Barbie is heerlijk weird en heeft nog wat te vertellen ook
"Als je fan bent van Barbie, dan is deze film voor jou", beweert de trailer voor Barbie, de satirische, maar stiekem toch best serieuze speelfilm gebaseerd op, inderdaad, een speelgoedpop. Diezelfde trailer vervolgt door te benadrukken dat als je Barbie haat, deze film ook helemaal jouw ding is. Velen zijn echter geen van beide, maar wie onverschillig is over Barbie kan nog steeds veel vermaak vinden in het verhaal over een speelgoedpop die naar de echte wereld gaat om de bron van haar plotselinge depressie te achterhalen.
Eén van de personages in Barbie heet Weird Barbie. Er zijn nogal wat Barbies in deze film, want er zijn 175 verschillende Barbiepopppen beschikbaar in de Mattel-catalogus, en om ze in deze film te onderscheiden hebben ze allemaal een bijnaam. Weird Barbie. President Barbie. Supreme Court Barbie. Doctor Barbie. En Stereotypical Barbie, de versie van de pop die voor velen de enige Barbie is die ze kennen. Zij staat centraal in een film die zelf ook wel Weird Barbie zou kunnen heten. Want qua verhaalmechaniek is het verwant aan Toy Story of The LEGO Movie, terwijl het achterliggende verhaal, waarin natuurlijk netjes een verhaal zit verweven over ontdekken wie je bent en accepteren wie dat dan is, laveert tussen maatschappijkritiek, satire en, tja, weirdness.
Dat verhaal zit zo: in Barbieland is alles perfect. Alle Barbies leven daar in gelukzalige harmonie met elkaar samen en gunnen af en toe de Kens een blik waardig, die daar op hun beurt weer bijzonder blij van worden. Maar op een dag wordt Stereotypical Barbie (Margot Robbie) minder gelukzalig wakker. Het wil allemaal gewoon even niet, ze is een beetje sip. Daar komt bovenop dat haar perfecte, voor naaldhakken gevormde, voeten ineens plat op de grond blijven staan. De horror! Op advies van Weird Barbie gaat Barbie naar de Echte Wereld, want de verklaring voor Barbies depressie ligt waarschijnlijk bij het kind dat met haar speelt.
Inderdaad; de Barbies en Kens (en Allan) in Barbieland zijn eigenlijk gewoon allemaal speelgoed, met een eigen leven. Nee, de Barbies in kinderslaapkamers komen niet tot leven als iedereen de kamer verlaat en nee, Barbie is niet stiekem een verhaal dat wordt verteld door een kind dat met Barbies speelt. Barbieland bestaat als een gescheiden wereld, dat door middel van een portaal verbonden is met onze wereld, waar fabrikant Mattel zich bewust is van dit vreemde aparte mini-universum waar de speelgoedpoppen die zij verkopen leven als echte (nou ja) personen. Mocht er ooit een Barbie ontsnappen, dan is de remedie om haar gewoon terug in de doos te stoppen.
Dus ja, weird. Maar Barbie is een mix van eigenaardig en grappig, van kritisch en respectvol, van luchtig en een beetje serieus. Dat bestaan van die poppen in Barbieland is natuurlijk een beetje vreemd. En dat die Kens er alleen maar zijn als accessoire voor de Barbies is niet erg respectvol. In de echte wereld is dat natuurlijk een stuk beter geregeld; daar is het gewoon andersom. Daar zijn de mannen de baas, grotendeels. Het is voor Ken (Ryan Gosling) een openbaring en zo heeft hij, terwijl Barbie de bron van haar depressie zoekt, een eigen missie: betekenis zoeken in zijn eigen leven.
Voor sommigen zal de boodschap van Barbie wat zeurderig zijn. De film legt het er direct in het begin dik bovenop ("alle problemen van feminisme en gelijke rechten zijn opgelost", constateert de verteller - Helen Mirren - spottend in de opening), om het vervolgens in de zeik te nemen en daarna toch nog even te onderstrepen dat er wel degelijk nog wat te verbeteren valt. Niet dat Barbie iets nieuws te vertellen heeft; de gelijkwaardigheidsstrijd voor vrouwen heeft immers nog wat kilometers te gaan, maar hier wordt het op een sympathieke manier nog maar eens duidelijk gemaakt. En niet ten koste van de Kens.
