Nothing But Thieves simpelweg groots in AFAS Live

Al vanaf het begin van de bekendheid van Nothing But Thieves was er die speciale connectie met Nederland. Het is dan ook niet gek dat de meeste shows met goede herinneringen die de heren buiten het Verenigd Koninkrijk hebben gespeeld teruggaan op de shows die ze hier neerzetten. Op 15 november kon daar weer een mooie aan worden toegevoegd, aangezien de AFAS Live, volgens leadzanger Conor een van de bijzonderste plekken voor de band, compleet platgespeeld werd.

Het is nog geen jaar geleden sinds het vorige concert in Amsterdam en toch is er wel iets veranderd. Onlangs werd er een nieuwe ep uitgebracht en er is in deze show ingezet op de visuals. Dat is dan ook direct te merken. Bij de aftrap in de vorm van 'I Was Just A Kid' wordt er bescheiden begonnen. Het doek valt en de volledige band is te zien. Wat er dan nog niet opgemerkt kan worden is dat er gewerkt gaat worden met ondersteuning in de vorm van een enorm videoscherm. Was het een jaar geleden nog een compacte lichtshow, daar is dit keer niets meer van te zien. Op stadionformaat wordt het podium aangekleed en zo lijken de heren zich ook te voelen. Vooral tijdens 'Soda' is het adembenemend mooi om te zien hoe die ondersteuning de sfeer van het liedjes uitdrukt. 

Een ander opvallend punt is hoe goed de drie nieuwe nummers van de ep, die nog geen maand geleden verscheen, meegezongen worden door het publiek, dat dit keer niet meer voor een overgroot deel bestaat uit gillende tienermeisjes. Dat is dan ook de kracht van Nothing But Thieves; de muziek weet verschillende generaties bij elkaar te brengen en van een goede partij rockmuziek te laten genieten. Ook heeft de band altijd wat te vertellen gehad, vanaf hun debuuplaat al. Dit is goed te zien aan de beelden bij 'Live Like Animals'. Buiten dat het een heerlijke plaat is, bieden de nieuwsbeelden ook nog eens de relevantie van de boodschap.

Een hoogtepunt van de avond is de versie van 'Particles'. Voor de band is het een speciaal nummer en dus hebben ze besloten om een 'stripped back'-versie ten gehore te brengen vanavond. De piano speelt daarin de centrale rol terwijl op de plaat er met een gillende gitaar wordt begonnen. Beide versies worden gemixt naarmate we verder in het nummer worden gezogen en vooral die hybride vorm heeft kippenvel als resultaat. Dat er gelijk geschakeld wordt tussen een wat harder nummer in de vorm van 'If I Get High' kan leiden tot wat verbazing, maar tegelijkertijd past het wel bij hoe Nothing But Thieves de variatie in een show brengt. Zo doen ze dat op festivals, maar dus ook bij eigen headlineshows. 

Voordat er even van het podium wordt afgestapt voor de toegift, wordt dit deel van de avond afgesloten met 'Sorry'. Hoe kan het ook anders, samen met die ene andere plaat heeft het voor de definitieve doorbraak gezorgd van de band. 'Amsterdam' is natuurlijk de gedoodverfde afsluiter van zo'n avond. Het is nummer dat nog steeds niet verveelt, hoe vaak het ook wordt gespeeld. Nothing But Thieves kan terugkijken op een uitermate geslaagde avond, die zelfs voor het publiek nog wel veel langer had mogen duren. En liet Conor daar nou aan het einde iets vallen over een arenaconcert? Ziggo Dome 2019, wie zal het zeggen...