Oculus
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand ... Oh nee, dat is een andere film. De horrorfilm Oculus neemt het rijmpje echter zeer serieus wat betreft de horror die een spiegel kan opleveren, want dat is het waar het om draait in dit angstfestijn: een spiegel die al 300 jaar voor dood en verderf zorgt. Achter Oculus zit hetzelfde productiebrein als achter het bloedstollende en tevens zeer angstaanjagende Sinister en de bekende horrorthriller Paranormal Activity. Weten de makers deze keer opnieuw een film te bezorgen waardoor het toch wel heel moeilijk wordt om niet een aantal keer op te springen van je stoel? FOK!Film bekeek hem thuis, op de bank, op dvd.
Wanneer de kijker invalt in het verhaal, heeft de inmiddels jongvolwassen Tim elf jaar lang in een gesloten psychiatrische inrichting gezeten. Hij heeft zijn vader namelijk, naar alle waarschijnlijkheid, in koelen bloede doodgeschoten, nadat zijn vader een einde aan het leven van zijn moeder maakte. Zijn zus Kaylie neemt hem mee uit de inrichting met het volgende probleem: de spiegel uit hun kindertijd moet vernietigd worden, die is namelijk volgens haar de boosdoener van alle kwaad.
Het verhaal wordt verteld door middel van interflashbacks, wat erop neerkomt dat de personages uit de film hun verleden interactief herbeleven. Zo zijn zowel de jonge versies als de oudere versies in één (flashback)scène te zien. Dit geeft het horroreffect een hoger mindfuckgehalte. Wat Oculus hierin echter wel verkeerd doet is het overgebruik. Vooral als de film zijn einde nadert, wordt er veel te vaak teruggegrepen op het effect, waardoor het zijn kracht verliest. Het uitgebreide scala aan soundeffects masceert dit echter wel feilloos.
De twee acteurs die de hoofdrollen bekleden zijn kwalitatief goede horroracteurs en zij weten de angst en andere facetten van het horrorgenre goed neer te zetten. Wat betreft de rol van de vader, gespeeld door Rory Cochrane, wordt de plank finaal misgeslagen. Overigens laat de film erg denken aan de exorcismefilm The Possession, mede door de soundeffects en de mate van gore die toegepast wordt om een schrikeffect te creëren. De gore is overigens op de goede vlakken aanwezig in Oculus. Je maag draait zich soms drie keer in de rondte en je zal je voortaan zelfs afvragen of de appel die je eet, wel een appel is...
Al met al weet Oculus door geraffineerd sound-design en de twee hoofdacteurs een prima staaltje horror/thriller neer te zetten. Alle facetten zijn aanwezig in de film en hoewel de film naarmate het einde nadert steeds zwakker lijkt te worden en erg afhankelijk wordt van het zogenaamde Paranormal Activity-schrikeffect, is het einde toch weer een vertrouwd horroreinde zoals we dat gewend zijn van de makers van Sinister.