Barbie heeft dus wat te vertellen, maar Greta Gerwig en Noah Baumbach (ze schreven samen het scenario; Gerwig regisseerde) verpakken het wel in een feest van een film. Kleurrijk, vrolijk en absurd gaan samen met popcultuur-referenties (kijk uit voor een sneer naar de Snyder Cut of een makkelijk te missen verwijzing naar Michelangelo's De Schepping van Adam), musicalnummers en verdieping van de bewust tweedimensionale personages. Het is een wonder dat Barbie niet bezwijkt onder de eigen ambitie, want de mix van elementen is geen vanzelfsprekend recept voor kritiek en commercieel succes, maar hier werkt het prima.
Oh, ik zag Margot Robbie staan, en heb dus maar een kaartje gekocht.
Ik bedoel het is een Barbie film en ik zit er echt serieus over na te denken om hem in de bios te gaan bekijken. Hoe dan?
leuk gefilmd hoor, maar de 'vrouwen zijn onderdrukt, alle mannen zijn kut, patriarchie ditdatzuszo' wordt zo hard door je strot geramd dat je wel een masochist moet zijn om dit leuk te vinden als man zijnde.
Margot Robbie is lekker als altijd en speelt prima. Gosling speelt het ook leuk.
Alleen zo jammer dat de film eigenlijk gewoon de zoveelste feministische alle-mannen-zijn-kut en wij-vrouwen-zijn-zo-enorm-slachtoffer zooi is. O ja, en alle hokjes moeten natuurlijk afgevinkt worden.
Verplichte transseksueel? check!
Verplichte gehandicapte? check!
Nogmaals; apart gefilmd, maar tenzij je jezelf als vrouw zijnde zwaar onderdrukt ziet en je als man zijnde een hekel aan jezelf en je hele geslacht hebt heb je er eigenlijk weinig te zoeken. De 'boodschap' van de film vind je zodra je de tv aanzet of een blad open slaat want je wordt ermee doodgegooid, en dan blijft er eigenlijk weinig over van het flinterdunne verhaal. Voor mij konden de visuals in ieder geval niet verhullen dat de film de narrative van de afgelopen 10 jaar herkauwt en er van een verhaal geen sprake is.
Dat zelfs de bedenkster van Barbie nog even geschoffeerd moet worden - want zij kwam tenslotte met die grove schadelijke pop op de proppen - is helemaal erg. Voor mij hooguit een 4 en da's alleen vanwege de liedjes en Robbie en Gosling. Had mijn tijd beter kunnen besteden...
O ja, van een 'sympathieke manier' van brengen van de boodschap merk ik ook weinig. Zeker als je bedenkt hoe de finale verloopt en hoe er daar met mannen wordt omgegaan. Niks sympathiek. Draai de geslachten in de film om voor de gein en bedenk dan even hoe sympathiek de film is in het brengen van de boodschap.
[ Bericht gewijzigd door Danny op donderdag 20 juli 2023 @ 10:57 ]
Ooit waren wij die rare naieve jongeren die vervloekt werden door de ouderen.... we werden niet voor niets Generatie Nix genoemd.
Genders omdraaien als gedachtenexperiment werkt zelden. Dan zou je ook de geschiedenis, de vooroordelen, de rolpatronen, alles moeten omdraaien om je experiment kloppend te maken.
Maar dit zie je vaker bij overtuigingen, hoe sterker iemand erin staat hoe minder men praat met mensen met andere overtuigingen en vooral zich niet laat leiden door aantoonbare feiten maar meer de emotie eromheen.
Politiek zit zowiezo zwaar verweven in alles in de usa, en helemaal in de filmwereld.
Kijk maar Bijv. naar Sound Of Freedom. Je zou denken dat iedereen tegen kindermisbruik en kinderhandel zou zijn. Let op wat voor mensen en instanties gewoon de film bashen/afkeuren. Dan weet je in ieder geval wel waarmee je van doen hebt.
