Lowlands 2015

De zomer loopt weer op zijn einde, en zet zijn laatste sprint in. Dat betekent ook dat het tijd is om af te reizen naar het Walibi-terrein in Biddinghuizen en te genieten van drie (dit jaar stiekem vier) dagen muziek in alle soorten en maten. Lowlanders aller landen, verenigt u!

Dit jaar vond er iets unieks plaats: het terrein ging al aan het eind van de donderdagmiddag voor een deel open voor het publiek. Het probleem was wel dat de organisatie voor die dag geen muziekvergunning had en dat er dus een alternatief gevonden moest worden. De oplossing werd gevonden door de nieuwe hoofdsponsor Heineken: een Stilte Show, die de naam van Heineken moest dragen, was geboren. En de 5000 koptelefoons die voor het principe werden aangeleverd, vonden gretig aftrek. Er deed zich een apart tafereel voor, want aan de buitenkant leek het wel alsof een bezoeker terecht was gekomen in een muisstille discotheek. Wanneer dan het publiek wel een uitroep deed, zorgde dat voor het nodige gedeelde enthousiasme. In de X-Ray leek de muziekvergunning wel op een bepaalde manier geregeld te zijn, want er klonken tot laat de nodige house-klanken uit de loods. Het bleef nog lang onrustig. Zo onrustig zelfs, dat het lang zou duren tot op de vrijdag het gehele festivalpubliek weer ontwaakt was.

Het publiek ontwaakt (Foto: Michella Kuijkhoven)Het publiek ontwaakt (Foto: Michella Kuijkhoven)

Op vrijdag was het in de Heineken (voorheen de Grolsch) als eerste de beurt aan het trio Years & Years. De synthpop-formatie, onder leiding van Olly Alexander, wordt met een luid gejuich verwelkomd door een publiek dat stiekem als grote reden de hitsingle ‘King’ heeft om naar ze te komen luisteren. Daarvoor moet echter tot het einde van het optreden gewacht worden, er is eerst tijd voor nummers van het album Communion. Niet alles komt even goed aan en sommige nummers hebben moeite om de voetjes van de vloer te brengen. De muziek van Years & Years dat al wel zijn weg naar de radio heeft weten te vinden, zorgt wel voor een aangename atmosfeer. ‘Shine’, ‘Desire’ en uiteindelijk ‘King’ worden luidkeels meegezongen. En ook al is de leadzanger niet op alle punten zuiver, dit is wel een concept dat nog verder uitgebreid kan worden en uiteindelijk heel, heel groot kan worden.

In de Alpha is de aftrap aan Chef’Special, dat ook de afgelopen twee jaar een sprong heeft genomen in populariteit, mede door het razende succes van ‘In Your Arms’. Het is dan ook een grote schok als de band af wordt gekapt als het dat nummer uiteindelijk wil gaan spelen. De tijd is op, en tijd is geld. Een uur hebben de heren toegewerkt naar dit moment, en als dat moment er dan uiteindelijk niet komt, is dat wel een grote schande. De mensen die zich hebben verzameld in de grote tent, hebben een uur om deze schok te verwerken, want dan staat Rudimental klaar om de voetjes van de vloer te krijgen met het nodige drum-and-bass-geluid. Voor degenen die daar niet in geïnteresseerd zijn, is er nog het alternatieve geluid van Roots Manuva. De rapper zet de intiemere tent op zijn kop met de snelle teksten die naar het publiek gesmeten worden.

Chef'Special (Foto: Michella Kuijkhoven)Chef'Special (Foto: Michella Kuijkhoven)

Het is na deze ronde hollen naar de Heineken, want daar staat een artiest van formaat klaar om die tent helemaal plat te spelen. Kodaline is een band die al eventjes meedoet. Na de prachtige klanken die van het succesvolle album In A Perfect World kwamen, is het wel afwachten hoe het nieuwe album wordt ontvangen. Maar de pure perfectie die het optreden krijgt wanneer ‘All I Want’ en ‘The One’ worden ingezet zorgt simpelweg voor kippenvel en bij sommigen zelfs voor de nodige traantjes. Dit is zo’n geluid dat nooit oud zal worden en de heren worden dan ook met zo’n oorverdovend applaus bedankt, dat het een kwestie van tijd is voordat ze weer te zien zullen zijn in Biddinghuizen.

