Concert: Grace Jones - The Hague Jazz
Dit weekend zal in en rondom het Kyocera-stadion (beter bekend als het stadion van ADO Den Haag) voor de zesde keer The Hague Jazz plaatsvinden. Dit muziekfestival is min of meer in het leven geroepen als vervanger voor het roemruchte North Sea Jazz Festival, dat sinds 2006 in Rotterdam wordt gehouden en niet meer in de Hofstad. Afgelopen woensdagavond was de kickoff met een optreden van de excentrieke Grace Jones. Natuurlijk was FOK! erbij. Hierbij de review, klik hier voor de volledige fotoreportage van Erik van 't Hof.
"Dames en heren, wilt u zo vriendelijk zijn zich naar uw stoel te begeven. We gaan zo beginnen." Het is klokslag acht uur. Het publiek stroomt de witte tent, die op het speciaal ingerichte festivalterrein naast het stadion staat, binnen. Zo beginnen? Mevrouw Jones wil het publiek nog wel eens op zich laten wachten, dus haasten is meestal niet nodig. Dit blijkt ook zo, want een kwartiertje later begint de presentator nog maar een praatje te houden en wenst het publiek veel plezier toe. Weer een kwartier later, precies om half negen, is het eindelijk zover (wat nog meevalt). Het doek gaat open en de eerste klanken van 'Nightclubbing' dreunen over het publiek heen. Een opvallend stijf publiek overigens. De aftrap van dit festival is vooral een avond voor genodigden in pak, wat een tweedeling oplevert tussen een dansende menigte voorin en veel VIPS aan de zijlijn die slechts met de hoofden knikken en dan meestal uit de maat. Grace gaat er zelf luchtig mee om en grapt, 'Are there any people from Jamaica here'?' Na een ijzige stilte antwoordt ze dan maar zelf, 'I guess that makes me the only one'.
Grace grapt en grolt, ruilt de ene hoed voor de andere pruik, ze bespeelt het publiek en soms ook een instrument, zoals bekkens en percussie. Grace is op dreef als entertainer, maar is niet altijd evengoed bij stem. Dit blijkt wel tijdens 'La Vie En Rose', waarbij ze een tikkeltje vals begint en ook bij de uithalen hier en daar wat kwakkelt. Maar het mag de pret niet drukken, want de cover van Edith Piaff waarmee Jones in 1983 een top tien-hit scoorde, nadat die in 1977 was geflopt, gaat er bij het publiek in als zoete koek. Net als die andere bekende cover 'I've Seen That Face Before (Libertango) van Astor Piazzolla. Jones had in de jaren '80 een patent op het naar eigen stijl spelen van nummers van anderen. Dit handelsmerk kenmerkt de setlist, want ook 'Demolition Man' van The Police en Roxy Music's, 'Love Is The Drug' komen voorbij.
Bij een andere grote hit, 'Pull Up To The Bumber', komt eindelijk het overgrote deel van het publiek van de stoelen los, terwijl confetti over hen neerdaalt. We zitten dan al bijna tegen het einde, maar natuurlijk niet zonder het meest bekende nummer 'Slave To The Rhythm' te hebben gehoord. Jones doet gedurende dat nummer weer haar befaamde hoelahoep-act. Ze laat het speelgoed met gemak om haat middel draaien terwijl ze op dikke hoge hakken ook nog over het podium wandelt en de band voorstelt. Tja, wanneer je 63 jaar bent en dan nog zo doet, ja, dan ben je best bijzonder.
Toch moet Grace Jones het muzikaal gezien vooral van haar oudere repertoire hebben. Met uitzondering van de titeltrack waarmee het concert afsluit, spreken de latere songs 'This Is', 'Well Well' en 'William's Blood' van het album Hurricane uit 2008 minder tot verbeelding. Ze kunnen de pakkende mix van funk, reggae en dub van weleer niet evenaren. Een mix die deze avond overigens wat minder energiek overkwam dan op Lowlands 2009, toen de ritmesectie alles en iedereen omver blies. Maar goed, we praten hier over twee verschillende festivals met een totaal andere sfeer. Wellicht is het vanavond bij de tweede show anders als de zaal meer gevuld is met trouwe fans die de boel een beetje kunnen opzwepen, zodat Grace en band meer van hun achterste tong laten zien.
Klik hier voor meer over The Hague Jazz.
