Pinkpop 2007 review met foto's
De 38e editie van Pinkpop werd gedomineerd door twee dingen: buienradar.nl en calorieverslindende optredens. Het eerste is zoals altijd het gesprek van de dag. De voorspellingen waren schrikbarend voor de watervrezenden, maar uiteindelijk viel het best mee. Alleen Marilyn Manson kreeg het zaterdagavond voor elkaar om de hemel helemaal open te rijten. Zijn toch al donkere en macabere show kreeg een sfeervolle toevoeging in de vorm van een pikzwarte hemel, enkele bliksemschichten en liters regen. De fiëstarock van Gabriël Rios kreeg het tegenovergestelde voor elkaar op de vroege zondagmiddag. Alsof de duivel ermee speelde brak de zon door de grauwe wolken heen tijdens 'Broad Daylight'. Zonnige dagen werden het echter niet, maar alleen een kniesoor die daar een probleem van maakt. De belangrijkste factor op Pinkpop is nog steeds de muziek, dit werd gelukkig in overmaat verzorgd gedurende drie dagen.
Grote namen
Maar liefst 62.000 mensen trokken dit jaar naar Zuid-Limburg, waardoor het festival in de laatste dagen toch nog de status uitverkocht kreeg. Grote namen zoals Muse, Snow Patrol, Smashing Pumpkins, en Linkin Park zorgden samen met 'one (or two) hit'-wonders voor de grote en diverse stroom van mensen. Dit jaar strompelden er erg veel 'emo'-tieners met zwarte nagels en dito uitdrukking rond en waren er minder maandagsgezinnen (waarschijnlijk vanwege het koele weer). Terwijl de gezinnen grotendeels neerstreken op het zompige gras trokken de pubers massaal naar de eerste ring tijdens optreden van Good Charlotte, Linkin Park, Lostprophets, 30 Seconds To Mars en natuurlijk Marilyn Manson.
Meneer Manson maakt tegenwoordig ook liefdesliederen, maar het donkere aspect had bij deze show gelukkig nog de overhand. Als de duivel zelf sleepte hij zijn lange lijf over het podium en stortte zich ditmaal wel met redelijke overgave in de muziek. Helaas was de overgave niet groot genoeg want een kwartier voor de eindtijd verdween hij na 'Beautiful People' van het podium. Linkin Park was een stuk dankbaarder voor de hordes jongeren die zich een weg naar voren gevochten hadden: de dankwoorden en het plichtmatige contact met het publiek was niet van de lucht en er werden ook nog kadootjes uitgedeeld. Muzikaal gezien was het een strak optreden, maar het was zo glad als een Turkse worstelaar en miste daardoor compassie.
Muse kampte met hetzelfde probleem, de show stak zoals altijd goed in elkaar en de lichtshow was overdonderend, maar de pit is er een beetje uit door de vele optredens in Nederland. De eerste twee Pinkpop-optredens zaten vol vuur, woede en overgave, maar zondagavond kwamen de vlammen een stuk lager. Muse moet oppassen dat het geen Faithless-syndroom krijgt en straks op een waakvlammetje doorspeelt. Hoofdafsluiter Smashing Pumpkins ging ook voortvarend van start maar varieerde het oude werk af met nieuwe nummers en een ellenlange slotsolo waardoor bij velen de aandacht wel verslapt zal zijn. Gelukkig kwamen onder andere 'Bullet With Butterfly Wings', 'Cherub Rock', 'Disarm' en 'Zero' nog voorbij om de het gevoel van nostalgie te laten overheersen.
Rehab
Naast deze grote namen die enkele kuilen in de weg niet konden ontwijken waren er ook bands waarmee het stuk slechter verging. Amy Lee (met nieuwe bandbezetting) kwam, zag en zong ontzettend vals, waardoor het optreden van Evanescence snel vergeten zal moeten worden. Maar goed, zij kwam tenminste nog opdraven. Dat was van de andere Amy niet te zeggen. Drankorgel (haar achternaam zegt het al) en problemenkind Winehouse mocht schijnbaar met haar zatte harsens niet het vliegtuig in waardoor Jan Smeets plotsklaps Krezip uit de klei moest trekken. Ze begonnen gekscherend met een refreintje van Amy's 'Rehab' en zetten vervolgens eigen materiaal in, maar bij de favorieten van dit festvial zal de band niet komen te staan (en op Lowlands gaat het ze dat ook niet lukken dit jaar).