Terug in de tijdmachine in de Alpha. Die is ook wel nodig voor het geluid dat Limp Bizkit te horen brengt. De jaren 90 maken een spontane comeback en er wordt flink op los geheadbangd bij de ruige klanken van de act die alles kan maken. Drummer Wes die een aantal keren zijn middelvinger het publiek laat begroeten? Kan gewoon. Vijf moshpits verspreid door de hele tent heen? Kan zeker gewoon. De Bravo was voor een klein uur het domein van een naam die bij iedereen een langzaam belletje doet rinkelen. Mark Ronson, het brein achter ‘Valerie’ en het recentere ‘Uptown Funk’ zet een indrukwekkende dj-set neer die het publiek nog lang bij zal blijven.

Limp Bizkit (Foto: Michella Kuijkhoven)Limp Bizkit (Foto: Michella Kuijkhoven)

All Time Low is geen onbekende op Lowlands. Het is wel een keuze tussen een haat- of liefderelatie met de band, die het nog steeds moet hebben van goedkope grapjes over seks en iemand mee naar huis nemen na het optreden. Dat de 15-jarige meisjes daar nog steeds gevoelig voor zijn, zorgt ervoor dat een groot deel van het optreden ermee wordt gevuld. De songs zijn makkelijk, maar wel goede meezingers. De vergelijking met een wat ruigere versie van One Direction en 5 Seconds of Summer is snel gemaakt. Een leuk tussendoortje voor in de Heineken.

In de Alpha en de Bravo is het heen en weer lopen geblazen voor een contrast tussen verschillende geluiden. Het grootste podium is voor Paolo Nutini, die er duidelijk niet is voor de meezingers. Hij zet een rauw jazz-souloptreden neer dat gretig aftrek vindt bij de fans van de Britse zanger. Een oude ziel in een jong lichaam is misschien nog wel de beste omschrijving voor hem. De Bravo is tegelijkertijd de plaats van de tevens Britse La Roux, die met haar poppy-synthpop het optreden wel voor een groot deel bij zichzelf houdt. De connectie met het publiek laat even op zich wachten en pas bij de laatste drie nummers is het raak. Vooral wanneer als laatste ‘Bulletproof’ wordt ingezet, gaan er flink wat handjes de lucht in. Na al dit geweld is het tijd voor een flinke vocale vechtpartij in de Heineken, in de vorm van Underworld, een formatie die eigenhandig een groot deel van het dancegeluid uitvond. En daar wat rock tegenaan gooien, bleek een geweldige zet. De tent is zo vol, dat er vanaf buiten geen mogelijkheid meer is om een weg naar binnen te vinden.

Paolo Nutini (Foto: Michella Kuijkhoven)Paolo Nutini (Foto: Michella Kuijkhoven)

Waar wel een weg naar binnen te vinden is, is de Alpha wanneer Ben Howard begint aan zijn optreden. En het moet gezegd worden, dat is uitzonderlijk slaapverwekkend. De keuze om Howard in te plannen als afsluiter van het hoofdpodium, is er een die de organisatie misschien nog wel eens achter de oren zal laten krabben. Na een show die echt gericht is op de fans van het geluid, is het al snel verlaten op het terrein. De mensen zijn toe aan een feestje, en daarin wordt ze zelfs een keuze gegeven in de vorm van drum ’n bass in de India en Techno in de Bravo. Het bleef nog lang onrustig aan het einde van de eerste echte dag.

De zaterdag begint warm en broeierig. De ietwat stonede klanken van Jacco Gardner die uit de Heineken klinken, passen daar erg goed bij. Het publiek, dat zich al in groten getale vroeg heeft verzameld op het terrein, geniet zichtbaar. Er gaan een flink aantal oogjes dicht om puur te genieten van de muziek. Een heel andere koek wordt geserveerd in de Alpha, waar het rapduo Rico & Sticks de temperaturen naar een nog hoger niveau helpen, en meteen van de gelegenheid gebruikmaken om een optreden in de Heineken Music Hall aan te kondigen. Voor de rapliefhebbers is het hoofd al op zondag bij Kendrick Lamar; dit is enkel en alleen een leuk opwarmertje.

