Mevrouw de President
Als klein neefje keek ik verbaasd naar dit soort feministische stickers op de toiletmuur tijdens een familiebezoek bij de restanten van zo'n uit elkaar geëmancipeerd gezin. In de lectuurbak naast het emmertje met de gemarineerde maandverbandjes lag de Opzij (die ging nog wel), maar ook de 'Serpentine', een populair radicaal-feministisch maandblad dat je als jongetje niet te dicht bij je blote onderbuik moest houden, je wist maar nooit. Op een plankje lag ook het nu beroemde boek van SP-senator Anja Meulenbelt, "de Schaamte Voorbij". Ja, ik mocht het lenen, moest ik maar eens goed lezen, zei mijn tante met een superieure grijns. Stukgelezen als het was werd het blijkbaar niet gemist, m'n tante kon vast blindelings de juiste passages aan haar dochters reciteren om ze op het rechte pad te houden.
Het bleek een maf boek. Goed leesbaar, dat wel, maar haar schrijftalent had niet veel gezelschap van andere kwaliteiten. De titel was een schot in de roos, "de schaamte voorbij" gaf heel slim een trotse status aan een stroom brakke gedachtes waarvan je als lezende man vooral leerde niet over in discussie te gaan, om een aanvaring met het hevig geëmotioneerde onbenul te vermijden. Haar autobiografie kwam erop neer dat Anja lesbisch was en maar geen goede relatie met een man voor elkaar kon krijgen. Als ze de tegenstrijdigheid daarvan ingezien had was het waarschijnlijk een erg dun boek geworden en kon je gewoon met haar lachen, helaas verliep het anders. Ze begon haar partnerpogingen met een onbehouwen vakantie-Italiaan en op de laatste bladzijde zat ze nog steeds opgescheept met een sociosok. Tussendoor had ze in een vrouwencafé de liefde van haar leven laten komen en gaan. De conclusie trekken dat ze als geboren homoseksueel gewoon niet in staat was om intiem met mannen te worden kwam in het hele boek niet voor, nee, haar falende liefdesleven lag aan al die foute kerels en de 'vrouwonvriendelijke' maatschappij die ze in elkaar geknutseld hadden. Arme Anja was gedwongen lesbisch te worden om tenminste nog een beetje liefde en warmte te mogen ervaren in haar eenzame vrouwenbestaan.
Die zienswijze bleek een snaar te raken. Het boek werd een bestseller en Anja's gedachten werden zo goed en (vooral) kwaad als het ging nagedacht door eenzame moeders en verlaten minnaressen, die zich vaak overmoedig aan een lesbische oefening overgaven om ad hoc die gemene mannen eens fiks te laten voelen hoe overbodig ze eigenlijk waren. Men raakte dankzij media en gelijkgestemd onderzoek overtuigd van een enorme maatschappelijke achterstandspositie en eiste als 'vrouw' een direkte inmenging in de mannenmacht. En het moest op een presenteerblaadje aangeleverd worden, met de nederigste excuses wegens het eeuwenlange buitengesloten zijn van die typische mannenwereld. Mannen kregen het dringende advies hun 'sexisme' opzij te zetten en te leren dat 'het toelaten van hun vrouwelijke kant' er misschien voor kon zorgen dat het toch nog wat werd met die arme kneuzen. Naast een vrolijk straatbeeld met kaalgeschoren tuinbroeken drong het fenomeen natuurlijk ook door in de politiek. Er kwam al gauw een PvdA-afdeling voor vrouwen met Annemarie Grewel als het stereotype plompe gecoupeerde lesbische orakel. Om te kunnen voldoen aan de eis dat er per direct 'een vrouw' op 'een belangerijke politieke post' terecht moest komen werd er wild geshopt door het land en kwam het ene onbenul na het andere bovendrijven. De Friese bibliothecaresse Jeltsje van Niew'nhoov'n was daar een mooi voorbeeld van, zelfs bij Barend en van Dorp presteerde ze het nog om in haar korte periode als PvdA-voorzitster trots en luid te verklaren "dadded maarruns afgeloop'n moest weez'n meddad haaantjesgedraag in de kaaamer". Ze bleek wel slim genoeg om tijdens kamerdebatten eerlijk toe te geven dat ze gewoon te stom was om te begrijpen waar ze het over zou moeten hebben, en werd daarom gauw vervangen door Wouter Bos.