British Mode
Dit jaar was er een ware invasie van Britse bandjes uit een soortgelijke muziekstroming: Razorlight, Snow Patrol (jaja, Iers/Schots maar toch ook van de overkant van de Noordzee), Five O'Clock Heroes, The Fratellis, Maxïmo Park, The Kooks en Arctic Monkeys. Van de laatste waren de verwachtingen het hoogst, maar ze gaan er niet met de eerste prijs vandoor. Arctic Monkeys speelden degelijk, strak en gecoördineerd, maar het woord 'stageperformance' zegt de heren vrij weinig. Als stonede zoutzakken blijven ze op hun vierkante meter staan en maken op een opmerking over een Spongebob-ballon en 'Nipplehat' na nauwelijks contact met het dolenthousiaste publiek. Ook Razorlight, Snow Patrol en The Fratellis konden niet echt overtuigen. Het waren redelijke goede maar geen bijzondere of memorabele optredens ditmaal. The Kooks revancheerden zich wel van het matte optreden op Lowlands afgelopen jaar en waren iets actiever en passioneler op het podium. Maar geen enkel bandje uit dit rijtje kon tippen aan Maxïmo Park. De band zette de tent volledig op zijn kop en frontman Paul Smith springt en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Voor hem was geen extra zuurstof nodig.
Zuurstof
Iemand die wel om de paar nummers een shotje zuurstof haalt is de astmastische Jonathan Davis van Korn. Aanvankelijk leek zijn stemgeluid weg te vallen in de muur van bas-, gitaar- en percussiegeweld, maar naarmate het optreden vorderde en de wind iets ging liggen kwam zijn getergde stem toch wat beter uit de verf (al was het geluid op het 3FM stage vaak sowieso al slecht). Freak On A Leash, Twisted Transistor en Got The Life toonden aan hoe metal wel moet klinken en laten Lostprophets, 30 Seconds To Mars en andere puberbandjes verbleken.
Andere echte rockers waren de mannen van Wolfmother. Zij toonden wederom aan een fantastische liveband te vormen. De vuige bluesrock à la Led Zeppelin en The Doors die het Australische trio produceert triomfeert in de vroege ochtend. Krullenbol Stockdale had er zin in en vuurde haarscherpe, snerpende gitaarriffs op het publiek af. Samen met toetsenist/bassist Chris Ross en het publiek ging hij volledig uit zijn dak.
De Top Drie
De echte hoogtepunten dit jaar kwamen van bands waarbij gedrevenheid, feest, passie, gekte en rocken hoog in het vaandel staan. De bronzen plak is ex equo voor Maxïmo Park en Gogol Bordello, die met hun opzwepende gypsiepunk zorgde voor een waar feest. Zanger Eugene Hütz verdween het publiek in en zette de hele meute aan het dansen.
De zilveren medaille is voor Juliette & The Licks, rockchick avant la lettre bewoog zich gehuld in kleurrijk pakje als een krolse kat over het podium heen, schreeuwde haar bronchiën tot gort en liet geen centimeter van het podium onbenut. Ook zij zag haar kans en sprong het publiek in om te crowdsurfen en ging vervolgens weer verder met een weergaloze rockshow die de zaterdag meteen helemaal de moeite waard maakte!
Het goud is voor James Osterberg, ook wel bekend als de grootvader van de punk of Iggy Pop, en zijn Stooges. Dit podiumbeest en ADHD-opa creëerde chaos, beleving, gekte en plezier bij de menigte voor de mainstage. Het publiek werd op het podium uitgenodigd tijdens 'No Fun' (Invade the stage!), hij rijdt als een geile dronkaard op een paar speakers, trekt de bekleding van het podium af, zwaait en gooit met microfoons en standaards, trapt een roadie in zijn gezicht en gromt naar de security. Tussendoor zet hij een ijzersterke act neer waarvan 'I Wanna Be Your Dog', 'Dirt', '1969', 'Funhouse' en 'No Fun' opzich de hoogtepunten waren. Maar eigenlijk is de hele show van Iggy & The Stooges een grote climax. De maandag was niet eens meer nodig om dit tot een geslaagde Pinkpop te maken.
Foto-reportage op pagina 2