Ben Howard (Foto: Michella Kuijkhoven)Ben Howard (Foto: Michella Kuijkhoven)

Christine & The Queens is voor velen een nog onbekende act, maar in het thuisland kunnen ze al niet meer stuk. Wat de formatie brengt is een gezonde mix van danceklanken in combinatie met een aantal energieke dansers. En de combinatie werkt; het publiek in de Bravo gaat volledig los, en al helemaal als er een paar oldies op dancegebied voorbijkomen. Een sterke setlist met de juiste aankleding bewijst maar weer eens dat het een optreden van een beginnend artiest zo veel goeds kan doen.

Na dit verfrissende staaltje entertainment is het aan het ingetogen Echosmith om de menigte in de Heineken van jetje te geven. En dat lukt maar op een paar punten. Zo is er echt wel een deel van het publiek zichtbaar aan het genieten. Het is alleen niet het alternatieve geluid waar een Lowlandspubliek zich maar al te graag mee identificeert. Echosmith brengt ‘gewoon pop’ en dat is het. Het is wel een act voor jong en oud. Daarmee wordt Echosmith wel het twijfelgevalletje van Lowlands, want past het nou wel of niet bij het festival?

Echosmith (Foto: Michella Kuijkhoven)Echosmith (Foto: Michella Kuijkhoven)

‘Collaborations Don’t Work’ is een van de eerste nummers in de set van Franz Ferdinand & Sparks. Hier zit humor in, en er wordt dan ook breeduit gelachen tijdens het optreden van de samenwerkende formaties. Een aantal grote hits van beiden worden ten gehore gebracht, maar echt overtuigen doet het niet. Wel is het een optreden om heerlijk bij plaats te nemen op de heuvels aan de Alpha en gewoon te genieten van de klanken die je tegemoetkomen.

Na FFS doet Balthazar nog de Heineken aan en The Bohicas overtuigen in de India, maar ook nemen de eerste mensen al plaats in het voorste vak van de Alpha om vooraan te kunnen staan bij hun idolen Willie Wartaal, Vieze Furr en Faberyayo. De Jeugd van Tegenwoordig is gearriveerd. En ze doen wat ze eigenlijk altijd doen: ongegeneerd het publiek vermaken met de grote hits die ze gemaakt hebben en dit af en toe afwisselen met een verhaal zoals alleen De Jeugd dat kan vertellen. Dat er weinig vernieuwing zit in de set, wordt gemaskeerd door de manier waarop het publiek bespeeld wordt. Die vinden het helemaal niet erg voor de zoveelste keer op ‘De Formule’ en ‘Watskeburt’ mee te bouncen. Ze hebben inmiddels zoveel materiaal, genoeg om een publiek wel drie uur te kunnen bespelen. Het is tijd om wat te eten te scoren, en dat wordt toch nog een stukje aangenamer gemaakt door de zwoele klanken van Lianne La Havas.

De Jeugd van Tegenwoordig (Foto: Michella Kuijkhoven)De Jeugd van Tegenwoordig (Foto: Michella Kuijkhoven)

Bastille brengt net als De Jeugd een gelikte set, die voorspelbaar genoeg wordt afgesloten met ‘Pompeii’ en ‘Of the Night’ (wat wel nog steeds een frisse cover blijft). Het nieuwe materiaal wil nog niet echt lekker aankomen en dat beschadigt het optreden. Bastille maakt het niets uit, ze zijn in en in pop en op zoek naar een nieuwe hit, en een festivalpubliek blijft een mooie test. De zaterdag wordt officieel afgesloten in de Alpha, maar in de Heineken zorgt Hot Chip voor een leuke variatie tussen synthpop en rock die de mensen wel kunnen waarderen. Een levenloze set van The Chemical Brothers zorgt ervoor dat de handjes in de lucht en de voetjes van de vloer gaan, maar als er goed geluisterd wordt, klinkt het zo nep als wat. Dit is een act die zichzelf weer moet gaan uitvinden, en niet uit moet blijven gaan van het oude succes. 

