DVD: Bronson
De meest beruchte en gewelddadige gevangene in de Britse geschiedenis is Charles Bronson. Geboren als Michael Peterson is zijn enige levensdoel om beroemd te worden. Na een overval op het plaatselijke postkantoor wordt hij in 1974 opgesloten om, met een tussenpoos van drie maanden, tot op de dag van vandaag vast te zitten. Bronson was betrokken bij gijzelingsacties en stond bekend om zijn talloze aanvallen op bewaarders en medegevangenen. Zijn gedrag heeft er voor gezorgd dat hij al in ruim 120 gevangenissen verbleef. Regisseur Nicolas Winding Refn maakte de speelfilm Bronson over hem, met Tom Hardy in de rol van de psychopaat zelf.
De film begint met de surrealistische setting van een leeg toneel, waar de kale, besnorde Charles Bronson als een verkapte voice-over zijn levensverhaal begint. Met sadistisch genoegen vertelt hij over zijn zogenaamd doodnormale jeugd. Vervolgens zien we beelden van een jonge Bronson die al al schoppend, slaand en tafels gooiend zijn omgeving terroriseert. Het toneel keert in de loop van de film herhaaldelijk terug en telkens keert dezelfde sarcastische zelfverheerlijking terug. Het is veelzeggend over de intenties van de regisseur en de scenario-schrijvers; ze zijn er allerminst in geïnteresseerd om de kijker te trakteren op een psychologische karakterschets van deze gevangene.
In plaats daarvan wordt 90 minuten lang het gewelddadige gedrag van Charles Bronson verheerlijkt. Dat dit een prima film op kan leveren hebben regisseurs als Tarantino in het verleden ruimschoots bewezen. Nicolas Winding Refn slaagt met Bronson echter niet in deze opzet, daarvoor is zijn hoofdpersonage net een tikkeltje te karikaturaal. Het bordkartonnen personage ondergaat nauwelijks persoonlijke ontwikkeling, waardoor de aaneenschakeling van vechtscènes al gauw voorspelbaar en vervelend wordt. Daar doen de aardige cinematografische trucjes maar bar weinig aan af. Pas wanneer Bronson om onduidelijke redenen een kortstondige periode op vrije voeten komt wordt het door inmenging van andere personages wat boeiender. In de buitenwereld komt hij in aanraking met meer dan de slechts figurerende bewaarders en wordt hij zelfs verliefd, al is dat aan zijn emotieloze vertoning nauwelijks af te zien.
De motieven van Bronson en alle andere karakters blijven volstrekt onduidelijk. Wat overblijft is een door korte tussenpozen onderbroken reeks van gewelddadige scènes. Een aantal daarvan zijn het aanzien meer dan waard, zoals de absurdistische shots in het gekkenhuis, maar die weten niet genoeg te imponeren om de film naar een hoger niveau te tillen. Een gemiste kans, want een extreem persoonlijkheid als Charles Bronson biedt voldoende aanknopingspunten voor een prima speelfilm.
