CD: Green Day - 21st Century Breakdown

Joost Melis (Pink_Floyd)
Dat slecht beleid of dictatoriale trekjes via een omweg toch kunnen leiden tot iets goeds is al meerdere malen gebleken. Napeleon heeft toch maar mooi voor een betere infrastructuur gezorgd, China wint toch maar mooi het meeste aantal medailles op de o zo amicale en politiek correcte Olympische Spelen en George W. Bush heeft een aantal muzikanten behoorlijk op stang gejaagd zodat er nog wat moois en passievols uit hun pennen sijpelden. Voor Green Day en frontman Billie Joe Armstrong was acht jaar Bush een inspiratiebron van jewelste. En maar goed ook in dit opzicht, want met Nimrod en Warning waren ze toch enigszins in het slop geraakt. De komst van het succesvolle American Idiot (12 miljoen exemplaren over de toonbank) bracht de band op een hoger podium dan ze ooit hadden gestaan. De tijden van de pretpunk haalden het niet bij die plaat. Dat was september 2004, ongeveer anderhalf jaar na de invasie in Irak.


Ome Bush bleef nog vier lange jaren aanmodderen en genoeg olie op het vuur gooien om nog maar eens een pissig punk-opera plaatje met een boodschap te maken moet het trio gedacht hebben. De gelijkenissen met American Idiot zijn namelijk niet van de lucht op 21st Century Breakdown. Maatschappijkritisch, een soortgelijke stijl artwork, een boel aanstekelijke gitaarriffs en een conceptalbum in rockopera-stijl. Drie aktes waarin het stel Christian en Gloria zich een weg door de afgelopen decennia aan opgestapelde rotzooi moeten banen.

Zoveel rotzooi en problematiek geeft voldoende ruimte om een album te vullen met zeventig minuten Green Day punk die heen en weer slingert tussen de American Idiot-karakteristieken en de recht-toe-recht-aan punk van Insomnia. Waar het album nog fris, ziedend en opzienbarend was is dat hier iets minder het geval. Van de achttien tracks zit er toch een behoorlijk aantal bij waar de voet het pedaal raakt en het op eenvoudige wijze rammen is, zoals in de punk gebruikelijk was. In 'Christian's Inferno', 'East Jesus Nowhere' of de single 'Know Your Enemy' is bijvoorbeeld weinig vernieuwends of origineels te ontdekken. Dat maakt het echter niet meteen slechtere tracks. Het is makkelijk, herkenbaar, energiek en aanstekelijk, dus waarom niet. Daarnaast zitten er wat meer geslepen nummers tussen die je verrassend om de oren slaan. Het duo 'Viva La Gloria' (! en ?) is van hoog niveau en net een tikje anders. Tweede single '21 Guns' roept heel even vraagtekens op, maar blijkt een goede zet te zijn, er zijn weinig punkbands die een solide ballad kunnen schrijven. Ook 'Peacemaker' laat een niet alledaags Green Day horen, met gypsy-strijkers en al.


Samen met producer Butch Vig (ook producer van Nirvana's Nevermind en Siamese Dream van de Smashing Pumpkins) hebben de heren er, ondanks de variatie in stijlen en moeilijkheden, een coherent geheel van gemaakt. Zo zonder verrassingseffect is het niet zo overrompelend als American Idiot. Naast de vroege potentie van de vele nummers, blijkt het ook een groeiplaat te zijn, die een gevoel met zich meedraagt en dat langzaam op de luisteraar afgeeft. Blijven draaien dus zodat je half oktober in Ahoy helemaal los kan!

Label: Reprise Records Releasedatum: mei 2009
Waardering:

Kijk voor meer muziek in CD's.