Boek: Nick Hornby - Juliet, Naked

In zijn zesde roman Juliet, Naked grijpt de Britse schrijver Nick Hornby terug naar de thema's waarmee hij ooit doorbrak. Net als in zijn debuut High Fidelity draait het in Juliet, Naked voornamelijk om muziek, obsessief gedrag en de daardoor veroorzaakte relatieproblemen. In de veertien tussengelegen jaren blijkt er niet veel veranderd: Hornby schrijft nog altijd even scherp, geestig en herkenbaar als voorheen.

Het boek opent in Minneapolis, waar het langdurige koppel Annie en Duncan een openbaar toilet bezoeken. Op dit toilet zou namelijk de legendarische singer-songwriter Tucker Crowe 20 jaar eerder besloten hebben om zijn microfoon aan de wilgen te hangen. Sindsdien wordt zijn mythe slechts in leven gehouden door een selectief groepje 'Crowologists' die op internet almaar blijven speculeren en discussiëren over de kleinste aanknopingspunten. Voor Annie en Duncan vormt Crowe de grootste gezamenlijke interesse, al begint Annie steeds meer te beseffen dat dit niet voldoende is om hun relatie in stand te houden. Hoewel zij in hun relatie probeert te investeren en zelfs een kinderwens koestert, heeft Duncan enkel oog voor zijn verregaande obsessie met Tucker Crowe.

Wanneer er na tientallen jaren van stilte eindelijk nieuw werk van Tucker verschijnt in de vorm van Juliet, Naked, een akoestische versie van diens legendarische album Juliet, is Duncan door het dolle heen en plaatst in zijn enthousiasme een overdreven lovende recensie op zijn site. Annie echter vindt het, tot grote woede van haar vriend, een waardeloze plaat en kan het niet laten om als tegengeluid ook een recensie op de site te plaatsen, wat haar zonder medeweten van Duncan contact oplevert met de mystieke zanger zelf.

In een tweede verhaallijn volgen we de zanger zelf, waarvan het zonde zou zijn hier de details te verklappen. Schrijver Nick Hornby weet namelijk de emoties van zowel Annie als Duncan zo geloofwaardig en herkenbaar te beschrijven dat je als lezer ook echt geïnteresseerd raakt in hen en in hun interesses, en dus ook in deze fictieve artiest en zijn muziek. De Brit voorziet zijn karakters knap van eigenschappen die de handelingen van Annie en Duncan tot op zekere hoogte begrip doen opleveren, ook wanneer de twee personages in hun denken lijnrecht tegenover elkaar staan. Juist doordat beide kanten van de tegenpolen belicht worden, verliest Hornby nooit het oog voor de nuance. Ondanks dat er vele zware onderwerpen de revue passeren, gebeurt dit, kenmerkend voor Hornby, op een erg luchtige en lichtzinnige manier, vol ironie.