Bastille (Foto: Michella Kuijkhoven)Bastille (Foto: Michella Kuijkhoven)

De laatste dag brengt ook het laatste zonnetje, want zoals haast traditioneel is voor Lowlands, zit er regen aan te komen. Het publiek geniet zolang als het nog kan allereerst van de folkklanken van Bear’s Den. De Londense band brengt het geluid terug dat Mumford & Sons verloren lijkt te zijn. Er wordt weer vaak teruggevallen op de banjo, een instrument dat het goed doet bij temperaturen van boven de 25 graden. Na deze frisse neus is het tijd voor een heel ander soort optreden, de grootste formatie van het hele festival zit klaar om te beginnen. Het Concertgebouw Concert speelt ‘Le Sacre du Printemps’ en alhoewel het misschien niet iedereen zijn soort muziek is, moet gezegd worden dat het wel indruk maakt. Wanneer 120 mensen zichtbaar hun stinkende best aan het doen zijn, moet daar hard voor geapplaudisseerd worden. En wanneer het slotakkoord klinkt, barst er dan ook een oorverdovend gejuich los. Dan doet een act de Bravo aan waar écht van afgevraagd kan worden wat het op Lowlands doet: Kenny B?! Eén hit verder en de Surinaamse Brabander weet wel een lach op het gezicht te brengen. Zijn uithalen doen echter zo’n zeer aan de oren dat het maar goed is als het na deze zomer afgelopen is met de beste man. ‘Parijs’ was best catchy, maar nu is het mooi geweest.

Het is kiezen tussen poprap en zwoele zomerse rock, tussen Twenty One Pilots en The Allas-Las. De laatste groep weet in de India de sfeer er goed in te brengen met nummers die voor haast het gehele publiek nog onbekend zijn. Als dat na een aantal keer ging vervelen, kon er voor de Heineken gekozen worden, waar vooral de afsluiting van de act van het duo Twenty One Pilots indrukwekkend genoemd kan worden. De heren leggen twee planken op het publiek met daarop zichzelf en voor allebei een grote drum. Dat het allemaal goed gaat is ook een prestatie.

Oogappeltjes The Maccabees, Enter Shikari en Joey Bada$$ doen nog de verschillende podia aan. Ook is het beginnende Pond bezig in de Charlie, met een zanger die niet boven de keiharde muziek uitkomt. Echter, als goed gekeken wordt in de Alpha zitten daar al bijna een uur mensen te wachten op één persoon: Mike Rosenberg, ofwel Passenger. De Brit, die groots werd met zijn hit ‘Let Her Go’ zette eerder al de Main Stage van Pinkpop op z’n kop en nu is het de beurt aan Lowlands. Rosenberg zet een grappig optreden neer, met de nodige verzoeken aan het publiek. Tijdens een cover van Simon & Garfunkel moet het publiek helemaal stil zijn. Opvallend. Een zanger die het moet hebben van meezingers, die dat vraagt. Passenger weet wel wat los te krijgen bij het publiek, want de inzoom op het publiek toont soms zelfs wat traandoorlopen oogjes. Na een gelikt optreden van Interpol, een grappige set van New Wave (Drank en Drugs), rapper Kendrick Lamar die de Alpha domineert en een topoptreden van Tame Impala, is het tijd voor de afsluiter, in de vorm van Major Lazer. Het project van Amerikaanse dj Diplo slaat aan bij het publiek en het valt op hoeveel hits het project eigenlijk al gehad heeft. Het is ook een van de weinige acts op Lowlands die dit jaar de aangeleverde dansers wel nodig heeft. Voeg daar een aardige lichtshow en wat indrukwekkend camerawerk aan toe en het publiek, dat misschien al onder invloed is van drie dagen weinig slapen en de hoeveelheid alcohol, gaat helemaal uit z’n plaat. Tot het pikkedonker is gaan de klanken uit de Alphatent door, maar aan alles komt een einde. Het nachtprogramma wordt ingezet en voor de echte doorzetters kon er nog tot 4.30 uur doorgedanst worden bij Joost van Bellen.

Tame Impala (Foto: Michella Kuijkhoven)Tame Impala (Foto: Michella Kuijkhoven)

Lowlands 2015 was een editie waar veel over is geklaagd; er zou te weinig interessants in de line-up zitten, mensen zouden het geld maar één keer kunnen besteden. Dit zouden allemaal redenen zijn waarom de organisatie twee weken voor het festival bekend moest maken dat pas 75% van de kaarten verkocht was. Het terrein was vol en als dit voor iemand zijn eerste keer Lowlands was, is er genoeg te beleven geweest. Een frisse editie met veel variatie in de line-up zonder één echt grote artiest, maar constant wel vernieuwend. Het was weer een paradijselijke Lowlands Paradise. Tot volgend jaar!

Klik op de volgende link voor een uitgebreide fotospecial: Fotospecial Lowlands 2015