Bij GroenLinks vinden we de 'bekakte schooljuf' Femke Halsema die het momenteel ook niet meer zo goed doet, Jan Marijnissen scoort duidelijk hoger. De SP heeft dan ook Agnes Kant die de hele socialistische gebruiksaanwijzing gedreven weet op te dreunen tijdens een romantische middag in de bedrijfskantine met boterhammen met kaas en schraal bier. Maar dezelfde SP heeft nu ook trendsettende zwaargewichten als Gretta Duisenberg en het archetype Anja Meulenbelt aan boord. En die hebben zelfs een nieuwe stemmersmarkt aangeboord, er zijn eindelijk weer 'echte mannen' in de wereld van deze vrouwen. De niet-westerse allochtonen zijn namelijk ook door de discriminerende westerse witte mannenmaatschappij gedwongen boos te zijn, daar hebben vrouwen als Gretta en Anja heel gretig alle begrip voor. Anja pleit op haar weblog zelfs heel toeschietelijk voor het invoeren van de sharia, daar is iedereen die op haar weblog reageert het uiteindelijk mee eens. Vooral omdat Anja de opinies die niet overeenkomen met wat zij wenselijk vindt verwijdert. Ze heeft ook nu nog steeds onomstotelijk gelijk en geen geduld met mensen die dat proberen te weerleggen. Anja motiveert haar censuur door te stellen dat "Nederland het meest racistische land van Europa is" wat een dure plicht oplevert voor een linkse politica om de 'onjuiste meningen' te weren uit het debat. Naast deze knoestige boegbeelden van het feminisme zwerven er in de Tweede Kamer nog wat keurige dames bij het CDA en D66 rond die netjes en punctueel hun werk doen. Maar het echte veldwerk wordt verzet door de heldinnen, wat zeg ik, gódinnen als Anja, Agnes, Femke, Jeltsje en de weduwe Duisenberg.
En dan staat daar ineens op de VVDlijst een vrouw die de politiek in is gegaan vanuit een baan als gevangenisdirectrice. Iemand die uit het niets minister van vreemdelingenbeleid is geworden, en zich werkelijk geen zak aantrekt van hoe je 'als moderne vrouw' politiek beleid hoort uit te voeren. Ze beschouwt haar ministerschap als een baan waar ze haar best voor doet. Ze zondigt tegen alle progressieve regels door niet te buigen voor emotionele slachtofferverhalen maar controleert nuchter of er sprake is van hebzuchtige krokodillentranen. Ze heeft maling aan kritiek die kant noch wal raakt en voert gewoon het beleid uit. En ze presteert het om -binnen de marges van een politieke functie- consequent te zijn, niet mee te waaien met elke mening die een feit schijnt te worden als het maar zo emotioneel mogelijk 'eruit gegooid' wordt. Ze heeft haar baan wegens haar kwaliteiten en niet wegens haar anatomie. Ze is een van de populairste ministers van dit land en niet alleen omdat ze berekenende gelukszoekers op het vliegtuig zet, maar vooral omdat ze haar beleid gewoon uitvoert inplaats van het stuk te discussiëren zoals een relativerende, zachtmoedige baarmoeder hoort te doen. Eindelijk een kwaliteitsvrouw in de politiek die de schaamlip voorbij is.
Als ze inderdaad besluit het lijsttrekkersavontuur aan te gaan krijgen we een spannende situatie. Om de linkse lente veilig te stellen gaan de hippe vrouwen en allochtonen natuurlijk op Wouter Bips stemmen, maar de mannen vinden in Rita eindelijk weer een politiek mens met ruggegraat, iets wat momenteel helaas uniek is op het Binnenhof. Marco Pastors gooit zelfs de handdoek al in de ring als Rita tussen de touwen het canvas opklimt. Rita zal niet alleen populair worden bij alle 'xenofobe witte autochtonen', ook die mensen die vinden dat Wouter er ietsje te vanzelfsprekend van uitgaat dat hij de volgende president van dit land gaat worden kunnen nu zijn grijnzende zelfverzekerdheid plagerig afstraffen.
Maar wat vooral zo bijzonder is, is dat het met Rita Verdonk ein-de-lijk mogelijk wordt om 'een vrouw' als minister-president te kiezen! Een lang gekoesterde wens van Anja en de haren. Dat kon nog wel eens een sterke troef zijn, waren er bij de gemeenteraadsverkiezingen ook niet van die politici die heel correct de meute opriepen om toch vooral eens op 'een vrouw' te stemmen? Nah Nederland, hier is je kans! Een slimme, bekwame vrouw die haar ministersbaan niet wegens haar hormoonhuishouding maar wegens haar kwaliteiten heeft gekregen. Die je met een gerust hart naar het buitenland kan sturen als vertegenwoordigster van de natie. Die misschien wel dikke maatjes met Hilary Clinton wordt, ook al zo'n kanshebster op dezelfde vacature.
Wouter, misschien doe je er toch verstandig aan te overwegen om je als lijsttrekker terug te trekken om plaats te maken voor 'een vrouw' als de linkse lente je lief is? Je hebt in Sharon Dijksma immers een prachtige nummer twee bij de PvdA. Ze is gespecialiseerd in de vertrek- en aankomsttijden van het openbaar vervoer en weet perfect hoe je elke dringende vraag reduceert tot een oplossing die alleen zij kan begrijpen. Ze heeft de eeuwige glimlach van de gehaaide politica en kwam onder Kok de kamer binnen als jongste -en dikste- kamerlid ooit. Of misschien samen met haar een duolijsttrekkerschap aangaan? Da's nog hipper! En dan heeft de achterban van de PvdA ook echt iets te kiezen, zelden zag je twee achterwerken die zó enorm verschilden.
Als Verdonk zich verkiesbaar stelt ga ik op haar stemmen. Om de feministes te laten zien dat het niet om 'een' vrouw gaat, maar om de vrouw. En om de brave meegaande Binnenhofmannen te laten zien dat je niet alles hoeft te slikken als het maar hysterisch genoeg gebracht wordt. Dat kunnen we alvast van Rita leren.