En het leven heeft in mijn ogen geen hoger doel, ik heb hier 80 jaar om lol te hebben alleen sommige mensen nemen het leven veel te serieus.
Politiek zat altijd al verweven in de filmwereld. Kijk naar een willekeurige film uit de jaren tachtig en let op de verschillen in rollen tussen mannen en vrouwen. Enorm traditioneel, uitzonderingen daargelaten.
[ Bericht gewijzigd door Kikvors op donderdag 20 juli 2023 @ 13:30 ]
Ik kan maar slecht tegen haar manier van acteren.
En hoewel half Fok! hier best een fapje op kan plegen, kan ik
echt niet wild worden van Margot Robbie?
Ook niet van bv Angelina Jolie.
(Ja, ik weet dat ik daarmee een erg afwijkende mening heb
Margot... prima hoor. Acteerkunsten verschillen per film.
Maar zo ben ik dan weer op vreemde wijze bijzonder geintrigeerd door dames als Elizabeth Debicki, Tilda Swinton, Jane Kaczmarek, Laura Prepon en kornuitinnen.
Maar Prepon ben ik zeker met je eens (Orange is the new Black)
In de jaren 50 ging het over kinderrechten en kinderen die mee willen praten over hun rechten in de wereld
In de jaren 70 wilde homo's niet ontslagen worden of de gevangenis in gaan maar gewoon ook een relatie kunnen hebben en rechten als hetero.
En nu is er weer een groep opgestaan die rechten willen hebben, het is van alle tijd. De ene groep vind dat ze niet moeten zeuren en de andere groep wil gelijkwaardig zijn en erkend worden in hun positie. Ze willen niet getolereerd en geaccepteerd worden maar gelijkwaardig zijn.
En over 30 jaar is er weer een groep dit zal strijden voor gelijkwaardigheid. Misschien stemrecht voor pubers? En ook daar zullen mensen weer schuimbekkend wat van vinden.
Er zijn altijd mensen die vinden dat het prima was, alleen is dit nooit de groep die zich niet gelijkwaardig voelde.
Ik vond het zelf vroeger ook leuk om de hoofden van Barbie en Ken te verwisselen.
En het gebeurde ook weleens dat er een een "ongelukje" kreeg.
M'n zus was er alleen nooit zo blij mee
En ongeacht waarmee je begint, kan je je boodschap ook brengen zonder begeleiding van het belerend vingertje, maar dat hebben ze in de VS nog niet door.
Als men stopt met pushen, wordt er ook niet teruggeduwd.
Kunnen goede muziek en baggermuziek gewoon naast elkaar bestaan, kunnen goede films en kut films gewoon naast elkaar bestaan.
En hééééél misschien kunnen mensen uit de LBTQ... gemeenschap dan gewoon over straat, omdat ze niet zonodig gerespecteerd MOETEN worden vanwege hun eigen obsessie. Je weet wel, gewoon als mensen naast elkaar.
Ieder individu is anders. gemeenschappelijke deler is "mens" zijn. En als zodanig kan iedereen geaccepteerd worden. Los van welk gedrag dan ook.
Zich niet gelijkwaardig voelen zit tussen de oren. Ga daar geen anderen mee lastig vallen.
Sexualiteit oorsprong kan dus verranderen.
[ Bericht gewijzigd door Kikvors op donderdag 20 juli 2023 @ 19:48 ]
Erg jammer, want de trailer was positief.
\[b\]Op maandag 24 mei 2010 16:33 schreef tarantism:\[/b\]dit is het slechtste topic dat ik ooit heb gezien
Maar misschien vraag ik te veel van een Barbiefilm van 118 minuten. Er zaten zeker leuke momenten tussen waarmee ik het wel een 7'tje wil geven.
Het gaat mij erom dat beide kanten benoemd worden. Stellen dat veranderen om het veranderen slecht is en verzwijgen dat behouden om het behouden ook slecht is geeft een eenzijdig beeld.
[ Bericht gewijzigd door Kikvors op vrijdag 21 juli 2023 @ 06:48 ]
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken