Pinkpop 2017: een terugblik

2. Zondag: variatie ten top

Wanneer het ochtendzonnetje begint te schijnen en de eerste mensen worden gewekt door de warmte in een natte tent, is het alweer tijd voor een ieder om zichzelf klaar te stomen voor dag twee. En dat daar een hoop variatie in zit, mag voor worden geklapt.

Anne-Marie op Pinkpop 2017 (Foto: Sascha Teschner)

Het is aan Anne-Marie om de 3FM-stage te openen en aan Jack Savoretti is de eer om de tent open te gooien. Beiden zetten een show neer van formaat, met een vibe die past bij een openingsact; het blijft allemaal braaf en het meest uitdagende wat er van af kan is een knipoog naar het publiek. Braaf blijft het wanneer de Main Stage het domein wordt van Gavin James. De sympathieke Ier, die doorbrak met zijn cover van 'The Book of Love', heeft inmiddels ook feilloos door hoe een publiek te bespelen is en maakt gebruik van de omstandigheden, zonder daarbij zijn charme te verliezen. "Sorry Pinkpop, je moet het maar zeggen als ik te snel praat!", klinkt het een aantal keer. Hierdoor blijft er een lach op het gezicht staan. James speelt zowat al zijn nummers en doet zelfs nog een beetje freestylen in de vorm van Louis Armstrong's 'What a Wonderful World', waarbij hij zelf de trompeteffecten fabriceert. Wanneer hij zijn laatste nummer in zet, is het publiek helemaal wakker en wordt er naderhand met veel plezier over nagepraat.

Het contrast kan later niet veel groter zijn. Op de Main Stage neemt het gevierde Kodaline zijn plaats in, en op Stage 4 mag Busty and the Bass zich bewijzen. Kodaline is een bekende van het festival en laat dat ook zeker merken. Wat ze ook niet zijn vergeten, is dat het in Nederland was waar het succes voor het eerst ging lopen. Dat wordt beloond met wat nieuw materiaal van het nog uit te komen nieuwe album. Maar ook publiekslievelingen als 'The One', 'All I Want' en vooral 'High Hopes' doen het toch wel het beste. Wat maken deze heren toch een heerlijke soort muziek. Het is dan ook hopen dat dit niet de laatste keer was dat ze Pinkpop aan gaan doen, want op basis van dit optreden zouden ze er wel elk jaar even mogen spelen. 

Gavin James op Pinkpop 2017 (Foto: Hub Dautzenberg)

Toen Clean Bandit werd aangekondigd tijdens de programmapresentatie klonk er een duidelijk gejuich vanuit het publiek. En dat gejuich is er nog steeds als ze het 3FM-podium opklimmen. En alhoewel er misschien wat tierlantijntjes aan het optreden hangen (letterlijk en figuurlijk) is er muzikaal weinig op af te dwingen. Clean Bandit weet vooral het publiek te bespelen met hun poppy dance-nummers en uiteindelijk gaat het daar gewoon om. Na een triomftocht in de vorm van hun eigen concert in het Spartastadion in thuisplaats Rotterdam is het tijd voor Broederliefde om te kijken of het Pinkpop-publiek net zo los kan gaan als dat gebeurde vorig jaar tijdens Lowlands. En dat Pinkpoppers wel van een feestje houden, is zeker niet onbekend bij de rappers; een uur lang stralen ze energie uit op de Main Stage en krijgen het hele veld aan het dansen, vooral natuurlijk op de hitsingle 'Jungle'. Waren daar nou zelfs een paar ouders te zien die uit hun plaats gaan?

Het gevoelige pianospel van Jasmine van den Bogaerde, ofwel Birdy, of toch de snoeiharde show van Biffy Clyro. Allebei deden zij wat ze moesten doen, namelijk het publiek raken. Vooral bij Birdy lukt dat goed, aangezien de warmte in de tent al snel een eenheidsgevoel creëert. Maar ook Biffy 'fucking' Clyro zet alles op alles om aan te komen bij de grote stroom mensen die zich heeft verplaatst naar het tweede grote podium van het festival. Al spookt bij deze shows al wel de spanning in het hoofd van velen: zou Green Day opnieuw een topshow neer weten te zetten?

Clean Bandit op Pinkpop 2017 (Foto: Hub Dautzenberg)

Eerst is het de beurt aan Imagine Dragons op de Main Stage helemaal warm te krijgen voor Billy Joe Armstrong en zijn companen. Zanger Dan Reynold onderbreekt tijdens een gelikte show even het geluid. Er moet wat gezegd worden over Manchester en over Londen. Reynolds is boos, heel erg boos. Uiteraard zijn er altijd mensen die gelijk hun mening over zo'n anti-terreurspeech van een artiest klaar hebben. Maar dit leek oprecht uit het hard te komen en dat voelde het publiek ook. Muziek hoort gevierd te worden en dat is ook wat de heren direct weer doen als Reynolds zijn hart heeft gelucht. Er wordt materiaal van de nieuwe plaat ten gehore gebracht, maar ook de hits komen voorbij. De show was wellicht net iets te braaf voor wat het publiek gewend is van Imagine Dragons, maar een uur plezier is zeker gegarandeerd. Dat is overigens ook het geval bij Sean Paul, die het gelijk mag overnemen op het andere grote podium. Een opvallende boeking is het zeker te noemen, maar geen verkeerde. De dampende beats van de veteraan doen het goed bij het volk en laten je weer even terug denken aan die tijd van de dancehall-muziek. Fout, maar goud. Maar wacht, is dat nou 'Bohemian Rhapsody' wat er klinkt vanaf het veld. Dat betekent dat het tijd is om te hollen, en dat de show van Billy en zijn maten op het punt staat te beginnen.

Green Day op Pinkpop 2017 (Foto: Hub Dautzenberg)

Green Day wist al in 2013 Pinkpop te veroveren, maar komen nu gewapend met nieuw materiaal aan om er eens een knallend feestje van te maken. Er wordt rijk afgewisseld tussen oud en nieuw materiaal en dit alles met een tempo waar je het warm van krijgt. Alle elementen zijn aanwezig in deze show. Dat het misschien allemaal net iets te makkelijk gaat, is omdat het zo gescript is als het maar zijn kan. De vaste knooppunten in een Green Day-show zijn allemaal aanwezig: een vlag van het land waarin ze spelen, iemand die het publiek wordt opgevraagd om een stukje mee te zingen, gehaat op Donald Trump en als laatste een jonge fan die mee mag doen met Billy en daarna de gitaar waarop zojuist gespeeld werd mag houden. Dat laatste wordt op zo'n manier uitgevoerd dat het moeilijk is om het droog te houden. Er klinkt dan ook een oorverdovend gejuich voor de 11-jarige Giel die de dag van zijn leven beleeft. Iets meer dan twee uur laten klinkt na drie keer dezelfde aankondiging dat het toch echt het laatste nummer is, het eindsignaal in de vorm van 'Good Riddance', wat nog steeds een fantastische plaat blijkt te zijn, zelfs na hem talloze keren gehoord te hebben. Het was een onwijs mooie dag met een afsluiting van formaat.