gebrek aan comedy-invulling. De basis voor de film, van het type rom-com, is op zich best redelijk aan te zien.