Het verhaal klinkt bekend in de oren, niet? Een politie agent die een misdaad probeert te verbloemen, uitgeleend drugsgeld en de jacht op de echte daders terwijl de andere goeien achter je aanzitten. Inderdaad, de hele film is net te voorspelbaar om echt goed te zijn. Zodra het moment komt dat de lijken van de Harrisons worden gevonden en het verhaal begint te lopen na een nietszeggend begin, volgt een verzameling bij elkaar gejatte ideetjes. Ook al heb je weinig filmervaring, dan nog weet je gegarandeerd het gehele verloop van de film te voorspellen. Clichés dus. Tuurlijk komen Matt en zijn ex weer bij elkaar. Tuurlijk komt Matt er ongeschonden vanaf. Dat zou nog niet zo erg zijn geweest, als het verhaal op zich nog een beetje geloofwaardig zou zijn geweest. Denkt U even mee? Matt krijgt een zak geld van de levensverzekering, om terug te leggen in de kluis, zodat niemand erachter komt dat dat geld weg was. Maar wanneer krijgt hij dat geld? Juist. Als Ann overlijdt. Elk normaal mens zou hier al jeuk krijgen, maar Matt niet hoor. Matt geeft het drugsgeld toch in de hoop dat Ann het overleeft? Dan is er geen geld van de levensverzekering en heeft Matt een groot probleem. Geen woord hierover in de film, leuk geprobeerd. Waarom niet gewoon het geld van de levensverzekering proberen te krijgen? Het lijkt erop dat iemand een persoonlijke vete heeft met Matt en hem zo wil pakken. Misschien Anns man. Dat zou dan weer wel een apart plot kunnen geven en de film wat meer spanning kunnen toedelen, maar helaas. Buiten wat woorden tussen Matt en de man van Ann valt er weinig te genieten.
Het spel van Oscarwinnaar Denzel Washington kan deze film niet tot grote hoogtes tillen. De seksuele spanning tussen zijn ex en hem is misschien nog wel het mooiste uit de film en je vraagt je dan ook af waarom Matt überhaupt wil scheiden van de bloedmooie Eva Mendes. Hoe kan Denzel ongemerkt alle aanwijzingen verstoppen én zijn onschuld bewijzen, zonder dat diegene die hem het beste kent, het doorheeft. Daar zit wat spanning, maar dus niet in zijn queste naar de ware daders. Het is allemaal zo voorspelbaar. Oja, wederom dat standaard einde: slechterik houdt de op de grond liggende goede onder schot. Dan een knal en blijkt er iemand anders net op tijd te zijn om de slechterik neer te schieten. Origineel hoor.
Echt spannend is de film dus nooit, te veel clichés, te voorspelbaar. Ineens worden er ook nog wat grappen ingepropt middels een geflipte lijkschouwer (die op zich wel grappig is met zijn enorme sarcasme, alsof hij de grap van de film wel inziet) en zo lijkt de film weer de kant van een comedy op te worden gestuurd, lekker in het zwoele weer van Florida met de bijbehorende mooie plaatjes. Het klinkt leuk, maar het resultaat is een grijze massa, waarvan je de volgende dag al bent vergeten dat je hem hebt gezien. Voorgekauwd hapklaar ontbijt. Oei, ben ik erg negatief? Ach, hij is wel vermakelijk hoor, maar zoek er niet te veel achter. Een mager zesje.
